Daar ben ik weer!

Het spijt me als ik de dagelijkse routine van mijn lezers danig in de war heb gebracht door de 'time out', maar het was even nodig. Ik was ziek. Ik voelde het al aankomen maar kon niet vermoeden dat het zo hevig zou worden. Dinsdag voelde ik me al niet zo lekker, woensdag was al wat erger, maar ben toen gewoon naar mijn moeder gegaan voor de wekelijkse boodschapjes, omdat ik weet dat zij het zo heerlijk vindt om er even uit te zijn, lekker in de frisse lucht, die avond sloeg de bom echt in.

Ik noem het griep, en dat was het ten dele ook, maar ik voelde ook dat het niet kwam vanwege een koutje of een virusje. Ik was zowel lichamelijk als mentaal uitgeteld. Mijn hele lichaam deed pijn, ik had koorts had een raar zenuwachtig hoestje dat maar niet goed los wil komen (nog steeds niet) en waardoor ik weer pijn in mijn hoofd, keel en borst kreeg. Kortom ik voelde mij gelijk een dweil.

Dit had natuurlijk alles te maken met het gedoe op mijn werk, vergeet niet dat wij al sinds 19 januari 2015 in meer of mindere mate in een stadium van onzekerheid verkeren met als apotheose het collectieve ontslag op 31 december j.l.. Het moeizame proces om nog iets met de puinhopen aan te vangen, de nu al gedoemd te mislukken eventuele overname door Dzjengis Khan, de veel betere optie van Hudson's Bay, alles wordt op het scherpst van de snede uitgevochten, terwijl wij, de untermenschen, ons plotseling genoodzaakt zien ons bezig te houden met UWV, WW, sollicitaties, einde dienstverband, etc. en tegelijkertijd moeten we doorwerken en met lach en scherts de klanten zo goed mogelijk helpen.

Ik dacht dat ik het verstandelijk allemaal wel kon behappen, heb me er bij neergelegd dat het is zoals het is, maar onbewust blijk ik me er toch druk om te maken. Als hoog sensitief persoon heb ik mezelf aangeleerd om me voor veel prikkels af te sluiten, maar de sfeer, de gevoelens van collega's en klanten zijn zo nadrukkelijk dat ik dat wel op moet pikken met deze uitschakeling tot gevolg. Ik weet dat het de oorzaak was omdat ik voor het eerst sinds mijn kindertijd koortsdromen had. Koortsdromen! Heel verwarrende en intensieve dromen die allemaal over het hele gebeuren gingen. Het waren uitputtende nachten, en niet op de goede manier (cabaret).

Dit relaas is niet om zielig te doen of meelij op te wekken, maar vooral therapeutisch voor mezelf en een uitleg voor jullie mijn lezers, wat situaties als deze met mensen doet. Ik ben er maar één van duizenden, dus stel je eens voor hoeveel mensen zich net zo uitgeput voelen, of misschien nóg erger.
Ik ga vandaag en morgen werken, de koorts is immers weg, en ik vind het belangrijk om erbij te zijn als het licht wordt uitgedaan voor de verwerking en om het netjes af te sluiten.