dinsdag 31 december 2019

Einde van een decennium

En zo zijn we aanbelandt op de laatste dag van het jaar 2019. Breed gezien vind ik het meer dan verontrustend dat wereldwijd een aanzienlijk deel van de mensheid bezig is met de aarde en al zijn bewoners langzaam maar zeker naar de afgrond te duwen, of op z'n minst de schouders ophaalt over alle alarmbellen die wetenschappers en de natuur zelf laten rinkelen. Maar anders dan zelf nog minder dan een druppel op de gloeiende plaat te zijn door kleine aanpassingen in mijn consumeer- en leefgedrag en er zo af en toe middels blogjes over te reppen c/q te waarschuwen kan ik niet. Chronisch optimistisch als ik nu eenmaal ben, zie ik gelukkig ook de andere kant, (jonge) mensen die ook zien dat het al over twaalven is en zich met hun ziel en zaligheid inzetten om het tij zo goed als dat nog kan te keren.

Dus hou ik het wat betreft het terugkijken dicht bij mezelf, en kan ik concluderen dat het een fijn jaar was. Leuke dingen gedaan met lieve mensen, prachtige voorstellingen bezocht in het theater en de bioscoop, mijn werk heeft wederom een verlenging gekregen en ik heb zowaar mee mogen maken dat Nederland het Eurovisie Songfestival heeft gewonnen, ik bedoel hoe compleet kan je leven zijn?

Maar 2019 markeert ook het einde van een decennium. Ik vind tijd een raar iets, van de week hoorde ik over een gebeurtenis uit 1999 en ik dacht: Goh, dat is ook alweer tien jaar geleden. Tot ik een moment later besefte dat het al twintig jaar geleden is! Daarnaast dacht ik dit jaar met mijn verjaardag dat ik twee jaar ouder werd dan in werkelijkheid het geval was. Tijd, hoe ouder ik word, hoe meer ik erin verstrikt raak lijkt het wel, daarom hou ik me vast aan de wijze worden van de onlangs overleden Jules Deelder: 'Het heden is eeuwig. Wie in het heden leeft, heeft het eeuwige leven'. En dat is wat ik steeds meer doe, in het heden leven. Ik heb het al eens eerder verteld dat ik, voor mezelf, nooit verder kijk dan een week.

En terugkijkend op het laatste decennium, als mij op 1 januari 2010 was verteld wat ik de komende tien jaar allemaal zou meemaken, zonder daarbij te zeggen hoe het zich daarna zou uitkristalliseren, want uiteindelijk komt alles altijd weer goed, dan had ik me met duim in m'n mond in foetushouding te bedde gelegd, om er nooit meer uit te komen. De dierbaren die ontvallen zijn, waaronder mijn lieve moeder, de mensen die mijn vertrouwen hadden en me onder de bus hebben geworpen en het faillissement van het bedrijf waar ik vijfendertig jaar werkzaam was waardoor ik een periode werkloos ben geweest, er zijn mensen voor minder geïnstitutionaliseerd.

Maar de mens blijkt, binnen bepaalde grenzen natuurlijk, veerkrachtiger dan je in eerste instantie vermoedt, en daarnaast zijn er ongelooflijk veel fijne en leuke dingen gebeurd op velerlei gebied, dat die voor mij als positief mens zwaarder wegen. De mooie en leuke herinneringen aan hen die er niet meer zijn, door de dood of uit vrije keus kan niemand me afnemen. En het zonder werk zijn heeft ook weer vele nieuwe aspecten blootgelegd. Na vijfendertig jaar een adempauze, zo zag ik het op een gegeven moment, is niet verkeerd en werkt ook zuiverend.

Kortom, morgen beginnen we aan een nieuw decennium, en niemand weet wat hem of haar te wachten staat, en dat is maar goed ook. Hoewel ik één taalkundige voorspelling wil doen. Ik denk dat dit het decennium gaat worden waarin we afstappen van 'tweeduizend' en voortaan 'twintig' zullen zeggen. Dus niet het jaar tweeduizendvijfentwintig, maar het jaar twintig vijfentwintig.

Ik besluit met een stukje tekst van Abba's 'Happy New Year', die aan het eind van ieder decennium sinds 1979 (het jaar van verschijnen) actueel blijft.

It's the end of a decade
In another ten years time
Who can say what we'll find
What lies waiting down the line
In the end of twentynine 

Voor al mijn lezers een fantastisch en gezond 2020 gewenst!




Geen opmerkingen:

Een reactie posten