Overheidsbeslissingen in de praktijk

De overheid kondigt met enige regelmaat nieuwe regelgeving aan omtrent diverse zaken die vrij ingrijpend kunnen zijn, en het leven zoals wij dat tot op dat moment hebben gekend op zijn grondvesten doet schudden. 'Het hele leven is een lange rij veranderingen', zong Robert Long ooit, dus wij passen ons na enig gemor gewoon aan, alleen vraag ik me af of sommige veranderingen die ons door de strot worden geduwd een breed draagvlak hebben.

Stapsgewijs wordt er doorgevoerd dat wij allemaal tot 67 jaar zullen moeten doorwerken. Werkelijk? Nu al zitten de werkgevers met hun handen in het haar over de oudere werknemers. Om het bij het bedrijf te houden waar ik werkzaam ben is iedereen ouder dan 18 jaar te duur, worden er geen vaste contracten meer uitgegeven, en wordt er zeker niets meer verlengd als een persoon richting de 20 gaat. Ik maak hieruit op dat werkgevers helemaal niet op deze maatregel zaten te wachten. Ik hoor nu al regelmatig dat mijn (schamele) loonkosten als 'hoog' worden aangemerkt, zodat ik de komende arbeidzame jaren tot mijn 67e als 'te duur' zal worden gezien. Daarnaast is het natuurlijk zo dat als iedereen langer door moet werken de jonge mensen niet meer aan de bak komen en de overheid dus in plaats van ouderen vanaf 65 jaar pensioen uitbetalen ze de jongeren een werkeloosheidsuitkering moeten verstrekken. Ik heb stille hoop op een in de toekomst aantrekkende economie zodat ik niet per sé tot 67 (of nóg ouder) door hoef en jonge mensen in mijn plaats kunnen gaan werken.

Een ander stokpaardje is dat er niet meer wordt gekeken naar wat iemand niet kan, maar naar wat iemand (nog) wel kan, om zo voorheen uitgeslotenen toch te kunnen laten deelnemen aan het arbeidsproces. Ik vind dat een goed streven, maar van de week las ik het verhaal van Lotte Klene, een jonge vrouw die graag rechten wilde gaan studeren, maar bij de opleiding werd er tegen haar gezegd dat ze maar beter een thuisstudie kon gaan doen en een Wajong-uitkering aan moest vragen. De reden was dat Lotte stottert. Bent u daar nog?

Lotte zette door ze wist dat ze recht had op onderwijs en gelijke behandeling en ook op aanpassingen tijdens de examens. Uiteindelijk heeft ze de opleiding met goede cijfers in de vereiste 4 jaar afgerond, maar moest wel steeds opnieuw langs bij docenten om de situatie uit te leggen voor de extra tijd voor de communicatieve tentamens. De nadruk werd gelegd op haar stotteren, er werd dus vooral gekeken naar haar beperking en niet naar haar kwaliteiten en talenten.

Het is dus duidelijk dat er bij veel mensen wel een wil is om aan de slag te gaan met door de overheid opgelegde vernieuwingen, maar dat de maatschappij an sich daar niet altijd al klaar voor is.

Lotte Klene