Greenwheels

Vanwege een verdrietige gebeurtenis was ik geïnviteerd om afgelopen donderdag naar Haarlem te komen. Reizen in tijden van pandemie, alleen noodzakelijke vanzelfsprekend, en dat was dit. Omdat ik geen auto heb zou ik met het openbaar vervoer moeten, maar dat voelde niet oké. Sinds de corona uitbraak heb ik dat niet meer gedaan, maar nood breekt wetten. Toen bedacht ik me opeens dat ik al jaren, voor een luttel bedrag per maand, lid ben van Greenwheels en dit was een uitgelezen gelegenheid om er weer eens gebruik van te maken. De laatste keer is zeker vier of vijf jaar geleden geweest, als het niet langer is, dus ik las nog even alles door over hoe het ook alweer ging.

Na het besluit om een Greenwheelsauto te reserveren viel ook het unheimische gevoel van me af wat ik had vanwege het vooruitzicht met het openbaar vervoer te moeten. De reis naar Haarlem in de Greenwheelsauto zou, als er een camera op gericht zou zijn geweest, ontelbare hits hebben gescoord op YouTube. Het begon al na aankomst bij de auto, het was een ander merk geworden in de loop der jaren. Voorheen waren het, geloof ik, Peugeots en nu is het een VW-Up. Auto ontgrendeld en op de boardcomputer mijn code ingetoetst zodat de contactsleutel vrij komt. Nou ja, sleutel, het was een plastic dingetje. Hoe moet ik nu de auto starten? Voorbijgangers zagen een man van middelbare leeftijd het plastic dingetje langs de stuurkolom bewegen in de hoop dat de auto zou gaan starten, vervolgens ben ik op wat knoppen gaan drukken omdat ik vagelijk wel eens had gehoord/gezien dat er ook auto's zijn die zo starten, maar niks. En toen, als was het magie, verscheen er ineens een sleutelbaard uit het plasticje. Het bleek een zogenaamde 'klapsleutel' te zijn en er zat een knopje op welke ik bij toeval had ingedrukt en voilá. 

Nou, starten deed ie, achteruit wilde de auto niet, maar ik bleek de pook te moeten indrukken om deze in de achteruitpositie te krijgen. Mijn TomTom waarin ik het adres had geprogrammeerd waar ik heen moest kon geen verbinding maken met GPS. Geen paniek, dat zal ie wel doen als ik ga rijden, ik had wel enigszins het idee waar ik heen moest, maar TomTom weigerde iedere dienst. Die alarmmailtjes van TomTom dat mijn apparaatje niet meer zou worden geupgrade bleken dus geen loze dreigementen. Nou dan maar Google Maps van mijn telefoon, altijd in oplossingen denken. Prima, die deed het, maar waar stuurde die me nou toch heen, ik moest bij een dorp verder de weg af het dorp in, hoezo dan? Nadere inspectie bracht aan het licht dat de dame van Google me weer naar huis dirigeerde, ik had dat als bestemming ingegeven blijkbaar. 

Met een schuin oog op de tijd het juiste adres ingegeven en gaan maar weer. Ik zag dat de tank bijna leeg was, dat was niet zo netjes van de vorige persoon die de auto had gebruikt, maar goed, ik moest ergens gaan tanken. Dat is met een Greenwheelsauto even een dingetje. Bij het tankstation klik je op 'tanken' op de boardcomputer waar vervolgens een betaalpasje uit vrijkomt en er is kort op het schermpje de pincode te zien, die moet je even in je opnemen als ook de kilometerstand. Als ouder mens schrijf ik dat natuurlijk op. Het houdt niet op, want vervolgens kreeg ik de tankdop niet los. Ik heb het echt moeten vragen aan een eveneens tankende man met de woorden: 'U ziet aan het autootje dat ik nooit rijd, ik krijg de dop niet los'. Die man had natuurlijk in één tel door dat je nét de andere kant uit moest draaien. Tanken dus, en ik had het papier met de code en kilometerstand als ook het betaalpasje even op het dak gelegd, maar ja, het waaide. Dat merkte ik toen ik klaar was met tanken, het papier lag bij het voorwiel, maar waar was het pasje? Ik heb rond de auto gelopen, er onder gekeken en al mijn zakken nagevoeld en zag toen dat het pasje een stuk verder het terrein op was gewaaid. 

Mijn hartslag was ongezond hoog en ook het pinnen met dit uitzonderlijke pasje ging alleen maar goed omdat de jongeman achter de balie mij er stap voor stap doorheen hielp. En de tijd tikte maar door, dat hinderde de dame van Google niet om me vanaf Alphen aan den Rijn via allerlei N-wegen richting Haarlem te laten rijden. Misschien was er ergens wat aan de hand of zo, want op de terugweg werd ik wel via de grote weg naar huis geleid. Maar uiteindelijk was ik net vijf minuten voor tijd op de aangewezen plek. Ik bezit dan wel de gave om met een rustige tred mijn entree te maken alsof ik zojuist na een comfortabele reis door een chauffeur ben afgezet in plaats van zelf te hebben gereden in een race tegen de klok. 

Het was, zoals u heeft gelezen, een hele ervaring, en nee, ik zal autorijden nooit leuk gaan vinden, alleen is het vaak wat makkelijker om ergens te komen, dat was, toen ik mijn laatste auto de deur uit deed, ook de reden om lid te worden van Greenwheels. Tevens heb ik van deze reis geleerd dat de dame van Google Maps zoveel duidelijker de te berijden route aangeeft dan TomTom ooit heeft gedaan. Ik heb het slechts op haar stem gedaan, want mijn foontje lag ergens in een bakje omdat ik er geen klemmetje voor heb, en zij benoemt precies wat er op de borden staat die je tegenkomt en vooral ook ruim op tijd. Verder moge het duidelijk zijn dat ik nooit 's-werelds beste chauffeur zal worden of überhaupt iets met auto's zal hebben.