We hebben sinds gisteren een situatie van een winnaar en een, laat ik het voorzichtig zeggen, slechte verliezer op het wereldtoneel, waar we voorlopig nog luid en duidelijk van zullen horen. Is het niet van hem dan zeker van zijn niet bijster slimme maar wel zeer trouwe achterban. Wat vanwege de absurditeiten en verbazingwekkende acties en reacties van zowel de persoon in kwestie als zijn ziende blinde en horende dove volgers beschamender is dan wat dan ook. Als tegenwicht wil ik u een gebeurtenis meegeven over hoe verliezen en winnen ook kan. Met waardigheid en politesse.
Bij een hardloopwedstrijd was de Keniaanse Abel Mutai een paar meter van de finish, maar hij was wat in verwarring door de onduidelijke signing, dus hij stopte denkend dat hij de wedstrijd had gewonnen. De Spaanse Ivan Fernandez was vlak achter hem en realiseerde zich wat er gebeurde. Hij begon naar Abel te schreeuwen om te zorgen dat hij door zou rennen, maar deze kende geen Spaans en begreep niet wat Ivan bedoelde. Vervolgens duwde Ivan hem naar de overwinning.
Later vroeg een journalist aan Ivan: 'Waarom heb je die Keniaan laten winnen?' Hij antwoordde: 'Ik heb hem niet laten winnen, hij was al aan het winnen'. 'Maar je had zelf kunnen winnen'. 'Wat zou de verdienste zijn van die overwinning? Wat zou die medaille betekenen?' reageerde Ivan. 'En bovenal, wat zou mijn moeder daarvan vinden?'
Normen en waarden worden van generatie op generatie overgebracht. Wat voor normen en waarden geeft u uw kinderen mee?
 |
| Ivan Fernandez en Abel Mutai. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten