Één week later

Langzaamaan begin ik er in te komen, in de niet-meer-werken-modus. De eerste dagen was ik nog erg opgefokt en sliep ook onrustig, maar dat heeft nu plaatsgemaakt voor structuur. Een structuur die ik mezelf heb opgelegd en waar ik over heb na kunnen denken omdat ik 6 weken lang wist dat het er aan zat te komen. Zo schoof ik klusjes vooruit onder het mom van 'daar heb ik straks alle tijd voor'.

Ik heb om me heen gezien hoe het, naar mijn overtuiging, niet moet. Mensen die van de dag een nacht maakten en andersom, die zich plots niet meer verzorgden, zelfs geen normaal eten meer maakten voor zichzelf, daardoor kilo's aankwamen, die overdag al TV gingen kijken, of een PC-games verslaving ontwikkelden, zich niet meer in normale kleding hulden maar in joggingpakken of allerhande onooglijke klamotten. Dat nooit!

Nou zit dat ook niet echt in me, maar ik heb voor mezelf toch een dagindeling gemaakt. Allereerst gaat van maandag t/m vrijdag gewoon de wekker, natuurlijk niet om 6 uur, zoals toen ik nog werkte maar 2 uur later. Even tijd om wakker te worden, ontbijtje, niet aan het aanrecht, maar nu gewoon zittend op de bank. Vervolgens douchen, aankleden in normale kleding, verzorgen, smeren en haar stylen. Aan één van de uitgestelde klusjes beginnen, lunchen. verplicht naar buiten al is het maar om een boodschapje te doen, en dan weer een ander klusje oppakken. Normaal eten koken en pas 's-avonds eventueel TV aan. Dat is zo'n beetje een basis waar natuurlijk op gevarieerd kan worden. In het weekend zet ik geen wekker. 

Vanzelfsprekend ben ik ook al een beetje bezig om ander werk te vinden, ik heb me ingeschreven bij verschillende banensites, heb zelfs al een sollicitatie gedaan (afgewezen), maar ik voel dat ik nog niet helemaal los ben van mijn vorige werk (bijna 35 jaar hè). Het is wel zo dat de stress van de afgelopen tijd, nou ja zeg maar afgelopen jaar, voorzichtig plaats maakt voor rust, en ik merk ook dat ik dat op dit moment nodig heb. Het is dus wel even goed zo voor nu. Nu al ander werk zou volgens mij niet de juiste keuze zijn, ik weet dat dat niet geheel maatschappelijk verantwoord en geaccepteerd is, maar het zij zo, ik denk nu even aan wat goed is voor míj.

Oplettende lezers zullen hebben opgemerkt dat ik mijn plan om eenmaal uitkeringsgerechtigd weer te gaan sporten nog niet heb genoemd, dat klopt, maar dat plan is niet van tafel, hoor. Door alle druk en onrust ben ik te veel gaan eten (snoepen), maar ik ben 1 januari weer begonnen met BodieBoost eten om tweeërlei redenen: Overgewicht bij een eventuele sollicitatie geeft het signaal 'ongedisciplineerd' af, en het juiste gewicht en dan gaan sporten leek me een beter startpunt. Er is al 5½ kilo af. Als alle klusjes dus gedaan zijn en het gewicht is in orde zal ik de stap naar de sportschool weer wagen.