25 Jaar geleden, we schrijven het jaar des Heren 1998, het jaar dat Dana International het Eurovisie Songfestival won wat ik destijds in Parijs heb gezien met mijn toenmalige geliefde. Mevrouw International is inmiddels alweer 54 jaar, dat geeft wel meteen aan hoe lang het geleden is. Voor mij persoonlijk was het een vrij intens en enerverend jaar. Ik stond bruisend in het leven met een weelderige haardos, strakke kaaklijn en een caboose waar een rijksdaalder (die had je toen nog) op terug stuiterde. De wereld was mijn oester, wat zich openbaarde in amorettes die als motten om de vlam fladderden en zich daar somtijds aan brandden. Ook het jaar dat goede en dierbare vriend Robert weer terug ging naar Canada, maar met wie ik nog altijd een warme en diepe vriendschap heb en die inmiddels is verhuisd naar Manchester. En het jaar dat ik met verloofde ging samenwonen, wat achteraf bekeken veel te snel was, maar wat destijds als heel organisch en noodzakelijk werd gezien door ons. Na ruim drie jaar zagen we dan ook in dat wij eigenlijk niet de juiste combinatie waren, maar genoeg over mij.
1998 was ook het jaar dat vrienden Letitia en David in het huwelijk traden, wij gaan terug tot begin jaren negentig en ik was vanzelfsprekend uitgenodigd op de bruiloft. Ik herinner me het als de dag van gisteren, edoch, je knippert met je ogen en het is 25 jaar later. De huwelijksvoltrekking vond plaats in het stadhuis van Hillegersberg en voor het diner vertrokken we naar Capelle aan den IJssel waar zij toen woonden. Het was een geweldig leuke dag en ik ontmoette er voor het eerst de moeder en zus van David die uit Engeland waren overgekomen voor de gelegenheid.
Gisteren vierden ze hun 25 jarig huwelijk en dit was de eerste keer in mijn leven dat ik een 25 jarig huwelijksfeest bijwoonde waar ik ook bij de voltrekking ervan aanwezig ben geweest. Veel volwassener zal het in mijn leven niet meer worden. Weliswaar nu met een minder uitbundige haardos, een minder scherpe kaaklijn en ik vermoed dat een twee eurostuk gewoon blijft liggen, zou ie op mijn caboose geworpen worden. Samen met de vader van Letitia en een vriendin waren wij de enigen die er 25 jaar geleden ook bij waren. Such is life. In 25 jaar verandert er veel.
Letitia en David zijn in die 25 jaar verhuisd van Capelle naar Hendrik Ido Ambacht en weer terug naar Capelle waar zij nog een keer zijn verhuisd naar waar ze nu wonen. Ik ben verhuisd van Rotterdam naar Capelle op aanraden van hen in de straat waar zij destijds woonden toen ze uit Ambacht kwamen. Ik ben er in 2000 komen wonen met verloofde, maar ik ben goed in het huishouden, dus na de scheiding hield ik het huis en woon er nog. Letitia en David wonen op loopafstand.
Talitha en ik zijn samen naar het feestje gegaan en besloten spontaan om erna een hapje te gaan eten bij één van onze favoriete restaurants, De Bank. Gelukkig voor ons was er nog plek en hebben we na het gezellig samenzijn heerlijk gegeten om het veel te hebben over dat gekke enerverende jaar 1998. Nog even één van de amants gegoogeld (o, de mogelijkheden van de huidige tijd) die niemand ooit heeft gezien maar waarvan ik nog steeds denk dat ik die niet op waarde heb geschat. Wellicht wordt de blik daarop in 25 jaar enigszins gekleurd in de zachte tinten van de weemoed en de nostalgie, maar toch, who knows what could have been? Het had zomaar ook 25 jaar kunnen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten