Een afscheid

Wanneer we elkaar precies zijn tegengekomen, dat zou ik niet meer weten, zoals ik het nu zie waren we altijd samen. Onafscheidelijk, altijd in de buurt, vaak hing je letterlijk om me heen. Vrienden en bekenden zagen ons bijna niet zonder elkaar, de talloze foto's waar we samen opstaan, totdat men mij hoorde zeggen: "Even een keer zonder, hoor". Dat vond jij niet echt erg, je snapte het wel.

En dan de vakanties, aah, de vakanties! Waar zijn we allemaal wel niet geweest, heel Nederland door, Londen, Barcelona, Antwerpen en vorig jaar nog zelfs Toronto, no less! En in al die jaren is het ook wel eens voorgekomen dat ik met een ander op stap ging, een man wil wel eens verandering, maar dat duurde nooit lang, en jij wist dat ik altijd weer bij jou terug zou komen, want nooit was het fijner dan met jou, alles aan jou voelde zo vertrouwd, was zo bekend, had geen geheimen voor mij. Met die anderen bleef het altijd wat onwennig, wist ik niet precies hoe ze te behandelen.

Maar je werd ouder, valer, maar nog steeds deed je wat je moest doen als geen ander, maar plotseling vielen er functies uit, je bleek opeens in het bezit te zijn van dubbele bodems die er voorheen niet waren, zodat ik dingen dacht kwijt te zijn, maar die jij dan verborg op voor mij niet eerder ontdekte plaatsen.
Was die dag waarvan ik wist dat die zou komen dan nu echt nabij? Moest ik je gaan inruilen voor een jonger, vitaler en strakker exemplaar? Jij die er altijd voor me was?

Ik ben bang van wel en sinds gisteren heb ik een nieuwe en hoewel nog wat onwennig zie ik wel toekomstperspectief, deze is wat groter dan jij, en voelt niet nog zo vertrouwd in mijn armen, maar als het goed is hebben we een mooie tijd in het verschiet samen. Denk niet dat ik jou zal vergeten, hoe zou ik dat kunnen na alles wat we hebben meegemaakt en doorstaan, nee jij blijft voor mij de enige echte eigenlijk onvervangbare tas!

Afgebroken sluiting.

Kapotte ritssluiting en losgeraakte voering waardoor er dubbele
bodems gingen ontstaan.