I owe it all to you

Toen ik ergens dit jaar vernam dat Shirley Bassey vergevorderde plannen had om een nieuwe cd op te nemen, was ik niet meteen enthousiast, meer afwachtend. Velen uit haar achterban zijn vrij dweepziek, van elk zuchtje die de vrouw maakt en elke actie die ze onderneemt raken ze in extase. Ik kan me een reactie herinneren van een idolate fan op het verhaal dat ze ooit eens, vanwege ruimtegebrek, zich in haar hotel optreed-klaar moest maken, de straat diende over te steken en een trapje op moest om op die manier het podium te kunnen betreden. Niks bijzonders dus, maar de dweepzieke noemde haar hierom een 'trooper'. Kom op zeg, het is niet dat ze al tijgerend door oorlogsgebied in Afghanistan is gegaan. 

Mijn gematigde reactie op de nieuw te verschijnen cd lag in het feit dat Shirley in 2009 een prachtige cd had afgeleverd, 'The Performance', ze was toen reeds 72 jaar en het zou een mooi slotakkoord zijn geweest van een waanzinnige carrière. Maar toen kwam plots in 2014 bericht dat Shirley de studio was ingegaan, en niet zomaar een studio, de Abbey Road studio waar ze, net zoals dat in haar beginjaren gebruikelijk was, met een enorm orkest haar nummers ging inzingen. Verwachtingen waren hooggespannen, maar wat was die cd een deceptie. Dit kwam voornamelijk omdat het uiteindelijke resultaat klinkt als een demo. Er is iets niet helemaal goed gegaan in de eindmixage, dat enorme orkest klinkt alsof ze in de achterkamer spelen en de stem van Shirley is zo naar de voorgrond gemixt dat het lijkt of ze naast je in je oor staat te zingen. 

Dus een nieuwe cd van de inmiddels 83 jarige zangeres na die laatste, ik moest het, in tegenstelling tot de direct licht hysterische achterban, eerst nog maar eens zien/horen. Van de week lag ie in de bus. Deze cd is in haar eigen woorden een dankjewel naar haar fans voor de zeven decennia waarin ze mede door hen heeft mogen en kunnen schitteren. In het titelnummer 'I Owe It All To You' richt ze zich tot hen, de tekst is geschreven door Don Black, die voor haar ook 'Diamonds Are Forever', titelsong van de James Bond film, heeft geschreven. Shirley is en blijft natuurlijk de enige zangeres die 3½ Bondthema op haar naam heeft staan. Verder is de cd gevuld zoals ze dat haar hele carrière al gedaan heeft met covers waar ze dan, zoals ze dat zelf altijd noemt, 'de Bassey-stempel' op zet, ook wat nummers die ze door de jaren heen bij concerten heeft gezongen maar nooit op de plaat heeft gezet. Bijzonder dat ze het Queen nummer 'Who Wants To Live Forever' voor een tweede keer heeft opgenomen, op haar album uit 1995 staat de eerste versie. Het is natuurlijk wel een tekst van deze tijd. 'There's no chance for us, it's all decided for us. Forever is our today', veel actueler wordt het niet.

Dit album is, goddank, beter dan de laatste, waarvan eigenlijk een opnieuw en goed gemixte versie uit zou moeten komen. De balans tussen zang en muziek is in orde. Haar stem is, zeker gezien haar leeftijd, goed, al is het hier een daar een klein beetje sleets aan het raken, maar voor iemand van 83 mag dat. Ik heb het even voor u nagekeken ik heb 714 verschillende nummers van Shirley vanaf haar prille begin in 1956 tot nu. Het is een prachtig, indrukwekkend en omvangrijk oeuvre en het is goed zo. Met deze cd bedankt ze ons en neemt ze afscheid, ze heeft alles aan haar fans te danken, zo zingt ze, maar de duizenden en duizenden fans over de hele wereld hebben ook heel veel aan haar en de unieke manier waarop zij haar nummers met hart en ziel over het voetlicht bracht te danken.