Vierde keer

Vandaag, 29 april, is het de Internationale Dag van de Dans. Deze Dag is bedoeld om mensen die normaal niet met dansen bezig zijn bekend te maken met deze vorm van kunst. Die is weliswaar een stuk minder geliefd en gewaardeerd als bijvoorbeeld opera of theater, maar daarom niet minder belangrijk!

En zo lag ik gisteren voor de vierde keer in anderhalve halve maand tijd in de tandartsstoel. Na de halfjaarlijkse controle en de daaruit voortvloeiende preparatie voor en plaatsing van een kroon was nu het moment om een gaatje te vullen. Dat had de tandarts eigenlijk meteen willen doen toen de kroon werd geplaatst, maar ook hij is aan tijden en afspraken gebonden, zodat het helaas niet kon.

Nou ja, momenteel heb ik toch de tijd aan mezelf, dus ik vond het prima. Daarnaast zit de tandarts aan de overkant en het was binnen no time gepiept. Zoals ik al eerder opmerkte, het verval treedt met rasse schreden in. Jarenlang, echt járenlang ben ik enkel alleen maar voor controle geweest en had nooit wat. En nu vallen de gaten erin. Nou ja, zolang het mummelmondje nog uitblijft mag ik niet mopperen. Mijn beide ouders hadden al heel jong een kunstgebit. Tandheelkundige zorg was iets wat in vroeger tijden niet hoog in het vaandel stond, daarnaast heeft de oorlog tijdens hun adolescententijd en de daarmee gepaard gaande voedselschaarste en vitaminegebrek ook geen goed gedaan. 

Ik wacht nu met ingehouden adem op de afrekening van de behandelingen. Ik ben vanzelfsprekend verzekerd, maar slechts voor een gedeelte, ik mag dus wat bijbetalen. Mocht u mij bedelend langs de straten zien gaan, weet u waarom. Geef dan alstublieft gul.