Zo vader zo zoon

Mijn vader had 42 jaar bij één werkgever gewerkt toen zich de mogelijkheid voordeed om met de VUT regeling vervroegd met pensioen te gaan. Hij was toen 62 jaar. Hij koos ervoor dat te doen en na een tijdje gewenning kon je mijn vader horen zeggen: "Dat ik ooit tijd heb gehad om te werken!" Let wel, we spreken over de man waarbij, als ie ziek was, mijn moeder ongeveer de buitendeur fysiek moest versperren om hem thuis te houden. Hij verveelde zich geen moment als vutter.

Fast forward naar nu. Ik heb, tot nog toe, 44 jaar gewerkt ben 60 jaar en ben nu, omdat mijn contract niet werd omgezet naar een vast contract, sinds enige tijd uitkeringsgerechtigde. VUT regelingen als in die tijd zijn er niet meer, anders dan verkapte, dus heb ik wat sollicitaties uitstaan omdat we hebben afgesproken met elkaar dat we minimaal tot 66 jaar doorgaan op de arbeidsmarkt. Ik kan dat billijken, maar ik hoor de woorden van mijn vader, omdat ik het nu ook zo ervaar.

Ook ik vraag me af hoe ik straks weer tijd moet vinden om te werken. U begrijpt dat ik het op fluistertoon zeg, omdat daarover gefronst wordt. 'In het zweet des aanschijns....', nou ja, die algemene visie. Maar ik kan u met de hand op mijn hart zeggen dat ik me absoluut niet verveel. Ik ben bezig met van alles, twee dagen per week pas ik op een hond, kan ad hoc inspringen als iemand me nodig heeft (vanwege mijn planmatige inborst moet ik dan wel even schakelen), maar wetend dat ik alle tijd heb draagt daar positief aan bij. Ook kan ik makkelijker met anderen afspreken omdat ik geen werkrooster heb waar ik rekening mee moet houden. En ook dat hele gedoe nu met VidaXL, tandarts en boiler maakt me de pis niet lauw, omdat ik denk het komt wel, ik heb de tijd. Kortom ik morf langzaam in mijn vader. 

En zoals gezegd, ik heb wat sollicitaties uitstaan, ben al een aantal keer afgewezen, maar ik voel me er niet minder om. Graag of niet. En doordat ik me in de huidige situatie, gedwongen, laten we dat vooral niet vergeten en blijven benoemen, senang voel, ervaar ik ook niet echt druk. Nu werkt druk bij mij enkel averechts, en ik begrijp ook wel dat er van me verwacht wordt dat ik me nog een paar jaar op de arbeidsmarkt verdienstelijk ga maken, dus ik doe wat binnen mijn vermogen ligt. En als ik, als God het wil, weer werk zal vinden zet ik me er ook voor honderd procent voor in. Maar o lieve mensen, wat begrijp ik mijn vader goed!

Papa en ik op 7 december1997, toen was ie 13 jaar met de VUT.