En dat was het ook, leuk en vooral indrukwekkend, en laat vooral niemand ooit meer zeggen dat de puntentelling bij het Eurovisie Songfestival zo lang duurt, hier werden alle deelnemende landen apart opgenoemd, buiten Griekenland en het gastland, keurig op alfabetische volgorde, zodat de machtige Verenigde Staten ergens achteraan aan de beurt kwamen en het kleine Monaco met evenveel ceremonieel werd aangekondigd als het enorme Australië.
Daarnaast zeer educatief, want veel landen waar ik nog nooit van had gehoord en wat vriend André gekscherend 'Suske en Wiske-landen' noemde.
Verder vielen me al die lachende vrolijke mensen op, de sporters die het belangrijkste moment van hun leven daar meemaakten. Lachende Europese, Aziatische, Afrikaanse, Arabische, Amerikaanse gezichten, die bijna zonder uitzondering met een cameraatje hun moment van glorie, het binnengehaald worden in een Olympisch Stadion, vastlegden, die zwaaiden naar hun staatshoofden of hoogwaardigheidsbekleders die even hard terugzwaaiden. Voor ons de onvermijdelijke Prins Willem Alexander en Prinses Máxima, maar ook o.a. Michelle Obama, de koningin van Denemarken en de prins van Monaco.
Het was hartverwarmend of zoals Facebookvriend Laurens het zei: "Als we dit iedere maand doen wil toch niemand meer oorlog voeren."
Maar dit was het wel voor mij, ik ga het verder niet volgen. Bij het Journaal hoor ik vast wel wat hoogtepunten. Alleen heb ik één verzoek zullen we het hebben over 'Gouden Medailles' en de term 'Gouden Plak' niet meer gebruiken, ik vind dat altijd een beetje viezig klinken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten