Een zoon van 22

Het werd me gisteren duidelijk dat ik een zoon van 22 nodig heb in mijn leven. Ja, ik die niet zo heel erg dol ben op kinderen. Maar dat geldt dan vooral voor jonge kinderen, dat gejank en gedwing, ik kan er slecht tegen. Als ik dan zo'n ouder, die al totaal murw is, er met dode ogen totaal emotieloos op de automatische piloot mee in de weer zie, rol ik bij thuiskomst altijd mijn broekspijpen op om God op blote knieën te bedanken dat die gifbeker aan mij voorbij is gegaan. Maar vanaf tienerleeftijd kunnen kinderen, in mijn optiek, veelal gewoon wel in de openbaarheid verschijnen, en zijn het langzaam mensen aan het worden, uitzonderingen daargelaten.

Waarom ik dan plots een zoon van 22 zie als een gemis? Ik leg het u uit. Ik was bezig op mijn laptop toen er plotseling geen verbinding meer was met WiFi. Ik raak dan niet in paniek, ik voer dan, als een getraind circusaapje, alle mij aangeleerde controles uit:

• Het internetlampje om het modem deed het gewoon.
• Op mijn telefoon deed de WiFi het wel
• Laptop uitzetten en weer opstarten
• Modem uitzetten en weer opstarten
• Kijken of er een storing van KPN is in de buurt

Dat gaf geen soelaas, vervolgens een beetje in de computer kijken maar die bleef aangeven dat er geen WiFi signaal was. Dan rest mij niets anders dan de klantenservice van KPN te bellen, ik moet dan altijd heel erg zoeken naar dat nummer omdat ze je eerst het zelf willen laten oplossen door stappen te ondernemen, maar dat had ik dus al gedaan.

Ik kreeg een dame aan de lijn die ik het voorval uitlegde, en zij vroeg eerst mijn gegevens om te kunnen controleren dat ik wel degelijk een klant ben bij hen. Vervolgens vroeg ze een aantal zaken, en kwam ze met wat tips, maar we kwamen niet verder. 'Eén momentje alstublieft ik ga het hier even vragen' zei ze vervolgens. Na een paar minuten was ze er weer en zei: 'Ik vertel het u maar heel eerlijk, ik zit hier met mijn zoon van 22, en die heeft de volgende oplossing'.

Het was duidelijk dat in deze bange tijden ook de klantenservice van KPN veelal vanuit huis wordt bestierd, wat nu een uitkomst was, want de stappen die zij me, aangedragen door haar zoon, liet doorlopen, maakte dat na een paar klikken, waardoor ik op plaatsen in de computer kwam waar ik nog nooit ben geweest, het WiFi signaal weer werd herkend.

Ze was blij dat ze me had kunnen helpen en vertrouwde me toe dat haar zoon in de ICT zit. Ik natuurlijk ook blij dat alles het weer deed, en vond het wat te vrijpostig om over gedeeltelijke adoptie van haar zoon te gaan praten, omdat ik bedacht hoe fijn het moet zijn om een zoon of dochter te hebben die met dit soort nieuwerwetse hiccups de helpende en oplossende hand kan bieden.

Aan de andere kant zijn er in mijn omgeving ook een aantal vrienden die er verstand van hebben en in normale niet coronatijden me live ook met raad en daad bijstaan betreffende computerproblemen.