Toen Mary nog leefde en op TV kwam zag je haar, vanwege haar manke been, nooit lopen, ze stond er altijd al als ze werd aangekondigd, dit gegeven werd in de musical gehandhaafd, Ellen stond in haar rol van Zangeres van het open gaan van het doek, tot de toegift gewoon op haar plek en blééf daar. Ik vond dat een mooi uitgangspunt.
De verhaallijn was wat rommelig en niet per sé chronologisch, de makers wilden té veel vertellen in een gelimiteerd tijdsbestek en natuurlijk ook zoveel mogelijk liedjes van de Zangeres laten horen.
Een meisje doet auditie in een soort Idols achtig programma en zingt een lied van de Zangeres, als ze in de wachtruimte zit en wacht op wat er komen gaat verschijnt de Zangeres aan haar en verteld haar levensverhaal.
Haar armoedige komaf, geweldadige vader, de oorzaak van haar manke been, eerste vriendjes, haar abortus wat zo vreselijk gedaan was dat ze nooit mee kinderen zou kunnen krijgen, haar man Sjo die een nadrukkelijke plaats in haar leven in neemt, Johnny Hoes haar ontdekker, de hoogtepunten, de hoon die haar ten deel viel, de comeback, haar goede vriend en imitator van haar, en uiteindelijk ook de mensen die ze vertrouwde maar die haar aan het eind van haar leven bestelen en die, terwijl ze denkt tijdelijk in een verpleeghuis te zitten en snel weer naar huis zal kunnen gaan, al haar spulletjes al op een veiling hebben verkocht.
Er wordt heel rap door alle gebeurtenissen van haar leven heen gegaan gelardeerd met vele van haar bekende liedjes, maar zoals ik al zei, iets te snel, zonder veel diepgang. Die diepgang komt er als de teloorgang intreed en Mary als breekbaar oud vrouwtje te goed van vertrouwen steunt op de verkeerde mensen.
Een ander opmerkelijk feit was het publiek. Harry en ik hebben ons ogen uitgekeken. En net zoals ik bij de voorstelling "Napoleon" met Nadira heb meegemaakt, waren er ook hier mensen die waarschijnlijk niet heel vaak naar het theater gaan. Er komt een man in voor die haar immiteert en dus als travestie op het toneel staat, dat was voor sommige mensen iets om met gierende uithalen zich een natte broek te lachen, terwijl deze man (een persoon die echt heeft bestaan) daar heel serieus in was, en bovendien op dat moment niet grappig bezig was, de aanblik van een man in een jurk was waarschijnlijk al te veel voor de al niet meer zo sterke sluitspieren.
Bovendien kwam uit diezelfde hoek gelach en zelfs geroep op de momenten dat de voorstelling juist heel emotioneel werd en diepgang kreeg op het eind van Mary's leven.
Al met al een leuke avond gehad, een meesterlijke Ellen Pieters en een enthousiaste cast waar ik Job Bovelander even apart van wil noemen om zijn erg goede zang en aanstekelijke vrolijkheid tijdens deze voorstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten