Voor de laatste keer zal ik vandaag m'n column voorlezen in het radioprogramma 'Uit De Kast'.
In het prachtige lied “Het Dorp” van Wim
Sonneveld, waarin hij terugkijkt op zijn jeugd komt de zin voor ‘Ik was een kind en wist niet beter dan dat
het nooit voorbij zou gaan’. Als kind denk je dat het leven zoals je het
kent altijd zo zal blijven. Bij het opgroeien komen in die veronderstelling al
de eerste barstjes, het is niet heel erg, het hoort bij het volwassen worden.
Maar toch, ook als volwassenen houden we onszelf, tegen beter weten in, graag voor
dat ‘het altijd zo zal blijven’. En ‘het’ kan voor heel veel staan. De relatie
die je aangaat met een ander bijvoorbeeld, die is voor eeuwig, daar kan niets
of niemand tussenkomen, jullie zijn zo
verliefd en gaan helemaal in elkaar op. Maar gaandeweg het leven zullen velen
merken dat die eerste liefde die niet stuk kon, toch op een bepaald moment
voorbij is gegaan, om wat voor reden dan ook. Misschien komt er een nieuwe
liefde of komen er zelfs meerdere liefdes op je pad, maar je weet nu dat alles
stuk kan, en tegelijkertijd dat de wereld er niet door eindigt. Er komt altijd
weer iets anders voor in de plaats als er wat wegvalt, je moet alleen het
zilveren lijntje willen en kunnen zien.
Ik had nooit gedacht dat het grootwinkelbedrijf
waar ik vijfendertig jaar werkzaam was en wat al meer dan honderdtwintig jaar
bestond failliet zou kunnen gaan, maar drie jaar geleden was dat toch aan de
orde. Om mij heen zag ik collega’s die diep in de ontkenning zaten en tot het
laatst toe nog bleven geloven in een soort wonder, ook al was het hele jaar
voorafgaand aan het uiteindelijke faillissement al duidelijk dat er niets meer
te redden viel. Dat ik me al voorbereidde op het onvermijdelijke werd door
sommigen met argusogen bekeken. Negativiteit werd me zelfs verweten, maar toen
het puntje bij paaltje kwam werden collega’s met vragen naar mij doorgestuurd
omdat ik me al enigszins had ingelezen in het hoe en wat van het werkloos zijn
na een faillissement. Ook de baan bij een gerenommeerd bedrijf bleek geen
eeuwigheidswaarde te hebben, en ook hier kwam naar voren dat de wereld gewoon
doordraaide en je na zoveel jaren werken gerust even tijd kon nemen om je te
heroriënteren en te genieten van de plotselinge tijdelijke vrije tijd. Het
eerder genoemde zilveren lijntje.
Niets is voor eeuwig is een begrip waar je met de
jaren steeds meer in gaat berusten. Je verliest dierbare mensen om je heen en
het zijn de mooie herinneringen die blijven en die je ook koestert.
Vriendschappen die voor het leven leken, blijken toch ook, net als relaties,
een houdbaarheidsdatum te hebben, maar het zijn de leuke momenten samen,
waarbij plezier werd beleefd en veel werd gelachen, wat je onthoudt en waar je
met een glimlach aan terugdenkt. Van wrok blijven koesteren en blijven hangen
in waarom het mis ging krijg je haaruitval, en word je verbitterd, oud en dik.
En wie wil er verbitterd, oud, dik en kaal zijn? In “The Sound Of Music” werd het al gezegd, daar waar een deur dicht
gaat, gaat er ergens weer een raam open.
Vandaag beleven we de laatste uitzending van het
radioprogramma “Uit De Kast”, na zes
jaar en honderd uitzendingen is het voorbij. Onze eindredacteur vind het mooi
geweest en gaat in zijn drukke leven zijn pijlen op weer nieuwe avonturen
richten. Zelf ben ik twee en een half jaar verbonden geweest aan het programma
als columnist en heb met veel plezier twee keer in de maand een column
geschreven die geconformeerd was aan het onderwerp van de uitzending. Het was
leuk om in opdracht te schrijven, waarbij ook ruimte was voor mijn eigen visie
en interpretatie. De ene keer was het makkelijker om te doen dan de andere
keer, maar dat maakte de uitdaging alleen maar groter.
Er is hoop op een doorstart van het programma met
iemand die de rol van eindredacteur op zich wil nemen. Voor mezelf heb ik
besloten dat mocht dat zo zijn, en ik hoop het van harte, ik niet mee zal gaan.
In die twee en een half jaar heb ik mijn zegje in het programma kunnen doen, en
is het goed als iemand anders, met weer een andere kijk op dingen, dat
overneemt mocht er een vervolg komen. Het blijft belangrijk om de stem van en
voor de lhbt- gemeenschap te laten horen, juist in deze tijd waarin, zoals
regelmatig is besproken in onze uitzendingen, de acceptatie van lhbt’ers minder
lijkt te worden.
Maar een geruststelling voor alle luisteraars en
lezers van mijn columns van wie ik zoveel lieve hartverwarmende reacties heb
mogen ontvangen, ik blijf schrijven! Allereerst natuurlijk mijn dagelijkse blog
‘Aidan’s World’ , www.dutchaidan.blogspot.com,
maar ook voor onze vrienden van RTV Oost,
‘Roze Golf’ in Hengelo, ga ik een
tweewekelijkse column schrijven voor en vaak ook over de lhbt-community. Zij
plaatsten mijn column voor ‘Uit De Kast’ al
op hun webpagina en hebben me verzocht om door te gaan met het schrijven van
columns, een verzoek waaraan ik graag voldoe. Ze zijn te lezen op www.rozegolf.net
onder het kopje ‘column’ of op hun Facebookpagina. Op hun website zijn naast de
columns die ik nog ga schrijven ook alle columns van het radioprogramma ‘Uit De Kast’ nog na te lezen.
Zoals ik al zei in het begin, niets is voor eeuwig,
ook het mooie radioprogramma ‘Uit De
Kast’ kent een einde, of op z’n minst een pauze. Ik heb het erg leuk
gevonden om deel uit te maken van deze radiofamilie, ik heb er geweldige en
lieve mensen door leren kennen, Jan, Noes, Quirine, René, Sandor, Sanjana, Sjoerd,
Sofie, Vanessa en alle fantastische en inspirerende gasten met hun prachtige en
soms ontroerende en confronterende verhalen. We zeggen geen vaarwel, maar tot
ziens en ik wens jullie en onze luisteraars allemaal stuk voor stuk veel liefde
toe, want dat is toch het mooiste wat er is. Ik doe het bij monde van de grote
Shirley Bassey, ‘I Wish You Love’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten