The singer

Vandaag, 1 mei, is het de Dag van de Arbeid. Vooral in socialistische en (ex)communistische landen wordt de dag gevierd. In België, Duitsland en Frankrijk is de dag populair en in veel Balkanlanden is het zelfs een nationale feestdag. In Nederland heeft de PvdA al meerdere keren gepoogd de dag ook hier als zodanig te benoemen, maar die pogingen vielen altijd in het water.

Al in het eerste jaar van mijn blogschrijverscarrière (2011) maakte ik gewag van het niet doorgaan van een cdboxje van Shirley Bassey Daarop stonden wat bijzondere opnamen en een niet eerder uitgebracht live concert. Het was bedoeld om dat rond haar 75e verjaardag op 8 januari 2012 uit te brengen. Door veel gedoe van haarzelf en naderhand ook van de platenmaatschappij is dat toen niet doorgegaan. Maar wie schetst mijn verbazing dat het hele gebeuren alsnog doorgang heeft gevonden dertien jaar later. Cherry Red Records besloot de handschoen op te pakken en het project wat destijds al min of meer klaar was voor release alsnog uit te gaan brengen.

Mevrouw Bassey gaf haar goedkeuring en ook de andere hobbels die daar nu eenmaal bij komen kijken werden genomen.  Wederom was er enige vertraging, maar dinsdag lag ie dan toch in de bus. Het hoesje is minder aansprekend dan wat men destijds voor ogen had, maar de box heeft nu wel een titel. Eerst was dat 'Shirley', lekker origineel, maar nu 'The Singer' naar één van de onuitgebrachte nummers op de box. Naast zeven nog nooit eerder uitgebrachte nummers en vier voor het eerst op cd is het aangevuld met bekende en, voor leken, minder bekende nummers uit haar omvangrijke oeuvre en natuurlijk het concert uit 1973 wat nooit is uitgebracht. 

De vrouw is nu 88 jaar en naast zo hier een daar nog maar es één van haar Bondliedjes zingen (als enige artiest heeft ze er drie en een half op haar naam staan) doet ze, vanzelfsprekend, niet zoveel meer. Bijna alles is in de loop der jaren successievelijk wel op cd verschenen op een paar nummers na. In tegenstelling tot streamingdiensten daar is haar oeuvre dan weer beperkt. Van een aantal singles in de jaren tachtig die ze heeft opgenomen bij een ter ziele gegane platenmaatschappij is niks meer terug te vinden. Maar in een studio kan men ook wonderen verrichten met vinyl als basismateriaal. Dus wie weet ooit.

Eind jaren zestig begin jaren zeventig 'when I was married to the Italian' woonde Shirley in Italië en haalde daar veel van haar repertoire vandaan dat ze in het Engels liet vertalen. Daarnaast heeft ze ook elf Italiaanse nummers opgenomen, waaronder de Italiaanse versie van haar Bondnummer 'Diamonds Are Forever'; 'Vivo Di Diamanti', volgens mij het enige Bondnummer met een Italiaanse vertaling, wat ook op dit boxje te vinden is ( gerestaureerd van vinyl want ook daarvan is de originele opnameband zoek). Ik zou het zelf heel leuk vinden als men ooit die andere Italiaanse nummers eens afstoft en een nieuw leven gunt, het zijn van die fijne met groot orkest en veel Italiaanse pathos opgenomen canzoni. Ik heb ze natuurlijk wel maar nogal krakerig en krasserig. Zo blijft er altijd wat te wensen.

Het oorspronkelijke hoesje.

Het uiteindelijke hoesje.