What the fuck EBU?

Vandaag, 30 april, is het de Internationale Dag van de Geleidehond. Deze dag is iedere laatste woensdag van april. Blindegeleidehonden maken het leven van blinden oneindig veel simpeler en productiever, en daarvoor mogen we die dieren best eens bedanken.

De European Broadcasting Union (EBU), sinds jaar en dag de organisatie achter het Eurovisie Songfestival, blijft, tegen beter weten in, roepen dat het festival niet politiek is. Dat je iets bij herhaling blijft roepen betekent niet dat het dan ineens waar is. Sinds de eerste editie, in 1956, was al duidelijk dat door de deelnemende landen de grenzen werden opgezocht. Luxemburg had vanwege de kosten geen juryleden meegestuurd (dat ging toen zo) en zo zou de Zwitserse jury die van Luxemburg waarnemen en, u begrijp het al, Zwitserland won die eerste editie, waarvan nooit de officiële puntenlijst bekend is gemaakt alleen de winnaar. Zo was er elk jaar wel iets, wat er soms toe geleid heeft dat de regels werden aangepast. Die pasten in het begin op slechts twee A4'tjes. 

Door de jaren heen is dus gebleken, ondanks dat de EBU bij hoog en bij laag beweert dat het niet zo is, dat politiek nooit ver weg is van het festival. Zo willen ze in de aanloop nog wel eens een liedje of tekst weigeren als dat in hun ogen te ver gaat. Dit jaar is besloten dat de deelnemende artiesten enkel maar met de vlag van het land dat ze vertegenwoordigen mogen zwaaien. Logisch, zult u denken. Maar soms komen artiesten uit een ander land en willen dat middels een vlag laten zien. Zo zwaaide Serhat die in 2016 en 2019 voor San Marino uitkwam naast de San Marinese vlag ook met een Turks vlaggetje, het land waar hij vandaan komt. 

Maar de EBU gaat verder en verbiedt nu ook dat de artiesten lhbti+ gerelateerde vlaggen tonen. Nu dankt dat hele Eurovisie Songfestival z'n bestaansrecht aan de lhbti+ achterban, zonder hen zou het al jaren geleden ter ziele zijn gegaan. De recht op en neer heteromensch heeft zijn/haar muzikale geluk, wat Nederland betreft, gevonden in de zouteloze in beton gegoten jaarlijkse Top 2000 met z'n voor elkaar inwisselbare gitaarbandjes en 12 keer Queen, 23 keer U2 en 14 keer Rolling Stones. Die hebben niks met de kleurrijke vaak overgeproduceerde tralala liedjes van drie minuten door in hun ogen zich extreem gedragende en geklede artiesten. Ik vermoed dat het, getuige het publiek bij het songfestival en bemoeienis op de socials, in andere landen niet anders is. Zo heel organisch is het voornamelijk een lhbti+ feestje geworden. 

Velen jonge nog in de kast zittende lhbti+'ers zagen zich o.m. in Conchita Wurst, Dana International, Duncan Laurence en vorig jaar Nemo vertegenwoordigd. Het hele songfestival is van het begin af aan erop gericht geweest om landen en mensen van allerlei bevolkingsgroepen met elkaar op een een vrolijke manier te verbinden. Dus óók mensen van allerlei identiteiten die dat mede kunnen tonen door middel van een lhbti+ gerelateerde vlag. Maar dat wil de EBU dus niet meer.

U en ik begrijpen natuurlijk dat EBU niet wil dat er met Palestijnse vlaggen wordt gezwaaid, dat is het hele eiereneten. In 2019 toonden de IJslandse delegatie en Madonna een Palestijnse vlag en ook vorig jaar waren er wat subtiele verwijzingen naar in make up, nagellak en kleding. Het Israëlische MorrocanOil is de hoofdsponsor van het festival, en die zal wel iets erover hebben afgedwongen. Het is daarom ook dat het genocide plegende Israël gewoon mag meedoen. De EBU heeft de ballen niet om het lidmaatschap van Israël, net als dat van Belarus en Rusland, nadat het land een oorlog is begonnen met Oekraïne, op te schorten zodat ze niet kunnen deelnemen. Ook de misdragingen van de Israëlische delegatie vorig jaar waarover verschillende andere landen hun beklag hebben gedaan heeft totaal geen consequenties gehad. De hoofdsponsor betaalt en bepaalt. Om het, niet heel succesvol overigens, te verbloemen verbiedt EBU dus alle vlaggen die geen deelnemende landvlaggen zijn voor de deelnemers. 

Ik las ergens dat de EBU een beetje een bange organisatie is in deze, en daar ben ik het helemaal mee eens. Maar een vinger geven naar de achterban en buigen voor de hoofdsponsor van een genocide plegend land is gewoon misselijkmakend en achterbaks. 

Nemo 2024.

Marco Mengoni 2023.

Systur 2022.

Hatari 2019.