Tips

Vandaag, 24 april, is het de Internationale Dag Tegen Proefdieren. Dat behoeft verder geen uitleg lijkt me.

Sinds januari ben ik, zoals u weet, uitkeringsgerechtigde omdat mijn contract ondanks dat ik naar tevredenheid functioneerde niet werd omgezet naar een vast contract vanwege korte termijnvisie. U ziet het de regering van ons land ook doen, het is waarschijnlijk iets van deze tijd. Leven in het nu is altijd oké, maar in sommige gevallen is het verstandig om wat verder vooruit te kijken. Maar goed, water onder de brug.

Vanzelfsprekend ben ik aan het kijken of ik voor die laatste jaren nog iets leuks kan vinden qua werk. Dat is niet eenvoudig, ik ben zestig, kan niet zo heel veel en zit met een rugconditie, bij elkaar opgeteld een cocktail wat niet echt meewerkt. Maar het is wat het is. Omdat ik aan de onderkant van de arbeidsmarkt opereer kom je algauw terecht in functies waarbij domme kracht nodig is, maar dat kan ik dus niet meer. Zelfs bij mijn laatste baan waarbij ik niet heel veel fysieke kracht hoefde te gebruiken speelde mijn rug met enige regelmaat op. Voordeel bij die baan was dat ik wel kon doorwerken omdat ik voor het grootste gedeelte kon zitten en mijn armen functioneerden prima. Maar zwaar werk zit er niet meer in voor me, wil ik over een paar jaar nog kunnen genieten van het leven van een échte pensionado, waar ik nu, zo voelt het, alvast een voorschot op heb. 

Ik word door het UWV en wat vacaturesites waar ik sta aangemeld met enige regelmaat voorzien van vacatures die zij écht bij mij vinden passen en de meeste van die tips kan ik zo wegklikken omdat ik geen idee heb hoe ze erbij komen dát ze bij mij zouden passen. Zo komen er zaterdagbaantjes voorbij, ik ben geen scholier meer, hè. Ook vacatures die zich in Roermond (!) of ergens in Utrecht bevinden laat ik voorbij gaan. Ook zagen ze voor mij een carrière weggelegd in de bouw. In de bouw, u leest het goed. Ik, een zestig jarige, die geen schroef recht in kan draaien op een steiger bezig met bouwdingen, om over die rug nog maar te zwijgen. Maar men zag mij ook wel als browstylist. Browstylist, ik heb het even opgezocht om te zien of het was wat ik dacht dat wat het was, en ja, het is een wenkbrauwstylist. Wat in de wereld is een wenkbrauwstylist? En waar, um Gottes willen, staat ergens iets in mijn cv dat men denkt: nou, dat is écht iets voor hem. 

Ik ga er maar vanuit dat het gewoon random wordt rondgestuurd zonder dat er überhaupt wordt gekeken naar de persoon. Zelf postuleer ik gewoon op werk waarvan ik wel vind en denk dat ik het nog zo'n jaar of zes zou kunnen doen. Bijzonder, of liever gezegd, onbeschoft en de basis omgangsvormen niet in acht nemend vind ik als ik totaal géén reactie krijg op mijn sollicitaties, ook geen afwijzing al is het maar met de dooddoener; 'u past niet in het profiel'. Ik heb het gevoel dat de gifbeker dan, gelukkig, aan mij voorbij gaat, want wie wil werken voor een bedrijf dat zo met mensen omgaat?

Zo heeft u een beetje een beeld van het leven van een uitkeringsgerechtigde in een positie met uitdagingen, om het maar eens poëtisch aan te duiden. Zelf ben en blijf ik er vrij nuchter onder, c'est la vie, zoals onze Claude volgende maand in Basel zal zingen. En u kent mijn credo: uiteindelijk komt alles altijd goed.