Kampioenúúúúh!

De palindroomfinale NED-DEN afgelopen zondag is gewonnen door Nederland, zodat voor het eerst sinds 29 jaar Nederland Europees kampioen voetbal is. Dat is geweldig leuk en positief nieuws, en je hoeft niet van voetbal te houden of er om te geven om je te kunnen verplaatsen in de spelers en hun fanbase en hun vreugde te delen. Omdat het kampioenschap in Nederland werd gehouden, kon het elftal gisteren al worden gehuldigd. Dat werd in Utrecht gedaan waarbij de spelers na een korte vaartocht over de Stadsbuitengracht in het park Lepelenburg door meer dan 10.000 mensen werden toegejuicht. Vrolijke beelden om te zien, en ik benadruk het nog maar eens, in de weken dat deze kampioenschappen plaatsvonden zijn er nergens stadseigendommen kapot gemaakt, hebben winkelruiten en abri's het overleefd en zijn de verschillende supportersgroepen van de diverse deelnemende landen niet met elkaar op de vuist gegaan. We zijn er al aan gewend dat politie en mobiele eenheid doorgaans massaal moeten uitrukken als er wedstrijden zijn, dat het haast iets onwerkelijks is als blijkt dat het ook zonder kan.

Overal zie ik lieve, ontroerende en blije berichten over de prestatie die is geleverd door de voetbalploeg, maar toch, er zijn mensen, nou ja eigenlijk mannen, die zich niet kunnen vinden in al die jolijt en lofbetuigingen:

Geef de vrouwen een 28-0 voorsprong tegen de mannen, en zet de klok op 82e minuut, dan nog zullen de mannen met 30-28 winnen. Wat een bizar niveau

Alle 4 de goals had zelfs Micky van der Hart lachend opgeraapt. Wat een niveau zeg..

3e worden op een WK is nog beter dan een flut Ektje winnen. Alle goals waren houdbaar.

Back to the kitchen

Hoewel het anders lijkt, zijn dit reacties van volwassen mannen. De, daar zijn ze weer, boze witte mannen en mannen die oorspronkelijk uit een land komen waar vrouwen weinig tot geen rechten hebben zijn het op dit vlak plotseling eens met elkaar, want daar komen deze infantiele reacties vandaan. Omdat het zo ontzettend sneu is kan ik er intens vrolijk van worden, terwijl ik me tegelijkertijd afvraag waar het is misgegaan en hoe zij zich verhouden tot de vrouwen in hun dagelijks leven.

Als voetballeek vermoed ik dat we in de toekomst over het damesvoetbal gaan spreken van vóór en ná het winnen van het Europees kampioenschap. Volgens mij is de tijd rijp om het, voor zover dat moet en nodig is in sport, heel serieus te gaan nemen.