dinsdag 15 september 2020

One day at a time

Omdat ik de serie 'Please Like Me' had uitgekeken klikte ik geheel random op Netflix de serie 'One Day At A Time' aan omdat ik naast 'Lucifer' nog een serie wilde kijken. Twee series tegelijkertijd is voor mij de max. Wat was dat een gelukkige keuze! Het is een sitcom, maar er worden ook genoeg serieuze zaken aangesneden zodat ik regelmatig in het half uur wat een aflevering duurt heb gelachen en een traantje weggepinkt.

Het gaat over een latino familie Alvarez uit Cuba die in Amerika woont. Een alleenstaande moeder, Penelope woont met haar twee kinderen, Elena en Alejandero (Alex) en haar moeder Lydia in een appartement van Pat Schneider die tevens een vriend van de familie is. De voor mij onbekende actrice Justina Machado speelt geweldig als Penelope een oorlogsveteraan en nu een verpleegster, haar moeder Lydia gespeeld door de fantastische 88 jarige levende legende Rita Moreno, die als jonge actrice furore maakte als Anita in de filmklassieker 'West Side Story'. Lydia is een vrouw om wie de wereld draait, ze woont al meer dan zestig jaar in Amerika maar spreekt nog steeds met een zwaar accent, wat me af en toe aan de Gabor zussen doet denken. Het was de naam van Rita Moreno die mij deed besluiten deze serie te gaan kijken, trouwens.

Geen stereotiep van een een latino familie wordt geschuwd, maar alleen door henzelf, een ander mag er natuurlijk niets van vinden. Ze zijn luid, overbezorgd, overdramatisch, moeders zijn als een generaal, familie is alles, maar er zijn ook vete's, er wordt overal wel een mogelijkheid in gezien om een feest te maken en alles wat Cubaans is is natuurlijk het beste. 

Tussen al die drukte en vrolijkheid komen er toch ook echt wezenlijke thema's aan bod. Ik hield het niet droog toen Lydia vertelde hoe ze Cuba is ontvlucht toen Castro er aan de macht kwam. De immer opgewekte Penelope lijdt aan PTSS en daar wordt heel serieus op in gegaan. Ze gaat in een therapiegroep. Het eerste seizoen staat in het teken van Elena's quinces waar ze helemaal geen zin in heeft omdat ze zich niet wil conformeren aan zoiets rolbevestigends. Ook komt ze uit de kast en hoe reageren haar moeder en oma daarop en haar erg Cubaanse vader? De serie speelt zich in het hier en nu af, in het Trump-tijdperk, daar wordt zo nu en dan naar verwezen, bijvoorbeeld als Alex wordt uitgescholden om zijn afkomst en dat ie achter de muur hoort. 

Maar bovenal is het humor wat de klok slaat, de dialogen zijn hilarisch en iedere rol is perfect ingevuld, Isabella Gomez en Marcel Ruiz zijn zo leuk als Elena en Alex. En voor Todd Grinnell die de huisbaas en vriend van de familie, Pat Schneider, speelt heb ik een boontje. Gloria Estéfan zingt niet alleen de titelsong, maar speelt ook een gastrol als Mirtha de zus van Lydia met wie ze al jaren in onmin leeft over een achterovergedrukte mantilla,  Er zijn al vele prijzen in de wacht gesleept door zowel de serie als de verschillende acteurs voor hun rol.

En toch trok Netflix na drie seizoenen er de stekker uit, maar wat eerder nog nooit is voorgekomen, Pop network van CBS heeft de serie overgenomen en is dit jaar in maart gestart met seizoen vier, die vanwege corona na zes afleveringen moest stoppen, ergens volgend jaar hopen ze weer nieuwe opnames te kunnen maken.

Ik beveel deze serie ten zeerste aan!








Geen opmerkingen:

Een reactie posten