Bloody hell

Na de operatie van mijn moeder afgelopen donderdag zou mijn zus gebeld worden om uitsluitsel te geven hoe de operatie was verlopen. Dit gebeurde echter niet, dus toen wij donderdagavond in het ziekenhuis aankwamen waren we verrast dat mama op de intensive care lag. Dit bleek de gewone gang van zaken na een dergelijke operatie, maar dat was ons niet verteld. We zijn maar even gebleven, want mama was nog heel slaperig, maar ze herkende ons wel en vroeg zelfs of ik al gegeten had.

Vrijdag mocht ze weer naar de zaal en toen we op bezoek kwamen was ze weer volledig aanspreekbaar, de wond in haar been lekte, maar dat komt wel meer voor, alleen bleek in de nacht dat het bloed er echt uit stroomde, toen de broeder kwam kijken zei hij dat zoiets vrij normaal was, mijn moeder die weer volledig bij de tijd was antwoordde dat zij het niet gewoon vond, en vermoedde dat het misschien niet goed gehecht was. De broeder reageerde wat laconiek, maar beloofde dat de dokter de andere dag kwam kijken.

Dat gebeurde, en toen zij aan het bed stond trok mijn moeder alleen maar het laken weg om haar te laten zien hoeveel bloed er al weer had gevloeid. De dokter kreeg ogen als schoteltjes, want dit was inderdaad niet gewoon, en wat mijn moeder al dacht bleek ook zo, één hechtinkje bleek niet goed te hebben gepakt en veroorzaakte dus het enorme bloedverlies. Het werd verholpen, maar mijn moeder had zoveel bloed verloren dat er extra bloed moest worden toegediend. Zaterdag was ze vanzelfsprekend de hele dag wat slapjes, en door dit voorval is ze ook weer één of twee dagen achterop met herstellen.

Toen ik zondagochtend kwam zat mama in een stoel aan tafel midden in een verhaal met met een aantal toehoorders, haar medepatiënten en hun bezoek. Het gaat dus, ondanks de bloederige tegenslag, weer de goede kant op, ze voelde zich ook niet meer zo slap.

Moraal van dit verhaal is dat je altijd zelf ook moet blijven opletten in een ziekenhuis, zelfs al ben je hoogbejaard!