What the fuck EBU?

Vandaag, 30 april, is het de Internationale Dag van de Geleidehond. Deze dag is iedere laatste woensdag van april. Blindegeleidehonden maken het leven van blinden oneindig veel simpeler en productiever, en daarvoor mogen we die dieren best eens bedanken.

De European Broadcasting Union (EBU), sinds jaar en dag de organisatie achter het Eurovisie Songfestival, blijft, tegen beter weten in, roepen dat het festival niet politiek is. Dat je iets bij herhaling blijft roepen betekent niet dat het dan ineens waar is. Sinds de eerste editie, in 1956, was al duidelijk dat door de deelnemende landen de grenzen werden opgezocht. Luxemburg had vanwege de kosten geen juryleden meegestuurd (dat ging toen zo) en zo zou de Zwitserse jury die van Luxemburg waarnemen en, u begrijp het al, Zwitserland won die eerste editie, waarvan nooit de officiële puntenlijst bekend is gemaakt alleen de winnaar. Zo was er elk jaar wel iets, wat er soms toe geleid heeft dat de regels werden aangepast. Die pasten in het begin op slechts twee A4'tjes. 

Door de jaren heen is dus gebleken, ondanks dat de EBU bij hoog en bij laag beweert dat het niet zo is, dat politiek nooit ver weg is van het festival. Zo willen ze in de aanloop nog wel eens een liedje of tekst weigeren als dat in hun ogen te ver gaat. Dit jaar is besloten dat de deelnemende artiesten enkel maar met de vlag van het land dat ze vertegenwoordigen mogen zwaaien. Logisch, zult u denken. Maar soms komen artiesten uit een ander land en willen dat middels een vlag laten zien. Zo zwaaide Serhat die in 2016 en 2019 voor San Marino uitkwam naast de San Marinese vlag ook met een Turks vlaggetje, het land waar hij vandaan komt. 

Maar de EBU gaat verder en verbiedt nu ook dat de artiesten lhbti+ gerelateerde vlaggen tonen. Nu dankt dat hele Eurovisie Songfestival z'n bestaansrecht aan de lhbti+ achterban, zonder hen zou het al jaren geleden ter ziele zijn gegaan. De recht op en neer heteromensch heeft zijn/haar muzikale geluk, wat Nederland betreft, gevonden in de zouteloze in beton gegoten jaarlijkse Top 2000 met z'n voor elkaar inwisselbare gitaarbandjes en 12 keer Queen, 23 keer U2 en 14 keer Rolling Stones. Die hebben niks met de kleurrijke vaak overgeproduceerde tralala liedjes van drie minuten door in hun ogen zich extreem gedragende en geklede artiesten. Ik vermoed dat het, getuige het publiek bij het songfestival en bemoeienis op de socials, in andere landen niet anders is. Zo heel organisch is het voornamelijk een lhbti+ feestje geworden. 

Velen jonge nog in de kast zittende lhbti+'ers zagen zich o.m. in Conchita Wurst, Dana International, Duncan Laurence en vorig jaar Nemo vertegenwoordigd. Het hele songfestival is van het begin af aan erop gericht geweest om landen en mensen van allerlei bevolkingsgroepen met elkaar op een een vrolijke manier te verbinden. Dus óók mensen van allerlei identiteiten die dat mede kunnen tonen door middel van een lhbti+ gerelateerde vlag. Maar dat wil de EBU dus niet meer.

U en ik begrijpen natuurlijk dat EBU niet wil dat er met Palestijnse vlaggen wordt gezwaaid, dat is het hele eiereneten. In 2019 toonden de IJslandse delegatie en Madonna een Palestijnse vlag en ook vorig jaar waren er wat subtiele verwijzingen naar in make up, nagellak en kleding. Het Israëlische MorrocanOil is de hoofdsponsor van het festival, en die zal wel iets erover hebben afgedwongen. Het is daarom ook dat het genocide plegende Israël gewoon mag meedoen. De EBU heeft de ballen niet om het lidmaatschap van Israël, net als dat van Belarus en Rusland, nadat het land een oorlog is begonnen met Oekraïne, op te schorten zodat ze niet kunnen deelnemen. Ook de misdragingen van de Israëlische delegatie vorig jaar waarover verschillende andere landen hun beklag hebben gedaan heeft totaal geen consequenties gehad. De hoofdsponsor betaalt en bepaalt. Om het, niet heel succesvol overigens, te verbloemen verbiedt EBU dus alle vlaggen die geen deelnemende landvlaggen zijn voor de deelnemers. 

Ik las ergens dat de EBU een beetje een bange organisatie is in deze, en daar ben ik het helemaal mee eens. Maar een vinger geven naar de achterban en buigen voor de hoofdsponsor van een genocide plegend land is gewoon misselijkmakend en achterbaks. 

Nemo 2024.

Marco Mengoni 2023.

Systur 2022.

Hatari 2019.

Vierde keer

Vandaag, 29 april, is het de Internationale Dag van de Dans. Deze Dag is bedoeld om mensen die normaal niet met dansen bezig zijn bekend te maken met deze vorm van kunst. Die is weliswaar een stuk minder geliefd en gewaardeerd als bijvoorbeeld opera of theater, maar daarom niet minder belangrijk!

En zo lag ik gisteren voor de vierde keer in anderhalve halve maand tijd in de tandartsstoel. Na de halfjaarlijkse controle en de daaruit voortvloeiende preparatie voor en plaatsing van een kroon was nu het moment om een gaatje te vullen. Dat had de tandarts eigenlijk meteen willen doen toen de kroon werd geplaatst, maar ook hij is aan tijden en afspraken gebonden, zodat het helaas niet kon.

Nou ja, momenteel heb ik toch de tijd aan mezelf, dus ik vond het prima. Daarnaast zit de tandarts aan de overkant en het was binnen no time gepiept. Zoals ik al eerder opmerkte, het verval treedt met rasse schreden in. Jarenlang, echt járenlang ben ik enkel alleen maar voor controle geweest en had nooit wat. En nu vallen de gaten erin. Nou ja, zolang het mummelmondje nog uitblijft mag ik niet mopperen. Mijn beide ouders hadden al heel jong een kunstgebit. Tandheelkundige zorg was iets wat in vroeger tijden niet hoog in het vaandel stond, daarnaast heeft de oorlog tijdens hun adolescententijd en de daarmee gepaard gaande voedselschaarste en vitaminegebrek ook geen goed gedaan. 

Ik wacht nu met ingehouden adem op de afrekening van de behandelingen. Ik ben vanzelfsprekend verzekerd, maar slechts voor een gedeelte, ik mag dus wat bijbetalen. Mocht u mij bedelend langs de straten zien gaan, weet u waarom. Geef dan alstublieft gul. 

De crocus en de hyacint

Vandaag, 28 april, is het de Internationale Dag van Veiligheid op het Werk. De Dag is bedoeld om iedereen een veilige en een gezonde werkplek te kunnen bieden. Nobel streven, want lang niet overal zijn de werkcondities op en top in orde.

Ooit heb ik een auteur horen zeggen: "Men haalt dingen uit mijn boeken die ik er niet heb ingezet". Toen ik het tijdens mijn vakopleiding voor de boekenbranche herhaalde tegen de docent, die o.m. tekstverklaring doceerde, reageerde ze als door een wesp gestoken. Zij vond dat er geen mus van een dak kon vallen in een boek of het had een betekenis. Ik denk dat de waarheid, als die er al is, ergens in het midden ligt. Een ieder kan zijn/haar/hen eigen interpretatie destilleren uit een verhaal of boek, dat is juist het mooie ervan. 

Hetzelfde geldt voor liedteksten, ik weet dat John Lennon het opmerkelijk vond dat men op scholen de teksten van de Beatles analyseerden. Als reactie daarop heeft hij met ongebreideld veel plezier 'I Am The Walrus' geschreven met een zo onbegrijpelijk mogelijke tekst. 

Vandaag wil ik een lied geschreven door Tom Manders delen, die het onder zijn alter ego Dorus opnam in 1957, 'De Crocus En De Hyacint'. Persoonlijk zie ik heel veel metaforen in de tekst, maar ik vraag me af of Tom dat destijds ook zo heeft bedoeld of dat hij gewoon een leuk liedje wilde schrijven. We kunnen het hem zelf niet meer vragen, want hij is in 1972 op 50 jarige leeftijd overleden. 

De Crocus En De Hyacint

Een gele crocus en een witte hyacint

Stonden te vrijen op een plekkie uit de wind

Ze waren gelukkig zo blij als een kind

Hij zoende die crocus en zij die hyacint

Hij wilde haar trouwen die witte hyacint

En ging naar d'r vader om de hand van dat kind

Pa wilde niet weten dat z'n kind werd bemind

En hij sloeg z'n crocus z'n bloedeigen kind

En vader zei: 'Daar kan niks van kommen weet wat je begint

Want de kleur van een crocus is heel anders als van een hyacint

Dat wordt niks as ellende waar je je ook bevindt'

Maar alle geliefden slaan die raad in de wind

Ze trouwden heel stiekem en ze kregen een kind

Dat leek op een crocus en op een hyacint

En alle bollen negeerden de familie Hyacint

Maar ach die hadden daar geen oog voor want je weet liefde maakt

blind

Toen kwam er een expositie van narcis tot hyacint

Ons echtpaar dat schreef gelijk in en natuurlijk ook voor hun kind

En kijk, dat kreeg nou als beloning een krans met een lint

Vanwege z'n stamboom en z'n originele tint

© Tom Manders

White Bird

Vandaag, 27 april, is het Wereld Tapirdag. Het dier komt weinig voor in het collectieve geheugen van mensen, wordt vaak verkeerd geïdentificeerd door biologen, en er zijn talloze andere exotische dieren die dierentuinen liever zouden willen hebben. Maar tapirs worden met uitsterven bedreigd. Vandaar op deze dag Wereld Tapirdag.

Gisteren was het Koningsdag en dan is een oranje tompouce verplicht. Vrienden Rick en Chris hadden ze meegenomen voor een bakje koffie op de lanai. We hadden afgesproken omdat een film waarvan we vorig jaar een preview hadden gezien in de bioscoop pas nú daadwerkelijk in de bioscoop te zien was. Tussendoor hadden we wel steeds gekeken, maar we dachten dat we het hadden gemist. Maar ik zag vorige week ineens dat ie draaide en heb hen meteen ervan verwittigd. Het is de film 'White Bird' en het draaischema was wat vreemd, maar gisteren draaide ie en konden we alle drie. In de namiddag zijn we naar de stad getogen en hebben ons door de oranje menigte gemanoeuvreerd naar Cinerama. 

Ik vond het een adembenemende film, ik ga er niet teveel over zeggen, en zal de preview die wij destijds zagen hieronder plaatsen. Wat mij bijzonder in het verhaal aantrok, naast het wonderschone en tegelijkertijd wrange verhaal, zijn de parallellen die met nu te trekken zijn ook al speelt het verhaal zich af in de Tweede Wereldoorlog. Mooie rollen voor de gelauwerde actrices Hellen Mirren en Gillian Anderson en de geweldige hoofdpersonages Sara Blum en Julien Beaumier worden gespeeld door Ariella Glaser en Orlando Schwerdt. Ik was na de film maar weer eens als een dweil, ik ga er nog wel even op kauwen de komende dagen.

Na de film hebben we Vietnamees gegeten bij restaurant Madame Saigon en dat was een fijne en lekkere kennismaking voor mij. Ik kende Vietnamees eten enkel van de loempiaatjes, maar er is natuurlijk veel meer. Wéér een adresje erbij. Daarna weer door de oranje drukte richting huis. Wederom een fijne dag met lieve vrienden. En de film raad ik ten zeerste aan! Kijkt u hieronder maar even naar de trailer.

Hellen Mirren, Orlando Schwerdt en Ariella Glaser. 

Trailer van 'White Bird'. Als de video niet

te zien is klik hier.

Dordrecht

Vandaag, 26 april, is het de Internationale Dag van de Dierenarts. Die dag valt altijd op de laatste zaterdag in April. Volgens de organisatoren van de World Veterinary Assocation (WVA) is de dierenarts een belangrijke schakel in het welzijn van allerlei (huis)dieren. Daar mogen ze best eens voor bedankt worden.

Vriendin Anke was nog nooit in Dordrecht geweest. Dat kan natuurlijk niet bestaan, zodat ik met haar had afgesproken zodra het wat lekkerder weer zou zijn ik haar zou inwijden in het Dordrechtse. Gisteren was het zover, we hebben eerst bij mij een bakkie gedronken en zijn toen met haar geweldige Fiat 500 richting Dordrecht gegaan. 

Allereerst natuurlijk de fantastische winkel Pandorus bezocht, u weet nog wel, drie etages vol met bric-à-brac, en hoewel heel erg vol, tóch geordend. Bij mij kan die winkel niet meer stuk omdat ik er de vorige keer het missende bord gevonden heb van mijn Petrus Regout servies. Anke vond er een mooi glas. Vervolgens de fijne Voorstraat in met een aaneenschakeling van allerlei leuke winkeltjes. Ook daar heeft Anke grandioze espresso kopjes gescoord en ik een vaas en een mooi sierbakje van keramiek. Van al dat winkelen werden we hongerig, dus zijn we gaan lunchen bij Coffeelicious, die een verbouwing hebben ondergaan sinds de laatste keer dat ik er was. Weer verkwikt verder de stad doorgelopen. 

Op aanraden van één van de winkeliers hebben we een wijntje met bitterballen genomen op het terras bij De Witt, dat kende ik nog niet maar we hebben weer een leuke plek erbij om te verpozen. Je kunt er ook eten, maar ik had juist reservaties voor het diner gemaakt bij Villa Augustus, iets verderop in de stad, waar ik jaren geleden al eens was geweest en wat toen erg leuk was en nu nog steeds is. 

Het was een geweldige dag, en Anke vindt Dordrecht ook hartstikke leuk! Thuis hebben we nog even wat gedronken en wat tv gekeken en voor je het weet heeft de klok twaalf geslagen en is ze weer op huis aangegaan. U begrijpt, na mijn zoveelste blog over een bezoek aan Dordrecht, dat u niet heeft geleefd als u Dordrecht niet heeft gezien en meegemaakt. 

Coffeelicious.

De Witt.

Villa Augustus.

Tegeltjeswijsheid 514

Vandaag, 25 april, is het de Internationale Dag van de Pinguïn. De Dag van de Pinguïn is in het leven geroepen door verschillende dieren- en milieuorganisaties om het leefgebied van de pinguïn te beschermen. 

 

Tips

Vandaag, 24 april, is het de Internationale Dag Tegen Proefdieren. Dat behoeft verder geen uitleg lijkt me.

Sinds januari ben ik, zoals u weet, uitkeringsgerechtigde omdat mijn contract ondanks dat ik naar tevredenheid functioneerde niet werd omgezet naar een vast contract vanwege korte termijnvisie. U ziet het de regering van ons land ook doen, het is waarschijnlijk iets van deze tijd. Leven in het nu is altijd oké, maar in sommige gevallen is het verstandig om wat verder vooruit te kijken. Maar goed, water onder de brug.

Vanzelfsprekend ben ik aan het kijken of ik voor die laatste jaren nog iets leuks kan vinden qua werk. Dat is niet eenvoudig, ik ben zestig, kan niet zo heel veel en zit met een rugconditie, bij elkaar opgeteld een cocktail wat niet echt meewerkt. Maar het is wat het is. Omdat ik aan de onderkant van de arbeidsmarkt opereer kom je algauw terecht in functies waarbij domme kracht nodig is, maar dat kan ik dus niet meer. Zelfs bij mijn laatste baan waarbij ik niet heel veel fysieke kracht hoefde te gebruiken speelde mijn rug met enige regelmaat op. Voordeel bij die baan was dat ik wel kon doorwerken omdat ik voor het grootste gedeelte kon zitten en mijn armen functioneerden prima. Maar zwaar werk zit er niet meer in voor me, wil ik over een paar jaar nog kunnen genieten van het leven van een échte pensionado, waar ik nu, zo voelt het, alvast een voorschot op heb. 

Ik word door het UWV en wat vacaturesites waar ik sta aangemeld met enige regelmaat voorzien van vacatures die zij écht bij mij vinden passen en de meeste van die tips kan ik zo wegklikken omdat ik geen idee heb hoe ze erbij komen dát ze bij mij zouden passen. Zo komen er zaterdagbaantjes voorbij, ik ben geen scholier meer, hè. Ook vacatures die zich in Roermond (!) of ergens in Utrecht bevinden laat ik voorbij gaan. Ook zagen ze voor mij een carrière weggelegd in de bouw. In de bouw, u leest het goed. Ik, een zestig jarige, die geen schroef recht in kan draaien op een steiger bezig met bouwdingen, om over die rug nog maar te zwijgen. Maar men zag mij ook wel als browstylist. Browstylist, ik heb het even opgezocht om te zien of het was wat ik dacht dat wat het was, en ja, het is een wenkbrauwstylist. Wat in de wereld is een wenkbrauwstylist? En waar, um Gottes willen, staat ergens iets in mijn cv dat men denkt: nou, dat is écht iets voor hem. 

Ik ga er maar vanuit dat het gewoon random wordt rondgestuurd zonder dat er überhaupt wordt gekeken naar de persoon. Zelf postuleer ik gewoon op werk waarvan ik wel vind en denk dat ik het nog zo'n jaar of zes zou kunnen doen. Bijzonder, of liever gezegd, onbeschoft en de basis omgangsvormen niet in acht nemend vind ik als ik totaal géén reactie krijg op mijn sollicitaties, ook geen afwijzing al is het maar met de dooddoener; 'u past niet in het profiel'. Ik heb het gevoel dat de gifbeker dan, gelukkig, aan mij voorbij gaat, want wie wil werken voor een bedrijf dat zo met mensen omgaat?

Zo heeft u een beetje een beeld van het leven van een uitkeringsgerechtigde in een positie met uitdagingen, om het maar eens poëtisch aan te duiden. Zelf ben en blijf ik er vrij nuchter onder, c'est la vie, zoals onze Claude volgende maand in Basel zal zingen. En u kent mijn credo: uiteindelijk komt alles altijd goed. 

Toen was geluk... #165

Vandaag, 23 april, is het de Internationale Dag van het Boek en de Auteursrechten. 23 april is een symbolische datum in de literaire wereld: Op deze dag in 1616 stierven Cervantes, Shakespeare en Inca Garcilaso de la Vega, drie van de grootste schrijvers van die tijd. De VN heeft, samen met haar culturele tak Unesco, deze dag aangegrepen om uit te roepen tot de Internationale Dag van Boek en de Auteursrechten, waarbij de wereld stilstaat bij het belang van het geschreven werk en wat dit betekent voor ons culturele erfgoed.

Toen ik onderstaande foto zag werd ik teruggeworpen in de tijd, duidelijke de jaren zeventig van de vorige eeuw aan de kleding van de dames te zien. En alle drie met krulspelden in het haar boodschappen doen. Kom daar nog es om. Ik zie dat (gelukkig) nooit meer, maar vroeger maalde men daar niet om. Dames hadden niet altijd geld om naar de kapper te gaan dus draaide men thuis de krulspelden in het natte haar en liet het zo drogen terwijl men gewoon naar de supermarkt ging. 

Ook mijn moeder maakte zich er schuldig aan, alleen deed zij een hoofdoekje over haar gekrulspelde hoofd, maar het was niet minder erg. Ik kan me nog herinneren dat ze, ook ergens in de jaren zeventig, voor kerst of voor haar verjaardag, dat weet ik niet meer, een droogkap kreeg, dan kon ze na het indraaien hur haar daaronder drogen. Ach ja, vervlogen tijden, maar onderstaande foto geeft wel weer een mooi tijdsbeeld weer. 

Trans

Vandaag, 22 april, is het de Dag van de Aarde. Laat er geen misverstand over bestaan, de aarde zou beter af zijn zonder mensen, de aarde heeft ons ook helemaal niet nodig. Wij de aarde wel, het zou ons sieren als we ons meer schatplichtig naar de aarde toe zouden opstellen.

Al enige tijd neem ik met stijgende verbazing nieuwsberichten over transpersonen tot me. De intense haat die daaruit spreekt, het gaat mijn verstand te boven, om nog maar niet te spreken over de meest idiote aannames die sommigen er over hebben zonder zich ook maar enigszins in de materie verdiept te hebben. Transmannen en -vrouwen zijn er altijd al geweest, het is niet iets nieuws, in de geschiedenis is er vaak over geschreven. Maar nu het vanwege o.m. social media zichtbaarder is en er die vermaledijde rechtste wind door de wereld waait zijn de rapen gaar.

Een geliefde Britse kinderboekenschrijver, Joanne Rowling, is een Anita Bryant achtige heksenjacht begonnen tegen transpersonen en met name transvrouwen die volgens haar een bedreiging zijn voor biologische vrouwen. Joanne vindt dat transvrouwen, die zich vrouw voelen en er na transitie uitzien als vrouw en zich gedragen als een vrouw niet naar het damestoilet mogen. En velen zijn het met haar eens. Maar als je die gedachtengang volgt zouden transmannen, die zich man voelen en er na transitie uitzien als een man en zich gedragen als een man niet naar het herentoilet mogen, maar volgens Joanne naar het damestoilet want ze zijn biologisch een vrouw in haar optiek. 

Nou vind ik dat met die toiletgang al een schijtdiscussie (pun intended), want als er bij een evenement een rij staat voor het damestoilet gaan veel vrouwen, zonder überhaupt te vragen (!), gewoon naar het herentoilet, ze gaan ervan uit dat het oké is. Andersom.....ik weet het niet. Ik persoonlijk ben trouwens voor genderneutrale toiletten, net zoals iedereen thuis ook heeft. 

Maar de laatste tijd is er, met die Joanne weer als aanjager, samen met alles wat zich chronisch verongelijkt voelt een discussie losgebarsten over transvrouwen in de sport. Die zouden voordeel hebben ten opzichte van biologische vrouwen. In álle sporten tot aan darten en schermen toe. De tegenstanders denken dat in elke sport biologische vrouwen het nakijken hebben als ze tegen transvrouwen uitkomen. Daar is in 2024 onderzoek naar geweest.

Ten eerste wordt bij transvrouwen tijdens de transitie een langere periode vrouwelijke hormonen en anti-androgenen toegediend, die de aanmaak van testosteron blokkeren. Zodra de testosteronlevels afnemen, nemen spierkracht en -massa af. 

Het onderzoek vergeleek de prestaties van atleten, biologische mannen en vrouwen en transmannen en -vrouwen. Men keek naar de algehele conditie, botdichtheid, lichaamsvet, longfunctie en kracht in handen en onderlichaam. Biologische mannen hadden de beste conditie biologische- en transvrouwen hadden een vergelijkbare conditie. Longfunctie bij transvrouwen was slechter dan bij biologische vrouwen. De kracht in het onderlichaam van trans- en biologische vrouwen was vrijwel gelijk. Transvrouwen en biologische mannen hadden wel vergelijkbare kracht in de handen dan transmannen en biologische vrouwen. Dit komt vooral omdat ze over het algemeen grotere handen hebben, dat is de meest bepalende factor voor handkracht. 

De conclusie van het onderzoek was dat transvrouwen niet in voordeel of nadeel zijn vergeleken met biologische vrouwen. Wat de onderzoekers wel duidelijk aangeven is dat je transvrouwen niet moet gaan vergelijken met biologische mannen als het gaat om hun sportprestaties. Transvrouwen zijn duidelijk in het nadeel vergeleken met biologische mannen. Want dat is wat de tegenstanders van transvrouwen in vrouwen sportcompetities luidkeels roepen; 'Laat ze aan de mannencompetities meedoen'!

Maar de teerling is geworpen, men is een hetze begonnen, zeker in de sport, tegen transvrouwen, zelfs zo dat biologische vrouwen in de sport die er fysiek van nature wat 'mannelijk' uitzien, om het maar even plastisch uit te drukken, er ook mee te maken krijgen. Een heksenjacht zoals ik al eerder zei, tegen transgenders, maar ook tegen de andere letters van de LHBTI+ gemeenschap. Ik denk niet dat we dat moeten willen en in deze onverdraagzame tijd waakzaam moeten blijven. 

Hoftrammm/Foodporn

Vandaag, 21 april, is het de Internationale Dag van de Creativiteit. Uitgeroepen door de Verenigde Naties is deze dag bedoeld om aandacht te vragen voor het belang van creativiteit voor menselijke groei. Dat draait specifiek ook om de creatieve economie: kunstenaars, schrijvers, filmmakers, etc. Zij zijn een belangrijk deel van de wereldeconomie en de menselijke ontwikkeling.

Velen vroegen het zich af; zou ik ook dit jaar met Pasen weer gaan dineren met vrienden en onderwijl een rondrit door Den Haag maken met de Hoftrammm in Den Haag. En het antwoord is: jazeker wel! De reis naar vrienden Remco en Pieter in Rijswijk moest goed worden voorbereid, want de gebruikelijke manier via station Blaak kon niet, vanwege werkzaamheden aan het spoor. Voor geen kleintje vervaard, u kent me, dacht ik dan met de metro naar Schiedam te gaan en daar op de trein te stappen, maar nee, ook aan het metronetwerk werd gewerkt. Maar u kent het spreekwoord, vele wegen leiden naar Rijswijk en dus ben ik via Rotterdam Centraal gegaan, en dat was prima te doen. 

Ik kwam op de afgesproken tijd aan en Rob was al gearriveerd, we gingen gezamenlijk aan de koffie met paasstol. Na een uurtje gingen we richting de opstapplaats van de Hoftrammm in Voorburg. Het leuke was dat er weer een hele andere route werd gereden dan voorgaande jaren, maar Scheveningen werd natuurlijk wel aangedaan waar ik ook nu weer mijn jaarlijkse inzinking kreeg omdat het er zo afzichtelijk is met die spuuglelijke gebouwen. In mijn jeugd....nou ja u weet. Jaren tachtig/negentig bouw zal niet de geschiedenis ingaan als een hoogstandje van de architectuur. Maar gelukkig zijn er nog steeds prachtige wijken in Den Haag waar de oude glorie nog heerst en men is gelukkig steeds meer ervan overtuigd dat veel behouden moet blijven. 

Het was echt weer een feest om mee te maken met elkaar, voor Rob was het de eerste keer en hij vond het ook een geweldig leuke ervaring. Hij had het non alcoholische arrangement, en wij alcoholici zagen wat een leuke versierde drankjes gecomplementeerd met allerlei extraatjes hij geserveerd kreeg. Jaloersmakend! Naast ons zat een jong stel waarvan de dame zwanger was en zij kreeg van de Hoftrammm een cadeautje, een rompertje met het Hoftrammlogo erop, hoe leuk en lief is dat?!

Dan kom ik nu aan het foodporngedeelte van het verhaal, want u bent natuurlijk razend benieuwd wat we deze keer geserveerd hebben gekregen. Op deze volgorde ziet u ook de foto's (iets meer dan gebruikelijk) hieronder staan van de prachtige en heerlijke gerechten. Ik denk dat we volgend jaar, als God het wil, één van de Paasdagen gewoon weer zo'n culinaire rit door Den Haag gaan maken. 

• Welcome: Hapjesabri met een ton-sur-ton van tomaat en daarna een zalmmousse met gemarineerde witte koolsalade en huisgemaakte augurk (foto's 1 en 2)
• Starter: Ham-asperge rouleau met patémousse en hartige watermeloenvla. Een trammeziniring, met gemarineerde watermeloen en asperge (foto 3)
• Entree: Lentesoep met dungesneden entrecote gevuld met een garnituur van knolselderij gegarneerd met lente ui. En we konden weer net als vorige keer smaakhameren. Met een klein houten hamertje een soort kaaschipje in een reepje in een zakje tot stukjes slaan en door de soep mengen. (foto 4)
• Maincourse: Hoender in een tartelette met truffelduchphine, pompoen, haricots verts en koolraap. (foto 5)
• Dessert: Combinatie van chocolade en aarbei; brownie met aardbeienroom, yoghurtaardbeienbavarois, een geglazuurde aardbei en gemengd fruit. (foto 6)
• Koffie: geen koffie-koffie, maar een spuit met iets koffieachtigs, Haagse hopjes likeur en een eigengemaakt Haags hopje, noodgedwongen omdat de fabriek die dat sinds jaar en dag maakte ermee is opgehouden. (foto 7)

Dit alles natuurlijk rijkelijk voorzien van diverse wijnen. 

Nutteloze weetjes

In Arkansas is een diamantmijn met de naam 'Crater Of Diamonds State

Park' waar iedereen die dat wil naar diamanten kan graven en mag houden wat er gevonden wordt. Sinds 1972 zijn er meer dan 35.000 diamanten

naar boven gehaald door bezoekers.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Volkswagen in Noorwegen heeft een prototype van een bureaustoel

ontwikkeld met een toeter en een veiligheidsgordel. De stoel kan door het

kantoor gaan met een best indrukwekkende 20 km per uur.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Giraffen hebben per 24 uur slechts 5 tot 30 minuten slaap nodig.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Als men zonnepanelen zou instaleren in 1,2% van de Sahara, zou dat 

genoeg elektriciteit kunnen opwekken voor de wereldwijde vraag ernaar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Het zou 18 maanden duren om de hele Chinese muur te lopen. De muur is 

21.196 kilmeter lang. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

IJsland biedt gratis onderwijs en zorg. Het heeft geen leger, er zijn geen

McDonalds en er is geen groot gevangenis systeem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In 2013 vond de dakloze Billy Ray Harris een ring ter waarde van $4000

in zijn bekertje. De ring was erin gevallen toen een dame hem wat

kleingeld gaf. Toen ze twee dagen later weer kwam gaf hij haar de ring

terug. Ze was hem zo dankbaar dat ze een campagne opzette om voor 

hem $4000 op te halen. Uiteindelijk leverde de campagne Billy Ray

$180.000 op.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

In Washington staat een een Titanicmonument gefinancierd door 

vrouwen om de mannen te eren die zijn omgekomen zo dat vrouwen

en kinderen konden overleven. Slechts 20% van de mannelijke

opvarenden hebben het overleefd ten opzichte van 70% van vrouwen 

en kinderen. 

Hectiek

Vandaag, 19 april, is het de Landelijke Dag Tegen Pesten. Ouders, leraren, sporttrainers en oppassers worden op deze dag aangemoedigd om acties te ondernemen waardoor kinderen inzien dat pesten slecht is. Eén op de vijf schoolkinderen in Nederland voelt zich gepest. Maar ook is er pesten onder volwassenen, bijvoorbeeld op de werkvloer.

De afgelopen week was voor mij vrij hectisch, met veel gedoe; tandarts, elektricien, oppashond en natuurlijk nog maar eens een sollicitatietje eruit. Als laatste van al het drukke gedoe kwam donderdag de loodgieter om de boiler te vervangen. Ik dacht hem te helpen door alvast de waterleiding af te sluiten en de boiler leeg te laten lopen. Maar zo werkt dat niet. Als je het water afsluit, stopt alles, de boiler kan dan niet leeglopen. Ik wist dat niet. Hij vond het aandoenlijk lief dat ik dat had willen doen, maar om de boiler leeg te laten lopen komt er wat meer bij kijken er moest dan bovenop iets worden gedaan of zo. 

Ik voorzag de man van koffie en ben de hond gaan uitlaten en toen ik terugkwam hing de nieuwe boiler er al. Maar dat was, zo zei ie, het makkelijkste. Nu ging ie boren en doen met koperen buizen en de mengkraan, maar na een uurtje zat alles er dan op en aan en had ik weer warm water zonder aan een knop te hoeven draaien. De luxe! U begrijpt dat ik dat in de afgelopen maand wel eens vergeten ben en ik 's morgens koud water had. Nu is de mengkraan hoger dan de vorige en hij druppelt natuurlijk als de boiler opwarmt, dat was bij die andere ook, maar het druppelt nogal luid vanwege die hoogte. Mijn misofonie speelt dan erg op. Voor nu heb ik er het vatendoekje onder gelegd, maar ik heb een ouderwetsch kraanslangetje besteld bij good old Praxis, die, insjallah, vandaag bezorgd zal gaan worden. 

Nu even weer wat rust hoop ik, ik ben ook geen achttien meer hè. 

Tegeltjeswijsheid 513

Vandaag, 18 april, is het de Europese dag van de Patiëntenrechten. Deze Dag is in het leven geroepen door patiëntenorganisaties uit allerlei Europese landen. Samen komen zij met congressen en voorlichtingscampagnes, die ons erop moeten wijzen dat we als patiënten echt wel rechten hebben. 

Wicked little letters

Vandaag, 17 april, is het Nationale Secretaresse (m/v/x) Dag. Dat spreekt voor zich.

Van de week de film 'Wicked Little Letters' op Netflix gekeken. Het is een Britse film uit 2023 en ik weet nog dat ie uitkwam en ik dacht: daar wil ik heen. Maar zoals wel vaker is het erbij ingeschoten. Goddank voor Netflix, zo heb ik 'm toch nog kunnen zien. En ik heb genoten! Wat een geweldig leuke film! Eén van mijn favoriete actrices, Olivia Colman, speelt de hoofdrol. Ik heb verschillende films en series met haar gezien en ze is een voorbeeld van de gevleugelde uitspraak 'kleine rollen bestaan niet'. Ze heeft ongelooflijk veel gedaan, vaak hoofdrollen gespeeld en veel awards mogen ontvangen waaronder een Oscar, drie Golden Globes en twee Emmy Awards, maar in de kleine rol van Sarah Nelson, de moeder van Nick in de populaire serie 'Heartstopper' liet ze een moeder zien die iedere jonge naar zichzelf opzoek zijnde tiener zou willen hebben. 

In deze film speelt ze Edith Swan een deugdzame christelijke vrouw in het kleine dorpje Littlehampton in 1920 die steeds post ontvangt met de meest ranzige en seksuele teksten. Later krijgen meer mensen uit het dorp zulke post. Haar vuilbekkende buurvrouw de Ierse immigrant Rose Gooding (Jessie Buckley) is verdacht en wordt ook gearresteerd, maar is ze het werkelijk of zit er iemand of wat anders achter? Om die vraag te beantwoorden zult u toch echt de film moeten kijken. Olivia zet de godvrezende Edith, die in iedereen het goede wil zien en enorm onder de plak zit van haar agressieve en seksistische vader geweldig neer. Hij laat haar, een volwassen vrouw, bijvoorbeeld honderd keer Bijbelpassages overschrijven als straf.

De film wordt aangeduid als een zwarte comedy/mysterie en hoewel het in 1920 afspeelt, zijn er parallellen te trekken met nu, ruim honderd jaar later. De anonieme laster en vuilspuiterij die destijds per post ging wordt nu per social media gedaan. En.... het is een écht gebeurd verhaal in 1920 in het plaatsje Littlehampton. Ten zeerste raad ik u deze film aan.

Edith en haar moeder Victoria (Olivia Colman en Gemma Jones)

Rose Gooding (Jessie Buckley) bij haar arrestatie. 

Edward Swan (Timothy Spall), Ediths vader die Rose om een verklaring vraagt. 

Suf

Vandaag, 16 april, is het de Internationale Dag van de Stem. Op deze dag sporen keel-, neus- en oorartsen mensen wereldwijd aan om hun stemgezondheid te behouden en om goede stemgewoonten te ontwikkelen. Wat dat ook mag beduiden.

Maandag lag ik om half twaalf weer in de stoel bij de tandarts om de kroon te laten plaatsen. Met wederom veel gedoe in m'n mond was het eigenlijk snel gepiept. De kroon, of liever gezegd het kroontje, was perfect via de computer gemaakt en paste precies. Omdat ik min of meer ondersteboven had gelegen ging ik bij het weer opstaan bijna tegen de vlakte en kon me nog net staande houden. Nu met spanning afwachten hoeveel ribben uit mijn lijf ik kwijt ben voor het kroontje helemaal achterin, dus niemand die het ooit ziet. 

's Middags kreeg ik bezoek van de elektricien om het mysterie van de twee plotseling niet werkende stopcontacten op te lossen. Nou, dat was te suf voor woorden. Ik heb nooit geweten dat de bedrading van stopcontacten samenkomen in het lichtpunt aan het plafond. Ik hoop zo dat ik niet de enige ben. Hij ging daar kijken en ik zei nog: 'Die doet het gewoon, hoor'. Maar doordat ik de lamp die wat was gezakt door de de dozen van de paxkasten en later de schoenenkasten die er tegenaan zijn gekomen, weer terug op de juiste hoogte had gebracht, is daarbij blijkbaar een draadje eruit gefloept die de beide stopcontacten van stroom voorzag. Dus binnen twee minuten was ie klaar en deed alles het weer. 'Dat is makkelijk geld verdienen', zei ie met een lach. En ik voelde me zoals gezegd nogal suf. 

14 jaar

Vandaag, 15 april, is het de Internationale Dag van de Kunst. Georganiseerd door Unesco, de culturele tak van de VN. Een wereld zonder kunst zou een dode dorre bende zijn zonder kleur en plezier. En nu met de extreem rechtse wind die over de wereld waait is deze dag belangrijker dan ooit, kunst wordt door hen vaak gezien als een zin- en nutteloze linkse hobby. 

Afgelopen 3 april was het 14 jaar geleden dat ik begon met het blogje 'Aidan's World'. Ik breng het nu pas onder de aandacht omdat de limited edition van een action figure van de blogschrijver ter gelegenheid van het 14 jarig bestaan met vertraging is geleverd. Een pop, net wat u zegt, maar als het een man betreft heet het opeens een action figure. Heeft te maken met de fragiele mannelijkheid van cismannen. Star Trek/Wars poppen heten ook action figures.

Zo kan ik me een reclame herinneren van, ik geloof, Nivea waarbij een skincare product voor mannen met een zakmes werd opengemaakt, terwijl er een gewoon klikdopje opzit. Ik vind het allemaal nogal komisch, dus dit is gewoon een pop, geen action figure. Het is wel vrij geflatteerd vervaardigd, die taille en dat haar is van vele manen geleden, en zo'n gladde huid is ook niet meer heel accuraat, maar goed, ik en een select aantal anderen kunnen nu met mij spelen.

Ik zeg het elk jaar weer dat ik nooit had kunnen denken 14 jaar geleden dat het zo'n onderdeel van mijn leven zou worden, laat staan dat ik iedere dag een blogje zou gaan schrijven, heel zelden maar verzaakt. Een paar keer, op één hand te tellen. Nou ja, u als vaste bloglezer weet dat het alle kanten uit kan gaan in de blogjes, maar ik probeer altijd met lichte ironie en humor de zaken te bekijken. Zelfs in deze bange tijden van nu, waar het allemaal nogal onzeker is waar we heen gaan met de wereld en met elkaar. Dank dat u de blogjes leest en ik hoop dat u er net zoveel plezier aan beleefd als ik met het schrijven ervan. 

In Memoriam: Mike Berry

Mike Berry's carrière begon begin jaren zestig en hij had meteen drie hits in de Britse hitparade. In Nederland bereikte hij de hitlijsten in 1975 en met 'Tribute To Buddy Holly' behaalde hij zelfs een tweede plaats. Het was een remake van zijn eerst single uit 1960, wat destijds door de BBC als 'te somber' werd beschouwd en dus niet werd gedraaid. 

In de jaren zeventig ging Mike ook acteren en in 1981 kwam hij de cast versterken van de uitermate populaire tv- serie 'Are You Being Served'. Trevor Bannister stopte na zeven seizoenen als Dick Lucas, de junior verkoper van de afdeling herenmode. Het waren grote schoenen om in te stappen, maar het lukt Mike om als nieuwe junior verkoper Bert Spooner door het publiek geaccepteerd te worden en hij bleef die rol vervullen tot het eind van de serie in 1985. 

Hij is blijven zingen en acteren zo ging hij met collega artiesten uit zijn tijd op tournee met 'This Solid Gold Rock 'n' Roll Show' in 2017 en 2019. Mike is 11 april overleden, plotseling, zo werd erbij vermeld. In februari stond ie nog op het podium in Zuid West Londen en was in top conditie. Hij is 82 jaar geworden. Met hem is de laatst nog levende acteur van de cast van 'Are You Being Served' overleden. 

Mike als Bert Spooner in 'Are You Being Served'.

Het verhaal van de foto

Het leuke van Boney M. vond ik naast de muziek (Boney M. liedjes kunnen áltijd) de kleding. Vooral van de dames. Liz, Maizie en Marcia hadden hetzelfde aan bij de optredens, maar dan bij ieder van hen nét even anders.

Oudejaarsavond 1994 zouden we gaan vieren in Leiden bij Henk. Ik was toen met mijn tweede verloofde en met een hele groep vrienden reisden we af naar het Leidse, waarvan ik me nog kan herinneren dat Henk er net woonde en nog in een soort verhuisfase zat, maar dat weerhield hem er niet van zijn net nieuwe huis open te stellen voor de festiviteiten. We hebben spelletjes gedaan en om middernacht zijn we naar buiten gegaan. 

Hilarisch was het dat Henk, Joost en ik zonder dat we het van elkaar wisten als een soort Boney M. verschenen in pied de poule, maar dan elk net even anders. Henk een gilet, Joost een colbert en ik een overhemd. Dat moest natuurlijk vastgelegd voor een blogje van 31 jaar later. 

Ook Liz, Maizie en Marcia deden aan pied de poule. 

Hè hè

Vandaag, 12 april, is het de Internationale Dag van het Straatkind. Deze dag is bedoeld om aandacht te vragen voor het grote aantal kinderen dat op straat woont. En dat doet zich niet enkel voor in derdewereldlanden. 

De vraag die bij een ieder op de lippen lag de afgelopen periode was hoe het zou aflopen met de kast die ik bij VidaXL had besteld en waarvan ik, na eerder al twee kasten te hebben aangeschaft en ontvangen, nu een halve kast had. Het heeft twee weken van mailtjes heen en weer sturen en zelfs een formulier invullen geduurd. Vorige week vrijdag was het laatste antwoord dat ik kreeg, dat binnen twee werkdagen de andere helft van de kast toch echt bij me moest zijn, ik zou daarover bericht krijgen wanneer het geleverd zou gaan worden. Donderdag maar es even gebeld met de klantenservice, daar werd me verteld dat het pakket woensdag was geleverd. "Nee hoor" antwoordde ik terug. Ze ging het nakijken, het was bij de buren afgegeven. Zou je nu niet omvallen? Geen bericht dat ze zouden komen én geen berichtje in de brievenbus dat het bij de buren was afgeleverd. Ik kan daar niet mee omgaan, zulke slechte communicatie. In de buurtapp even gevraagd en jawel hoor, het stond bij de buren.

Vanwege de komst van de Paxkasten moest ik een gedeelte van mijn schoenen in de seventieskamer plaatsen op schoenenrekjes. Dat waren geen fijne rekjes. Als ik er schoenen afpakte en er een trilling door het rekje ging gleden er schoenen af die in hun val weer andere schoenen meenamen (zie foto 1). Ook als ik de deur van de kamer iets te enthousiast dicht deed hoorde ik het geluid van vallende schoenen. Op een gegeven moment was ik het zat. Er moest toch iets van schoenenkasten zijn, en voilà, zo kwam VidaXL in beeld. Eerst twee kasten besteld, maar een derde kon er ook nog naast en die heb ik dan met veel vertraging donderdag in elkaar kunnen zetten. Dat ziet u op foto 2. Als een kind zo blij!

Voor....

....en na.

Haunted house

Vandaag, 11 april, is het Wereld Parkinsondag, de geboortedag van Dr. James Parkinson die de stoornis ontdekte waardoor de patiënt controle verliest over het zenuwstelsel. We hebben de afgelopen jaren meegeleefd met Rob de Nijs, en zoals hij zijn er nog velen.

De boiler is nog niet vervangen, die kraan is er nog steeds niet, zo zei de loodgieter die ik vorige week bezig zag in de straat en aan wie ik vroeg of ie me niet vergeten was. Ik zal volgende week es bellen, want het is erg onhandig zo met steeds die knop omdraaien en het warmt ook minder fijn op dan eerst. 

Maar het volgende euvel is alweer een feit. Ik wilde van de week iets strijken toen het strijkijzer niet opwarmde. Kapot, was mijn eerste reactie, maar de lamp die in hetzelfde dubbele stopcontact zit deed het ook niet, en het tegenovergelegen wandstopcontact in dezelfde kamer deed ook niets meer, de lamp aan het plafond wel.

Dan is de eerste gang naar de meterkast om te zien of alle schakelaartjes nog wel aan staan, die stonden aan dus geen kortsluiting. Twee wantstopcontacten die het beiden niet meer doen, ik heb zoiets, buiten kortsluiting om, nog nooit meegemaakt. Tijd om wederom een reparatieverzoek aan te maken, en wie schetst mijn verbazing dat in het keuzemenu met wat er dan aan de hand is, wandstopcontacten die het plots niet meer doen één van de keuzes is. Het is dus een bekend iets.

Ik wacht weer geduldig af wanneer er een elektricien voor m'n deur staat. In de tussentijd krijg ik het gevoel in een haunted huis te wonen met dingen die van de één op de andere dag niet meer functioneren.

Zo vader zo zoon

Mijn vader had 42 jaar bij één werkgever gewerkt toen zich de mogelijkheid voordeed om met de VUT regeling vervroegd met pensioen te gaan. Hij was toen 62 jaar. Hij koos ervoor dat te doen en na een tijdje gewenning kon je mijn vader horen zeggen: "Dat ik ooit tijd heb gehad om te werken!" Let wel, we spreken over de man waarbij, als ie ziek was, mijn moeder ongeveer de buitendeur fysiek moest versperren om hem thuis te houden. Hij verveelde zich geen moment als vutter.

Fast forward naar nu. Ik heb, tot nog toe, 44 jaar gewerkt ben 60 jaar en ben nu, omdat mijn contract niet werd omgezet naar een vast contract, sinds enige tijd uitkeringsgerechtigde. VUT regelingen als in die tijd zijn er niet meer, anders dan verkapte, dus heb ik wat sollicitaties uitstaan omdat we hebben afgesproken met elkaar dat we minimaal tot 66 jaar doorgaan op de arbeidsmarkt. Ik kan dat billijken, maar ik hoor de woorden van mijn vader, omdat ik het nu ook zo ervaar.

Ook ik vraag me af hoe ik straks weer tijd moet vinden om te werken. U begrijpt dat ik het op fluistertoon zeg, omdat daarover gefronst wordt. 'In het zweet des aanschijns....', nou ja, die algemene visie. Maar ik kan u met de hand op mijn hart zeggen dat ik me absoluut niet verveel. Ik ben bezig met van alles, twee dagen per week pas ik op een hond, kan ad hoc inspringen als iemand me nodig heeft (vanwege mijn planmatige inborst moet ik dan wel even schakelen), maar wetend dat ik alle tijd heb draagt daar positief aan bij. Ook kan ik makkelijker met anderen afspreken omdat ik geen werkrooster heb waar ik rekening mee moet houden. En ook dat hele gedoe nu met VidaXL, tandarts en boiler maakt me de pis niet lauw, omdat ik denk het komt wel, ik heb de tijd. Kortom ik morf langzaam in mijn vader. 

En zoals gezegd, ik heb wat sollicitaties uitstaan, ben al een aantal keer afgewezen, maar ik voel me er niet minder om. Graag of niet. En doordat ik me in de huidige situatie, gedwongen, laten we dat vooral niet vergeten en blijven benoemen, senang voel, ervaar ik ook niet echt druk. Nu werkt druk bij mij enkel averechts, en ik begrijp ook wel dat er van me verwacht wordt dat ik me nog een paar jaar op de arbeidsmarkt verdienstelijk ga maken, dus ik doe wat binnen mijn vermogen ligt. En als ik, als God het wil, weer werk zal vinden zet ik me er ook voor honderd procent voor in. Maar o lieve mensen, wat begrijp ik mijn vader goed!

Papa en ik op 7 december1997, toen was ie 13 jaar met de VUT. 

Herinnert U zich deze nog? #248

Vandaag, 9 april, is het Internationale Dag van Roze. De oorsprong ligt op een school in oost Canada waar twee jongens zagen dat er iemand werd gepest omdat ie een roze shirt aan had. Ze besloten de jongen te ondersteunen en droegen de dag erna ook een roze shirt. Dat was in 2007. In 2012 deden meer dan acht miljoen mensen mee aan de 'Wear Pink Day'. 

THE ARCHIES

'SUGAR SUGAR'

1969

Aantal weken: 13

Hoogste positie: 3

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

The Archies is een fictieve band die voortkwam uit de tekenfilmserie 'The Archie Show', waarin de personages Archie, Reggie, Jughead, Betty en Veronica een band vormen. De liedjes uit de serie werden op een kartonnen doos met met ontbijtgranen geperst, het plaatje moest worden uitgeknipt om vervolgens op de pick up te kunnen afspelen. Maar het was zo succesvol dat er singles en albums van vinyl werden gemaakt en dat werden hits.

Hoewel de serie, volgens mij, enkel in Amerika te zien was, werden de liedjes uit de serie hits over de hele wereld. De zogenaamde 'bubblegum' muziek sloeg aan. Achter de muziek zaten sessiemuzikanten en voor de vocalen zorgde Ron Dante die de leadzang voor z'n rekening nam. De vrouwelijke stemmen werden gedaan door Toni Wine en na 1970 door Donna Marie en Merle Miller. 
 

Tussen 1968 en 1971 zijn er vijf albums uitgekomen en een aantal singles. Dit 'Sugar Sugar' was de grootste hit. Hieronder ziet u Ron de échte zanger van The Archies.

Mocht de video niet te zien zijn, klik hier.

Lam naar het slachthuis

Vandaag, 8 april, is het Wereld Romadag. Het Romaanse volk werd in de Tweede Wereldoorlog ook vervolgd en vermoord en tot op de dag van vandaag ervaren zij nog steeds discriminatie en stigmatisatie. Vandaag wordt daarbij stilgestaan maar ook bij hun rijke en interessante cultuur.

Zoals u wellicht nog weet resulteerde mijn vorige bezoek aan de tandarts in een afspraak voor wat reparaties. Die afspraak was gisteren, maar eind maart kreeg ik bericht dat de tandarts die ik had de praktijk ging verlaten en zij het met een gerust hart overdroeg aan een ander. Jammer, want ik was blij met haar, en zeker nu er wat moest gaan gebeuren komt zo'n overstap niet echt lekker uit.

Zelf had ik al gekeken naar die kies waar een stukje vulling van was afgebroken, en zag dat het meer vulling dan kies was, maar goed, wie ben ik? Gisteren ging ik dus als een lam naar het slachthuis niet wetend wie zich met mijn gebit ging bezighouden. Een jongeman met zelf prachtige tanden en zijn leuke assistente heetten mij stralend welkom en eenmaal in de stoel kwam al gauw naar voren dat dit wel een ding ging zijn. De kies in kwestie is de laatste kies rechtsboven en er was niet zoveel meer te redden dus ik die eigenlijk best een kroon op m'n hoofd verdien, krijg er nu een in m'n mond. 

Ik heb 40 jaar geleden al eens een kroon laten zetten, en dat is zo goed gedaan dat ik niet meer weet welke kies het is, enkel op röntgenfoto's van de tandarts komt naar voren waar ie zit. Het gaat nu heel anders dan toen, ik weet nog dat ik destijds moest happen en eerst een noodkroon kreeg, die zo goed vast zat dat het nog een gedoe was om die er uit te krijgen. Zo niet nu, gisteren werd alles in stelling gebracht om de kroon te gaan plaatsen. Ik werd verdoofd, want het is wel een soort mini-operatie. Ik zat in de wachtkamer te wachten om de verdoving te laten inwerken en de tandarts haalde nog even iets uit z'n auto en kwam terug met een zwart koffertje. "Zo" zei ie lachend in het voorbij lopen, "hier zit het allemaal in." Een dame die ook zat te wachten zei: "Nou, dat belooft wat". "Ja", reageerde ik "ik heb daar thuis de boormachine in zitten."

Vanwege de lastige plek van de kies was het een heel gedoe om 'm kroon-klaar te maken, maar het is gelukt met veel toeters en bellen in m'n mond. Volgende week maandag lig ik weer in die stoel en dan wordt ie geplaatst, niks geen noodkroon, meteen het echte werk, zo gaat dat nu, alles digitaal. 

Groot gedeelte van de dag gelopen met een gezicht of ik een beroerte had gehad, vanwege de verdoving. Mensen gingen ineens harder tegen me praten en in lettergrepen spreken tijdens het boodschappen doen. Koffie drinken werd een uitdaging. Het hele gebeuren is meteen een goede investering van m'n transitievergoeding, anders zou ik er toch maar gekkigheid mee doen.