Her-boycotten

Ik zag dat men bij HEMA sinds kort pride tompouces kan bestellen, de bekende tompouce van de firma, maar in plaats van de bovenlaag van roze fondant is deze nu gedecoreerd met de LHBTI+ vlag. Daarnaast gaat de opbrengst ervan naar COC Nederland. Wat een leuk, kleurrijk en sympathiek idee! Maar u begrijpt, de kleine maar luide groep boosmenschen heeft alweer van zich laten horen. Het is de groep die 'deugen' als het meest verachtelijke zien. Zij zijn boos op de lucht, waren pas echt in hun element tijdens de pandemie, waarbij ze vooral tegen waren. Tegen wat? Tegen alles, vaccinatie, maatregelen, de bewindvoerders, nu alles weer gewoon is blijven ze er maar in hangen onder het mom 'opdat we niet vergeten' worden zo nu en dan zaken uit die voor iedereen bijzondere tijd weer eens naar voren gehaald om zich er nog maar weer eens over op te winden. Het geeft hen bestaansrecht.

Het zijn nagenoeg dezelfde mensen die in niet mis te verstane bewoordingen zich keren tegen LHBTI+'ers, migranten in het algemeen en vluchtelingen in het bijzonder, de huidige voltallige regering en met name Sigrid Kaag van D66 omdat de vrouw welbespraakt is en volledige zinnen achtereen kan formuleren wat in hun eigen kringen nauwelijks voorkomt. Een boos berichtje van drie zinnen zit vaak vol met taal- en stijlfouten. Zij zien in Geert Wilders, Thierry Baudet en Caroline (Kèro'lai'n) van der Plas en nog wat peopletjes aan de extreem rechter kant van het politieke spectrum hun spirituele leiders. Vinden die Vladimir Poetin zo gek nog niet en hebben het regime in Hongarije als voorbeeld hoe zij het graag zouden zien. Nee, niet de felste lampjes uit de doos, net wat u zegt.

Om terug te komen op de gebakjes bij HEMA, die winkel gaan ze nu boycotten, daar komen ze nóóit meer! O zo! Want het wordt ze door de strot geduwd. Die tompouces? Nee, het feit dat er nu een kleurrijk dakje op ligt van de pridevlag. Dat deugt hen teveel, dat LHBTI+'ers er zijn vinden ze al niet bie (pun intended), maar dat deze mensen nu dezelfde rechten willen als zij, gaat ze veel te ver. Niet dat er ook maar iets van hun rechten wordt afgenomen, maar het moet allemaal niet te zichtbaar zijn, straks zijn het nog net mensen!

Maar deze lieverds kwamen, volgens eigen zeggen, al heel lang niet meer bij HEMA. Toen jaren geleden werd besloten om Zwarte Piet uit het winkelbeeld te halen, zouden ze al nooit meer een voet in HEMA zetten. Dat nu geen enkele winkel dat meer doet zou betekenen dat ze nergens meer kunnen winkelen, en dat is lastig want het zijn ook de mensen die maniakaal contant willen betalen en dat kan alleen maar in fysieke winkels. Maar ook toen HEMA moslima's, transgenders en mensen van kleur in hun folders afbeeldden riepen ze dat ze het warenhuis gingen boycotten. Zo ook toen er genderneutrale kinderkleding kwam, ze kunnen zelf blijkbaar geen leuke kleding voor hun kinderen vinden als niet duidelijk wordt aangegeven of het voor een jongen of een meisje is, ook toen er een veganrookworst in het assortiment werd opgenomen schoot het meteen door hun aorta om het nog maar niet te hebben over hoofddoekjes in de vakken. 

En nu her-boycotten ze maar weer eens vanwege een tompouce waarvan de opbrengst naar een goed doel gaat. Dat is dubbel deugen in een land waar ze al 'niks meer mogen zeggen'. Toch zijn ze niet van plan om te emigreren naar landen waar ze het vanaf hier zo goed vinden gaan, omdat als ze daar zeggen wat ze hier zeggen wat ze volgens hen niet mogen zeggen zonder omhaal worden opgepakt, in elkaar geslagen, of op miraculeuze wijze verdwijnen. Nee, ze blijven lekker hier dagelijks boos zijn en ze komen ook gewoon nog steeds bij HEMA, al is het alleen maar voor het €2,- ontbijtje. Ze her-boycotten enkel op de socials.

Op een mooie pinksterdag

Als Annie M.G. Schmidt het toch eens mee had gemaakt, dat vaders op een mooie pinksterdag in plaats van met hun dochter aan het handje gaan kuieren in een parrekie in de zon naar de meubelboulevard gaan, zou ze daar een ironisch bijtende tekst over geschreven hebben, zoals alleen zij dat kon. Ik heb me nooit laten verleiden om met feestdagen te gaan winkelen, ik bedoel, hoezo doe je dat? Maar niets menselijks is mij vreemd, dus toen Talitha voorstelde om de verf voor Tanah Lot te gaan halen bij Praxis op tweede pinksterdag, vroeg ik eerst nog: "Zijn ze dan open?" Maar zonder Praxis kan de mensheid blijkbaar niet, want die zijn de hele week open, ook met feestdagen. 

Ik moest nog een parasolhoes en een nieuw douchegordijn hebben, dus wij hadden een doel op pinkstermaandag en ik ging voor het eerst van mijn leven winkelen op een feestdag. De kleur van Tanah Lot was bepaald, blauw, en die verf moest worden gemengd, kwasten, rollers en bakjes en ik vond er een leuk douchegordijn. Maar parasolhoezen verkochten ze niet. De parasol kwam bij Hornbach vandaan, wij gingen ervan uit dat zij dan ook wel hoezen ervoor zouden hebben. Maar de weg erheen stond file, ik hoop niet voor Hornbach, want dat zou de reden om ons te laten uitsterven alleen maar versterken. "Laten we naar Intratuin gaan" stelde Talitha voor, waarbij ze het filiaal in Almere waar ze lange tijd heeft gewoond roemde, en zei dat die ze hier had bezocht heel erg tegen viel. 

We kwamen bij een andere Intratuin aan dan die ze reeds kende, in Zevenhuizen. Ik was Intratuinmaagd, dus ik wist helemaal niet wat ik kon verwachten, maar bij het binnentreden zei ze: "Ja, dit is wat ik van Almere ook ken". Wij meenden geen wagentje nodig te hebben, we kwamen immers enkel voor een parasolhoes, maar na een nog maar kort gedeelte van de IKEA-achtige route, hadden we beiden onze handen al vol. Toch maar een karretje gehaald. 'Almere zus, Almere zo' hoorde ik steeds naast me, maar zo halverwege was Talitha om, dit filiaal oversteeg de Intratuinhemel die Almere eerst was. Zeker toen werd ontdekt dat er nog een eerste etage was, bezweek ze bijna van geestdrift. Mijn Intratuinontmaagding heb ik ook als zeer prettig ervaren, wat een geweldig leuke winkel! Daar gaan we zeker nog es heen. Ik heb er inderdaad een parasolhoes gevonden en Talitha verschillende dingen voor Tanah Lot.

We hebben zelfs heerlijk kunnen lunchen bij Intratuin en zijn daarna meteen doorgereden naar Tanah Lot om het gekochte te brengen en er de middag met een wijntje lekker buiten doorgebracht. De gekochte roos is direct geplant, het hippe bord heeft een (tijdelijk) plaatsje gekregen en de net aangeschafte heggenschaar heeft zijn kunnen meteen al laten zien. Vervolgens bij Talitha thuis even op balkon gezeten om daarna lekker te eten en deel twee van 'Guardians Of The Galaxy' te kijken zodat we binnenkort naar de bioscoop kunnen om het derde deel te gaan zien. 

Het was geen Annie M.G. pinksterdag maar desalniettemin hebben we een heerlijke en ook best productieve dag gehad.

Hoe Ibiza-hip wil je zijn?!

De roos. 

Klassiekers met Kleinsma

Van de week keek ik naar de eerste aflevering van het nieuwe seizoen van 'Klassiekers Met Kleinsma', waarin Simone Kleinsma collega's ontvangt en ze samen een reis maken door jaren theater-, tv- en kleinkunstgeschiedenis. In de eerste aflevering was Loes Luca te gast en altijd zingt Simone een liedje voor haar gast wat ze toepasselijk vindt. Bij haar aankondiging van het liedje wat ze voor Loes had uitgezocht, voelde ik al waar het heenging. Het klopte, ze ging het liedje 'Wonderlijk' zingen geschreven door Frans Mulder en Bernd van den Bos. Dat liedje heb ik haar horen zingen in het theater en dat kwam nogal binnen. Nu bij voorbaat voelde ik mijn oogjes al branden en ja hoor, zoals Simone het zingt, die prachtige tekst, kwamen de traantjes weer.  

Ik had ooit de tekst van dit liedje al eens gepost, en na dit programma werd dat blogje weer veel gelezen door mensen die er via een zoekopdracht op zijn gekomen. Het wonderschone nummer raakt dus meer mensen. Daarom vandaag nog maar eens geplaatst: 

Wonderlijk

Toen ik in het theater zat bij de voorstelling van Simone Kleinsma en ze dit lied, 'Wonderlijk', inzette, voelde het alsof ik helemaal alleen in de zaal was en ze het alleen voor mij zong, zo kwam het binnen. Het was bij mij nog niet zo lang geleden toen, en het kan zomaar zijn dat ik een traantje heb weggepinkt. De kracht van woorden op muziek en het vermogen om het recht in de harten van het publiek te zingen.

Wonderlijk

Ik, in m'n jas, achter glas

op een lente-terras

want de wind was nog kil

op die dag in april

dacht ineens: Daar loopt mam

wat wonderlijk.

Jij, jij bleef even staan

keek me door het glas aan

en de wereld viel stil

op die dag in april.

Dat is voor Amsterdam uitzonderlijk.

De mensen stonden stil

zelfs de duiven in hun vlucht

hingen als bevroren doodstil in de lucht.

Er was ook geen geluid

verdwenen was de wind.

Toen zei je door de ruit

hoe gaat het met je, kind?

Ik, ik keek je aan

zag je werkelijk staan

op de dam goed gekleed

zoals jij altijd deed

vroeg: Hoe kan dat nou mam?

Wonderlijk.

Maar voor je iets kon zeggen

werd je door licht omgeven

en kwamen met die kille wind

de duiven weer tot leven.

De trams gingen weer rijden

en ook op het terras

leek het niemand opgevallen

dat jij er even was.

Ik, ik zag weer je lach

in de lente die dag

maar ik zag het alleen

zei toen zacht voor me heen:

Het gaat goed met me mam.

Tja, wonderlijk.

© Frans Mulder, Bernd van den Bos, Simone Kleinsma

What the actual fuck?!

Ik las een berichtje van iemand wiens collega haar dochter van een kinderfeestje ophaalde in een kledingwinkel met ter afsluiting een modeshow, waarna de meisjes met korting van 20% "hun" setje konden kopen. Ik dacht eerst nog even dat het berichtje was van 'De Speld', maar nee. Ik kreeg ter plekke kortsluiting in mijn hersentjes. What the actual fuck?! Als bewust kinderloze moet ik heel voorzichtig zijn met ventileren hoe ik vind dat men over het algemeen met kinderen omgaat heden ten dage, maar ik weet niet waar te beginnen met wat er allemaal mis is met het bovenstaande. Mijn primaire reactie was dat het nu wel een mooi moment is voor de mensheid om uit te sterven, we zijn al aardig op weg daarmee gezien hoe we omgaan met onze leefomgeving en dat van al het andere wat leeft op de aarde, Moeder Natuur is duidelijk wel al klaar met ons, maar deze randdebiele manier om een kinderfeestje te vieren geeft wel aan dat de mensheid ziende blind en horende doof is voor enig normaal besef. 

Welke van de ratten besnuffelde ouders denken dat dit een leuk idee is voor een kinderfeestje, waarbij de andere ouders na het zien van de modeshow in een groepsdrukachtige sfeer worden gemanoeuvreerd om het setje voor hun kind te kopen? Er zijn ouders voor wie de wens van hun kinderen een bevel is, maar er zijn ook ouders die het zich helemaal niet kunnen veroorloven. Het zou me ook niet verbazen dat het kind van wie de ouders dit georganiseerd hebben een grotere korting krijgt. 

Ik kon me ook niet voorstellen dat zoiets verwerpelijks door een retailer standaard wordt aangeboden, want dan zou je toch je ogen uit je kop moeten schamen. Maar jawel hoor, kledingketen Shoeby biedt het, sans gêne, gewoon aan op hun website: 

'De rode loper ligt uit voor jou en je vriend(inn)en en de stylisten staan voor jullie klaar! Bij een feestelijk drankje krijgen jullie uitleg over wat er deze middag of avond gaat gebeuren. De nieuwste kleding passen en jullie haar en make-up worden gedaan. Daarna krijgen jullie styling tips en zijn jullie helemaal klaar om de hippe, zelf samengestelde outfit aan iedereen te showen. Natuurlijk kan een echt verjaardagscadeautje niet ontbreken! Op de outfits die jij en je vriend(inn)en uitgekozen hebben, krijgen jullie ook nog eens 20% korting!* 

*De korting is geldig op de originele prijs van de kidsartikelen uit de hele collectie van Shoeby. Uitsluitend geldig tijdens het modefeestje.'

Omringd door gekken, ik zeg het u nog maar eens. En dan, wat was er mis met de aloude verkleedkist, of spelletjes doen op een verjaardagsfeestje met aan het eind een zakje snoep mee naar huis? 

Het onnoembare

Toevallig heb ik het er vorige week nog over gehad, de enveloppe van Bevolkingsonderzoek Nederland die twee jaar geleden bij mij in de bus lag en wat ik even op me in moest laten werken. Niet dat de enveloppe er lag, elke beginnende bejaarde ontvangt die vanaf een bepaalde leeftijd, maar het onnoembare wat er van de ontvanger werd gevraagd.

Uiteindelijk heb ik het bevolkingsonderzoek darmkanker, want daar gaat het over, wel uitgevoerd, maar ik heb me er mentaal intensief op moeten voorbereiden en heb, als de lichte autist die ik ben, alle te nemen stappen eerst in mijn hoofd op een rijtje gezet alvorens ik daadwerkelijk er toe overging. Ik moest echt het gevoel hebben: oké nu is het moment daar.

Hoe ik precies weet dat het twee jaar geleden was? Dat wist ik niet toen we er vorige week over spraken, maar de vrolijk paars gekleurde enveloppe lag gisteren weer in de bus. In de bijgesloten brief stond te lezen dat dit bevolkingsonderzoek elke twee jaar plaatsvindt. En dus mag ik het onnoembare ten tweede male gaan uitvoeren. En ja, dat ga ik doen, zo'n onderzoek is er niet voor niets en eventuele misstanden vroeg ontdekt... nou ja, u begrijpt.

Maar ook nu heb ik het allemaal even naast me neer gelegd en weet in mijn achterhoofd dat ik, voor mijn eigen bestwil, binnenkort het onnoembare weer het hoofd ga bieden, maar het moet het juiste moment ervoor zijn, ik kan u niet goed uitleggen, maar ik heb dat met meer zaken in het leven dat ineens precies de juiste omstandigheden er zijn om iets te doen of een beslissing te nemen. Vaak sluimert er al iets en dan plots is het moment daar om erop te acteren. Het tegenovergestelde van impulsief zeg maar. Ik ben een denker, dat kwam ook ooit eens naar voren bij één of andere cursus toen ik nog bij V&D werkte. Iedereen in de groep was een 'doener', ik was de enige 'denker'. Toen de dame die het gaf mij vroeg welke afdeling ik stond en ik antwoordde dat ik op de boekhandel werkte, was haar reactie: "Oh, dan klopt het". 

Maar goed, denker all the way through dus, zelfs bij iets wat sommigen welhaast gedachteloos doen, moet ik me er even op voorbereiden geestelijk en vanzelfsprekend in dit geval ook lichamelijk. 

In Memoriam: Tina Turner

Als er tijdens het leven van een artiest naast boeken, een film en een musical over diens leven en carrière verschijnen is het wel duidelijk dat we van doen hebben met een uitzonderlijk persoon. En uitzonderlijk was Tina Turner. De vrouw die zich ontworstelde uit een gewelddadige relatie die tevens met haar werk was verstrengeld en uiteindelijk een heel moeizaam bedongen solocarrière van wereldformaat bewerkstelligde. Het is u allemaal wel bekend, dus daarom wil ik me in dit blogje richten met de herinneringen die ik aan Tina heb door de jaren heen.

Vanzelfsprekend kende ik de hits 'Nutbush City Limits', 'Proud Mary' en 'River Deep Mountain High' uit de tijd dat Tina met haar man Ike een duo vormde. Hoewel Ike met dat laatste nummer helemaal niets te maken had. Phil Spector die zijn 'Wall of Sound' volledig losliet op de opname ervan wilde niet dat Ike met zijn gewelddadige en overheersende gedrag het maakproces zou bemoeilijken dus nam hij het enkel met Tina op onder de voorwaarde dat het uit zou komen onder de naam Ike & Tina Turner. Sterker nog , het hele album dat werd gemaakt onder dezelfde titel als de single heeft Ike part noch deel aan gehad. 

Vervolgens heb ik Tina gezien toen ze in de meesterlijke rockopera van The Who, 'Tommy', de rol van Acid Queen zingt en speelt. Dat was in 1975. Daarna kwam ze pas weer op mijn netvlies toen ze precies 40 jaar geleden in 1983 met de single 'Let's Stay Together' opnieuw in de spotlights stond. Met name in Engeland en Nederland was het een groot succes. Later in interviews noemde Tina steevast het Nederlandse publiek geweldig vanwege het omarmen van dat nummer. Later volgde ook Amerika en was haar lang bevochten comeback een feit. Het album dat daarop volgde 'Private Dancer' met tien nummers waarvan er maar liefst zeven op single uitkwamen is tot op de dag van vandaag weergaloos.  Het titelnummer is mijn grote favoriet. Tina had zich ook een nieuwe look aangemeten, de ultra korte rokjes uit de Ike & Tina tijd bleven met die geweldige benen eronder waarvan Godfried Bomans zou zeggen: 'Had mijn vrouw maar één zo'n been...". De verandering zat 'm in de enorme pruiken en haarstukken die haar look complementeerde en iconisch maakte. Ze werd mede door haar levensverhaal het symbool van kracht en een rolmodel voor met name veel vrouwen, maar eigenlijk voor iedereen.

Vanaf dat hernieuwde succes was wereldfaam haar deel, hitsingles, hitalbums, concerttours over de hele wereld. Op 71 jarige leeftijd gaf ze in totaal 108 concerten voor haar '50th Anniversary Tour'. In 2013 huwde ze met Erwin Bach, in datzelfde jaar gaf ze haar Amerikaanse nationaliteit op voor de Zwitserse. Tina is na een langdurig ziekbed op 24 mei j.l. overleden, ze is 83 jaar geworden. 

Toen was geluk... #135

Wat mij opvalt is dat het koekjesaanbod in de supermarkten zo schraal is, veel van het zelfde. Ik heb het dan over de kleine koekjes voor bij de koffie. Toen ik jong was, kon je bij de bakker en ook bij HEMA en V&D koekjes los kopen, die werden dan afgewogen. Mijn moeder kocht meestentijds 'een half pond allerhande', vanzelfsprekend zónder hernhuttertjes, waar ik al eens over geschreven heb. 

Maar de voor mij als kind écht lekkere koekjes waren roomboterspritsjes met een roze streep fondant of (en niet én) een streep chocolade. Nee, de koekjes die er nu zo uitzien en onder de naam 'lunettaspritsjes' te koop zijn zijn het niet, die halen het niet bij die ik van vroeger ken. Dat waren een slag grotere spritsen en de streep fondant en chocolade was ook dikker. Hieronder ziet u een foto van 'De Groot edelgebak' en die lijken er nog het meest op, het maakproces dat op hun website staat ziet er best ambachtelijk uit, maar ook deze fondantstreep is wat summier. Maar het kan in mijn verbeelding natuurlijk mooier zijn dan het was. 

Een ander koekje waar ik gek op was zijn Zwitsers. Ooit was ik met vrienden uit eten en bij het kopje koffie na het eten was het complimentary koekje die we erbij kregen een Zwitser. Euforie maakte zich van mij meester: een Zwitser! Dit tot grote verbazing van mijn tafelgenoten, die de lichte hysterie hierover niet begrepen. Het was voor mij sinds lange tijd dat ik het koekje uit mijn jeugd weer kon proeven. Het genot! De supermarkten waar ik kom hebben Zwitsers niet in hun assortiment, maar het wereld wijde web leerde me dat Jumbo ze wel heeft. Ik kom daar nooit, maar voor een pakje Zwitsers stap ik er graag eens naar binnen. 

De fondantspritsen van 'De Groot edelgebak' lijken 
het meest op die uit mijn jeugd. 

Zwitsers.

Te koop dus bij Jumbo. 

Tegeltjeswijsheid 465

 

Herinnert U zich deze nog? #217

MUNGO JERRY

'IN THE SUMMERTIME'

1970

Aantal weken: 16

Hoogste positie: 1

Het is de laatste paar dagen zonnig, voor mij alweer te warm, maar daar moet u zich niets van aantrekken, dat is hoe ik rol, ik ben geen fan van (te) warm weer. De meeste mensen worden er erg gelukkig van, dus ik dacht aan dit zonnige plaatje uit de zomer van 1970. Meteen maar even een wijdverbreid misverstand uit de wereld helpen, Mungo Jerry was een Britse band waarvan Ray Dorset, de man met de volwassen bakkebaarden, de zanger was. Er wordt vaak gedacht dat het de naam van de zanger is. De bandnaam is ontleend aan het gedicht 'Mungojerrie And Rumpleteazer' van Thomas Stearns Eliot. 

Dit 'In The Summertime' is geschreven door Ray en was de eerste single van de band en een wereldwijde hit. Volgens Ray heeft ie het nummer in tien minuten geschreven. Oorspronkelijk duurde het liedje slechts twee minuten, maar ter plekke werd bedacht om er het geluid van een motor in te monteren, wat eigenlijk de Triumph sportauto van de geluidstechnicus is die z'n auto voor de studio reed terwijl een microfoon het opnam, wat meteen een stereo effect gaf, om het liedje daarna, licht geremixt nog een keer te zingen. 

Het is een tekst waar heden ten dage over gefronst zou worden: "If her daddy's rich, take her out for a meal, If her daddy's poor, just do what you feel", maar verder is het een plaat die de zorgeloosheid van begin jaren zeventig en de vrijheid en blijheid van het hippietijdperk verwoordt. Na deze hit volgden nog meer kleinere hits, het succes van de debuutsingle is nooit meer geëvenaard. De band heeft een aanzienlijke rij aan personeel gekend en heden ten dage bestaat Mungo Jerry enkel nog uit de 77 jarige Ray Dorset, dus wat velen steeds dachten dat Mungo Jerry een zanger was en geen band, is nu dan toch waarheid geworden. 

De eerste keer

Ik had u beloofd om niet in den treure over mijn rentree in de gym te bloggen, maar de eerste dag heb ik me al meteen in een situatie gemanoeuvreerd. 

Bij het ontwaken dacht ik: o ja, vandaag ga ik dan. Ik was niet onverdeeld enthousiast, maar ben vanzelfsprekend wel gegaan. Met mijn zaterdag verkregen QR code kon ik naar binnen, ik keek meteen met een schuin oog naar de massagestoelen, maar dat kwam later wel. De kleedkamers zijn fantastisch, kleine afsluitbare kleedkamertjes met elk een douche. Gezien de staat van mijn lichaam had ik me, voor nu, gekleed in een lange sportbroek en een shirt met lange mouwen, in verloop van tijd zie ik wel of ik heel frivool een T-shirt en, levend op de rand, een korte sportbroek aan zou kunnen. 

Ik vervoegde me bij de Body Analyzer en meldde me, wederom met de QR code, aan. Ik diende schoenen en sokken uit te doen om me door het apparaat te laten meten. Ik bleek een pond zwaarder dan dat ik dacht en mijn lichaam blijkt te zijn samengesteld uit 4% botmassa. Ik vind dat weinig, in mijn optiek bestaat een groot deel van een mens toch uit het skelet. Mis ik niet een paar botten? Maar goed BA zal het wel weten. 73% spiermassa, dat vind ik dan weer onverwacht veel. En ja, u kunt ook rekenen, dan blijft er 23% over, dat is vetmassa. Ik heb geen idee of deze verhoudingen goed zijn, ik ga ervan uit van niet, want mijn BMI (body mass index) is te hoog en ik heb dus overgewicht, zoals ik al eerder meldde. De hoeveelheid vocht in mijn lichaam is dan weer oké, 51.5%. Nou ja, daar moet dus overall verbetering in komen. Ik wil elke maand m'n body analyzen, om te zien of het de goede kant opgaat. 

Tijd om te beginnen, eerst met die QR code vitaminewater tappen voor in m'n bidon daarna kon ik m'n foontje gewoon bij mijn spullen in het kluisje opbergen die ik met mijn meegenomen hangslotje afsloot. Ik heb allereerst de apparaten geprobeerd voor alle spiergroepen, om ze te leren kennen en om mijn lichaam weer te laten wennen. De losse dumbbells en gewichten heb ik voor nu gelaten voor wat ze zijn, dat is wat het is, overal hetzelfde. Ik heb wat buikspieroefeningen gedaan en een klein beetje cardio om te kijken hoe dat daar werkt. Ik heb een beeld. Het is een fijne sportschool, schoon met goede faciliteiten. Tijd voor de beloning: de massagestoel. 

Daarvoor had ik weer de QR code nodig. Ik heb me geïnstalleerd, koos voor de optie shiatsu, zaterdag had ik relax gekozen. Nou, wat een heerlijkheid is dat, volledig ontspannen kwam ik van de stoel af om vervolgens in lichte stress te schieten, want het sleuteltje van het hangslotje zat niet meer in mijn broekzak. Die moest tijdens de massage eruit zijn gegleden. Vast ergens in de stoel, dacht ik. Nu is zo'n massage stoel geen gewone stoel, zo'n stoel heeft onverwachte holtes met flapjes, lapjes en plooien en het te vinden sleuteltje was maar klein, vrij verwarrend allemaal, heteromannen snappen vast wat ik bedoel. Ik kon het dan ook niet meer vinden. Ook zesendertig keer in mijn broekzak gevoeld natuurlijk. Ik moest het onder ogen zien, ik diende iemand van het personeel te verwittigen. 

Zij reageerde heel laconiek, geen punt, sleuteltjes kwijt was voor haar dagelijkse kost, ze liep naar achter en kwam met een enorme kniptang terug waar men gevangenistralies mee door zou kunnen knippen en daarmee werd het slotje doorgeknipt en kon ik bij mijn spullen. Een leermoment voor mij en dat slotje? Ach, ik heb er nog wel meer. 

Bieppliep-u-heeft-o-verge-wicht-bieppliep

Van de week was het voor tweede keer in korte tijd dat ik een overhemd niet meer dicht kreeg. Er waren al broeken die niet meer pasten, boxertjes waarvan ik de merknaam enkel in spiegelschrift kan lezen omdat de band vanwege het vetschort dubbelvouwt en op een onbewaakt moment toen ik onderuitgezakt op de bank zat en mijn telefoon aanzette terwijl de camera aanstond keek Kees Schilperoort mij aan. Dit alles tezamen zijn zoveel alarmbellen dat de sirene op de eerste maandag van de maand er bij in het niet valt. 

Die alarmbellen, daar heb ik heel erg mijn best voor gedaan om ze niet te horen, maar nu was het echt oorverdovend en verschillende andere tekenen van het universum konden ook niet meer genegeerd worden: ik moest de gang naar de sportschool weer gaan maken. Ik wilde niet meer terug naar mijn oude sportschool omdat die qua openingstijden wat beperkt is, maar ik zag dat er sinds zo'n anderhalf jaar een filiaal van Basic Fit is gevestigd in het winkelcentrum vlakbij. Deze sportschool is 24/7 open, en nee, ik zal niet 's nachts gaan sporten, maar je kunt wanneer je wilt en dat vind ik een fijn iets. 

Gisteren heb ik dus wandeling naar Basic Fit gemaakt en werd hartelijk welkom geheten, ik kreeg een rondleiding en ik mocht op de massagestoel plaatsnemen. Ik kan u zeggen, dat is een hèèl goed verkoopargument, wat een fijnheid! Verder moet alles met een QR code, het binnenkomen, het aanzetten van de massagestoel, het vitaminewater en de Body Analyzer. De nieuwe tijd, ik weet het, normaliter liet ik mijn telefoon thuis als ik ging sporten, maar nu móet ie mee anders kom ik niet eens binnen. Ik heb nog niet gesport en me ook nog niet blootgesteld aan de Body Analyzer, die meet vet- bot- en spiermassa, allemaal met de QR code en in de app natuurlijk. Ik ga daar vandaag met grote vrezen op staan. Bij het ingeven van mijn lengte en gewicht in de app kreeg ik al als antwoord: bieppliep-u-heeft-o-verge-wicht-bieppliep. Dat was natuurlijk geen verrassing, ik en iedereen die mij ziet kan dat zo ook wel zien, maar als het zo zwart op wit staat, of om precies te zijn oranje op wit, dan is dat wel even in your face.

Vandaag laat ik me dus met pek en veren overgieten door de Body Analyzer, ik vermoed een zwaailicht dat afgaat zodat medesporters weten: we hebben er weer één met wanstaltige proporties. Daarna ga ik heel voorzichtig beginnen om het allemaal weer binnen de perken te krijgen. Ik weet dat, omdat ik heel lang heb gesport, het lichaam een soort 'geheugen' heeft zodat het best wel weer redelijk snel onder controle is. Daarnaast moet ik natuurlijk uitkijken met mijn rug, maar ik weet welke oefeningen ik wel en niet kan doen en zo'n vetschort wat aan mijn lichaam hangt is ook niet echt fijn voor iemand met een rugconditie. Het gaat goed komen.

Vrees niet, ik zal u niet bombarderen via m'n blogjes met wat ik allemaal doe in de sportschool, zo interessant is dat niet, en dan, wat gebeurt in de sportschool blijft het liefst in de sportschool een mens is daar niet op z'n voordeligst. Maar mocht er iets gebeuren wat het vermelden waard is of als ik miraculeuze voorderingen maak en weer gelijk een hinde door het leven huppel zal ik er kond van doen. En wellicht ten overvloede, het is louter en alleen voor mezelf, dat ik me weer senang voel met m'n zijn en gewoon weer mijn kleding aankan, ik hoef niet meer met vertoon van lichamelijkheid een would-be verloofde te strikken, die dagen liggen gelukkig ver achter me.

De Watertoren

U was waarschijnlijk net zo nieuwsgierig als ik waar vrienden Rick, Chris en Talitha mij, nog voor mijn verjaardag, afgelopen vrijdag mee naar toe zouden nemen. Ik diende me te melden in de stad alwaar we met de tram op pad gingen om bij restaurant 'De Watertoren' uit te stappen, gelegen achter de Oude Plantagedreef aan de Maas. 

Wat een geweldig leuke verrassing! Meteen al bij het binnenkomen voelde het als een warme deken, letterlijk en figuurlijk. De eigenaar is zeer enthousiast en vertelt met passie over de aangeboden gerechten, waarbij veel, zo niet alles, zelf wordt gemaakt met, en daar was hij terecht trots op, eerlijke producten. Geen van ons had er ooit eerder gedineerd, maar wat werden onze smaakpapillen gekieteld, ieder onderdeel van elk gerecht was werkelijk subliem. We hebben alle vier intens genoten van zoveel heerlijks. Aan het eind bood hij ons nog een digestief aan die na de wijn en de French coffee ons nog net niet elkaar vasthoudend de toren deed verlaten. 

Wat een heerlijke avond met lieve vrienden in een met hartstocht bestierd restaurant. Het ligt een beetje uit de route van de stad, maar het is ook weer niet de wereld uit. Wij hebben meteen besloten er zeker nog eens terug te keren. Er is ook een terras dus op een mooie zomeravond zie ik ons daar al zitten. Naast het diner hadden Rick en Chris ook nog wijn en chocolade meegenomen als cadeau van hun reis naar Frankrijk. Ik voelde me heel verwend. 

Op de terugweg besloot Talitha eerder uit te stappen en een stukje naar huis te lopen. Rick, Chris en ik reden nog door om de metro te pakken, ik dacht dat mijn telefoon uit mijn tas was gevallen maar het was die van Talitha. Hoe bereik je iemand wiens telefoon je in je hand hebt en die geen vaste lijn meer heeft? Hedentendage ben je zonder smartphone van de wereld afgesloten. Ik heb haar een mailtje gestuurd in de hoop dat... en ik heb haar buurman Tom geappt en hem gevraagd haar te verwittigen voordat de vrouw zich krijsend van wanhoop van het gebouw zou storten. Maar zover is het allemaal niet hoeven komen. Ik neem aan dat ze nog een soort reserve telefoontje heeft waarmee ze Rick had geappt, die haar gerust kon stellen dat haar telefoon veilig in mijn tas zat. Vandaag komt ze 'm ophalen. All's well that ends well. 

Haagse koffietenten

U zult begrijpen dat na zo'n intense dag in Den Haag mijn hoofd nog wel even overloopt. Zo moest ik ineens denken aan een typisch Haags verschijnsel: de koffietent of wat netter het koffiehuis. Ras-Hagenees Harrie Jekkers heeft er zelfs een voorstelling naar genoemd: 'Het Gelijk Van De Koffietent'. Hij vat het kernachtig samen: "Een houten keetje van vijf bij zes meter waar alle problemen van de wereld in passen die door de arbeiders onder het genot van een 'bakkie pleuâh' worden geanalyseerd en opgelost in enkele minuten". 

Eind jaren negentig waren er nog ruim vijftig koffietenten in Den Haag, nu zijn er nog maar iets van vijfentwintig over. Wat is nou zo'n koffietent? Belangrijk is om het niet te verwarren met een coffeeshop. Het is een vrijstaand gebouwtje, meestal van hout, maar soms ook wel van ander materiaal met een plat dak. De koffietenten staan door de hele stad verspreid, langs de weg of in een middenberm. Ze gaan al om vijf of zes uur in de morgen open om de werkmannen voor hun werk van koffie te voorzien, gedurende de dag kan men er ook wat eten, broodjes bal, tosti's, gebakken ei, dat werk. Het is een domein wat van oudsher vooral door mannen, voornamelijk arbeiders, wordt bezocht. Bij de échte Haagse koffietent wordt de koffie geschonken uit een koffiepot. 

Koffietenten zijn ontstaan begin vorige eeuw door de Bond tegen Alcoholmisbruik. In die dagen werd het weekloon uitbetaald in de plaatselijke kroeg, met alle gevolgen van dien. De Zangeres Zonder Naam heeft haar hele oeuvre gebouwd over vaderslief die hun weekloon aan het verdrinken waren. Vanaf de komst van de koffietenten werd het loon daar uitbetaald, waar in het begin enkel koffie, limonade en koek te koop was.

Dat was landelijk, zult u zeggen, niet alleen in Den Haag. Dat klopt, maar in Den Haag woonde naast de arbeiders ook de 'kouwe kak', en die wensten niet dat de werkmannen hun meegebrachte boterhammen opaten in hun woning waar ze werkten. Eigen brood mocht men ook niet in de reguliere horeca nuttigen, maar bij de koffietenten konden ze wel terecht en voor een luttel bedrag was er een kopje koffie te koop. Koffie is nog steeds onder de twee euro in de koffietenten. Gaandeweg werden de koffietenten een ontmoetingsplaats van de arbeiders die vroeg in de ochtend hun dag startten met een 'bakkie pleuâh' en de wereldproblematiek, uiteraard in plat Haags, met elkaar doornamen. Maar als je een timmerman, schilder of loodgieter nodig had kon je er ook naar binnen stappen om te zien of er iemand was die om werk verlegen zat. Vandaar dat in Den Haag de koffietenten het veel langer volhielden. 

Nog zo'n vijfentwintig zijn er dus maar over in Den Haag. Het fenomeen Haagse koffietent verdwijnt langzaam maar zeker uit het straatbeeld. 

 

Een hart vol Den Haag

Gisteren zou ik in Den Haag op koffievisite gaan om me in de namiddag bij Jan-Willem, de weduwnaar van Ellen, te vervoegen om samen te gaan eten in de Haagse binnenstad. Om plausibele redenen werd de koffievisite afgezegd, maar ik ben niemand als ik dat niet kan ombuigen naar iets anders, dus besloot ik om een trip langs de Herinneringslaan te maken. Ik ging met de trein en stapte bij station Moerwijk uit om met de tram naar de Leyweg te gaan, om zo eens aan de andere kant de wijk van mijn jeugd in te stappen. De Leyweg was vroeger de levensader van de wijk, maar, om in die termen te blijven, is nu aardig verkalkt. Dat wist ik, maar toen ik uitstapte zag ik een monstrueus gebouw met een enorme punt waar vroeger het markante MTS-gebouw stond met de blauwe ramen. Alsof een dolk in mijn hart....maar nee, zo wilde ik de dag niet ingaan. Het weer was heerlijk en ik besloot toen en daar dat ik me ging focussen op de zaken die nog wel waren zoals ik het kende in plaats van telkenmale mijn parels te grijpen bij dat wat verloren is gegaan in de tijd. Precies op dat moment hoorde ik een dame aan de telefoon zeggen: "Ik weet het niet of dit de Hengelolaan is, ik sta bij een groot gebouw..." (dat lelijke gebouw). Ze stond bij de Melis Stokelaan, zoals de Hagenaars onder u al begrepen. Ik liep naar haar toe en vertelde waar ze heen moest. Bam! In één klap was ik weer Hagenaar en helemaal weer thuis in mijn eigen wijk. Wat volgde was een heerlijke dag vol met herinneringen.

Eerst die vermaledijde Leyweg over waar ik toch nog wat plaatjes kon schieten van gebouwen die er nog steeds waren. Het winkelaanbod wat vroeger zo grandioos en divers was is nu echt te triest voor woorden. Het leek ook korter dan ik me kan herinneren, maar dat is natuurlijk niet zo. De kerk staat er nog en zal ook blijven staan want rijksmonument. De bioscoop Euro Cinema is er niet meer, er staat nu een heel hoog flat, die dan nog wel de naam Lumière draagt als verwijzing. Maar eerlijk is eerlijk, het lijkt me er mooi en goed wonen. Rechtsaf de Holtenstraat in en dat is thuiskomen. Een stukje verderop is de straat waar ik als kind heb gewoond, de Hellendoornstraat. Toen ik er woonde vond ik het samen met de Wijhestraat al een soort enclave en nu ik even op het muurtje bij het voormalige kleuterschooltje zat ervoer ik dat weer, wat een rust. Vervolgens ben ik door de wijk gaan dwalen wist nog waar vroegere klasgenootjes gewoond hebben, ben even de Vreeswijkstraat in geweest waar de moeder van Edwin nog woont, ik wist alleen niet meer welk nummer. Die woningen zijn ook allemaal nog precies als toen.

En altijd loopt mijn wandeling erin uit: de lagere school wat gelukkig nog steeds als school dient, nadat het eerst op de nominatie stond om gesloopt te worden. Daarna het Zuiderpark in waar we vroeger zo dichtbij woonden dat het gewoon was en ik er eigenlijk enkel kwam als ik er door moest om ergens heen te gaan. Maar nu zag ik pas weer hoe mooi het eigenlijk is en niet onderdoet voor de door mij zo bejubelde parken in Londen. En nogmaals het weer en het jonge lentegroen werkte natuurlijk erg mee. Ik had nog tijd over en ben toen richting Zuidlarenstraat gegaan, maar dat is onherkenbaar geworden, de sportvelden zijn weg en bebouwd, alle winkels die er waren zijn weg en er is allemaal nieuwbouw gekomen. Ook de school waar ik een jaar lang heb opgezeten in de Exloostraat is verdwenen. Tijd om richting Jan-Willem te gaan.

Bus 23 naar Rijswijk, uitstappen bij het theater en dan is het een klein stukje lopen naar waar hij woont. Even wat gedronken en bijgekletst om vervolgens met de tram naar de Haagse binnenstad te gaan waar hij bij een nieuw restaurant Seasons had gereserveerd. Gelegen aan de Lange Houtstraat, hartje stad. Het was een heerlijk diner en een kers op de taart van deze geweldige Haagse dag. Jan-Willem heeft me nog even het advocatenkantoor laten zien waar hij werkt, gelegen naast theater Diligentia aan het Lange Voorhout. Het warme hart van Den Haag. En mijn Haagse hart was weer helemaal vol, mijn oude wijk waar, als je goed kijkt, veel nog is als het was en daarbovenop nog de allure van het chique gedeelte van de binnenstad. Je haalt de man wel uit Den Haag, maar je haalt Den Haag nooit uit de man.

Het monstrueuze gebouw wat een stadsdeelkantoor is.

Altijd veel groen in de wijk geweest. 

Het Zuiderpark. 

Smooth day

Maandagavond, mijn oudejaarsavond, kreeg ik, toen Talitha en ik aan het dineren waren, een geweldig leuk cadeau van haar. Wij gaan aan het begin van mijn vakantie in augustus een lang weekend naar de Hoge Veluwe in een prachtige bungalow in het bos, zodat we lekker kunnen wandelen maar ook naar musea in de buurt kunnen gaan. Terug naar de natuur, maar dan wel geciviliseerd, geen Will & Grace in de jungle. Een heerlijk vooruitzicht!

U weet dat ik mijn verjaardag nooit vier, maar het is niet zo dat ik, zoals iemand die ik gekend heb, onderduik en ronduit vijandig word als men mij op wat voor manier dan ook eraan herinnert. Het is meer dat ik niet in het centrum van de aandacht wil staan, maar welgemeende felicitaties zijn altijd leuk en ook welkom. Ik was gisterochtend nog in Schlafanzug toen de bel ging en er bloemen werden bezorgd van mijn werk. Hoe leuk en lief is dat? De dag begon dus al feestelijk. Er waren natuurlijk ook verjaardagkaartjes en de felicitaties via Facebook en WhatsApp. Ik had met mijn zus afgesproken dat ik bij haar koffie ging drinken, waarbij ik vanzelfsprekend gebak meebracht, want het aloude gezegde 'wie jarig is trakteert' blijft natuurlijk van kracht. Dit omdat mijn zus niet zo mobiel is. Het weer was goed, dus ben ik op de fiets naar het dorp naast me gefietst (voorzichtig want gebak) en heb een paar gezellige uren gehad waar we weer fijn hebben kunnen kletsen over vroeger en de mensen die we hebben gekend van wie er zoveel ons al ontvallen zijn. Ik kreeg van haar een envelopje om zelf wat te kopen en ze had nog wat leuke dingen voor aan de muur op de lanai.

's Middags lekker thuis geweest op de lanai gezeten en de spulletjes opgehangen. 's Avonds een leuke film gekeken op Netflix, kortom een smooth day, helemaal zoals ik mijn verjaardag graag doorbreng. Maar er komt nog wat aan, want toen Rick, Chris en Talitha bij me waren afgelopen zaterdag om naar het Eurovisie Songfestival te kijken, vroeg Chris of ik nog wat aan mijn verjaardag deed, wat natuurlijk een retorische vraag is, want mijn laatste verjaardag die ik heb gevierd was ergens in de vorige eeuw. Maar hij vond toch dat er bij stilgestaan moest worden. Zij zijn tot en met donderdag de stad uit, maar ik dien me vrijdagavond in de stad op een bepaald tijdstip te melden, dan gaan we met z'n vieren ergens eten, tenminste dat vermoed ik. Ik laat me verrassen, daar ben ik normaliter niet zo van, meer van de geplande spontaniteit, maar deze mensen vertrouw ik blind. Ik zal niet ineens moeten abseilen van de Euromast of iets afschuwelijks van dien aard. U hoort het nog wel.

De bungalow op de Hoge Veluwe.

Het interieur. 

De mooie bloemen van m'n werk. 

Oudejaarsdag

Gisteren begon m'n oudejaarsdag met herinneringen van Facebook waaruit naar voren kwam dat ik, tot nog toe, drie keer met mijn verjaardag in Londen was. De eerste keer was in 1997, dat was tevens mijn eerste keer in Londen. Ik was met een goede vriend uit die tijd en ik zat een beetje in een wat aleatoire periode. De tekst van het liedje 'Do You Know Where You're Going To' vat het gevoel van die tijd heel goed samen: 

Do you know where you're going to?

Do you like the things that life is showing you?

Where are you going to?

Do you know?

Do you get what you're hoping for?

When you look behind you, there's no open door

What are you hoping for?

Do you know?

En nee, dat wist ik dus allemaal niet zo goed. Ik was, na een tweede beëindigde relatie, anderhalf jaar daarvoor, weer een tijdje single, maar ik voelde toch die maatschappelijke druk dat je samen moest zijn om een gelukkig leven te hebben, ook al was ik daar zelf niet zo van overtuigd, wat resulteerde dat ik me enigszins afsloot van het sociale leven. In Londen kwam ik wat meer los, er was zelfs een vakantieromance met een local, en kwam ik terug met een hernieuwde kijk op zaken. Dat bracht me het al eerder gememoreerde jaar 1998 en de aanloop ernaar toe, alsook een derde verloofde, waarna ik het zeker wist: Dit gaan we dus niet meer doen. 

De tweede keer in Londen met mijn verjaardag was in 2011 op uitnodiging van vrienden die het als verjaarscadeautje voor me hadden geregeld. Talitha was één van hen en met haar ben ik tot op de dag van vandaag nog innig bevriend. Gisteravond, mijn oudejaarsavond, hebben we samen heerlijk gedineerd bij restaurant Chung, waar ik in december met Robert heb gegeten en toen meteen tegen haar zei: daar moeten we zeker ook eens heen, en wat is een beter moment dan oudejaarsavond, met name omdat ze op dinsdag, wat mijn oorspronkelijke plan was, dicht zijn. 

De derde keer was in 2015, het jaar dat ik, na 20 jaar 29 te zijn geweest, moest gaan uitmaken of ik dat bleef of dat ik de sprong van 29 naar 50 ging maken. Dat was een ontdekkingsreis die ik alleen moest maken. Alleen in Londen in een geweldig hotel, het was prachtig weer, de stad was vertrouwd maar tegelijkertijd ook uitheems genoeg om nieuwe dingen te ontdekken. Ik ging erheen als 29 jarige en kwam terug als een contente vijftiger. Het was goed zo, ik omarmde het leven van een man op middelbare leeftijd die de weg naar het bejaardendom, met rugklachten en een lichaam dat steeds meer een eigen leven gaat leiden, aflegt, soms met kordate pas dan weer strompelend, maar immer positief en zichzelf en de wereld om hem heen niet zo serieus neemt. Op naar de zestig!

1997 bij Madame Tussauds met Dame Edna Everage.
Let op die tasjes om m'n nek en middel. Hoezo? 

2011 met Talitha, André en Edo bij London Dungeon. 

2015 met de meegegeven cadeautje in de hotelkamer. 
Sans gêne met leesbril en ongestyled haar. 
Gemaakt met de zojuist verkregen selfiestick. 

'n JohnnyLogannetje

Het stof is neergedaald, de Eurovisieweek is weer voorbij. Wat hebben de Britten samen met de Oekraïners drie geweldige shows neergezet, ik ben meteen fan geworden van de presentatrice Hannah Waddingham, die ik blijkbaar al heb gezien in de serie 'Sex Education', waar ze Sofia Marchetti in speelt, één van de moeders van Jackson. 

In de eerste halve finale was Finland de winnaar, Nederland is op de 13e plaats geëindigd met 7 punten. Australië won de tweede halve finale en zaterdag zagen we dat de vakjury bijna unaniem ging voor Zweden waarmee Loreen een JohnnyLogannetje deed en de tweede artiest werd die voor de tweede keer het Eurovisie Songfestival wist te winnen. De publiekstemmers prikten door deze herhaling van zetten heen, het is een AliExpress kopie van 'Euphoria'. 'Tattoo' is een dichtgetimmerd overgeproduceerd nummer zonder enige spontaniteit of emotie die nogal schreeuwerig werd gebracht, met hier en daar een vocale uitglijder, door Loreen. Zij kozen voor Finland dat uiteindelijk tweede werd, sterker nog, de publiekstemmers van geen enkel land, inclusief 'de rest van de wereld-stem', hebben de 12 punten aan Zweden gegeven. 

Volgend jaar wordt het op zeker weer een feestje, want Zweden is een heel eurovisieminded en -minnend land. Daarnaast is het dan 50 jaar geleden dat ABBA het songfestival won. Zou dát de reden zijn dat de vakjury....

Leuk nieuws is dat na dertig jaar afwezigheid Luxemburg volgend jaar weer een rentree maakt op het festival. Luxemburg is één van de zeven landen die er vanaf het eerste festival in 1956 bij was, behalve in 1959 hebben ze t/m 1993 mee gedaan, toen vonden ze het welletjes. De reden was dat hoewel het één van de rijkste landen van Europa is, de kleine Luxemburgse omroep de financiële verplichtingen te hoog vond. Maar dat is nu dan blijkbaar voorbij. Luxemburg heeft het festival vijf maal gewonnen, in 1961, 1965, 1972, 1973 en 1983 en het festival vier maal georganiseerd. 

Ik hoop wel dat hun hernieuwde interesse in het Eurovisie Songfestival langer duurt dan dat van Monaco, dat land heeft vanaf 1959 t/m 1979 meegedaan met één overwinning in 1971. In 2004 hadden ze er weer zin an, om na drie keer van verdere deelname af te zien. Elk jaar wordt Monaco voor deelname uitgenodigd maar steeds komt er een officiële afwijzing als antwoord. Wellicht nu Luxemburg weer deel gaat nemen brengt het ze op andere gedachten. Zo zou het ook zomaar kunnen dat Turkije wellicht weer gaat overwegen deel te nemen. Sinds dictator Recip Erdoğan aan het bewınd is heeft hij zijn land teruggetrokken van dit 'verwerpelijke normen vervagende festival', maar nu hij de aankomende verkiezingen zou kunnen verliezen heeft zijn opvolger er misschien weer fiducie in. 

We gaan het zien allemaal. 

De vijf winnaars van Luxemburg: Jean-Claude Pascal (1961), Vicky Leandros (1972), France Gall (1965) Anne-Marie David (1973 en Corinne Hermès (1983).

Tegeltjeswijsheid 464

 

Grand gala concours Eurovision de la chanson Européennes 2023

Afgelopen dinsdag en donderdag hebben 31 landen gestreden om vanavond in de finale te staan van het Eurovisie Songfestival 2023. 20 daarvan zijn doorgegaan en vanavond voegen zich daar nog 6 landen bij, de 5 'grote landen' (lees: de meest betalende) en de winnaar van vorig jaar: Oekraïne. Die zes landen laat ik nog even de revue passeren. 

Duitsland

Blood And Glitter - Lord Of The Lost 

Eurovisiegrunt, na de IJslandse Hatari in 2019 kijken we er niet meer van op. Deze Duitse inzending is de familievriendelijke versie van metal en zanger Chris Harms ziet er ondanks de lagen make-up en gegrunte zinnetjes uit als een heel aimabele man, en dan, het één sluit het ander niet uit natuurlijk. Voor de diversiteit op het festival een leuke inzending.

Frankrijk

Évidemment - La Zarra 

Het begint als een kopie van Conchita's 'Rise Like A Phoenix', maar dan ineens komt de vaart erin. Een heerlijke inzending een soort Franse 'I Will Survive', hoewel er plots ook wordt gezongen over het 'Grote Frankrijk', chauvinisme is nooit ver weg. 

Italië

Due Vite - Marco Mengoni 

In 2013 deed Marco ook al eens mee voor Italië en werd toen zevende. Laat het aan de Italianen om met veel pathos en bloemrijke metaforen over een verloren liefde te zingen. Marco gaat er helemaal in op, met veel passie en urgentie stort hij z'n hart uit in dit lied wat voor het festival is ingekort naar de toegestane drie minuten. Had Marco Borsato nog bestaan dan zou John Ewbank er vast een Nederlandse tekst op hebben gemaakt. 

Oekraïne

Heart Of Steel - Tvorchi 

Net als vorig jaar weer een indringende bijdrage van Oekraïne. Een land in oorlog en het kan niet anders dan dat dat doorklinkt in de muziek. Dit 'Heart Of Steel' kan verschillend worden geïnterpreteerd, maar een ieder die het hoort zal begrijpen waar zanger Jimoh over zingt. Mooi en indrukwekkend, zeker met de beelden op de achtergrond.

Spanje

Eaea - Blanca Paloma 

Spaanse folklore met flamencozangeres Blanca die hiermee zorgt voor een heel authentieke bijdrage. In 1983 was er Remedios Amaya die met haar 'Quién Maneja Mi Barca' het flamencogenre op het festival bracht en dat leverde haar nul punten op. Gezien de uitbreiding naar het oosten van Europa toe van het festival zal dat lot Blanca bespaart blijven vermoed ik. Ik word hier vrij nerveus van. 

Verenigd Koninkrijk

I Wrote A Song - Mae Muller

En nog maar eens een 'I will survive'-achtige bijdrage, dat doet het altijd goed bij de Eurovisie-achterban. Lekker dansbaar nummer over de ultieme wraak op een bedriegende ex, door er gewoon een liedje over te schrijven. Mits live goed gebracht kan het best wat punten gaan vergaren

Voor alle 26 deelnemende landen vanavond heel veel plezier en succes!

Frankrijk: La Zarra.

Duitsland: Lord Of The Lost. 

Italië: Marco Mengoni. 

 

Nationaal Songfestival 1962

We schrijven het jaar 1962, voor het Eurovisie Songfestival van dat jaar, wat werd gehouden op 17 maart in Luxemburg, werd in Nederland een nationale finale gehouden waarbij uit zeven liedjes werd gekozen wie ons land zou vertegenwoordigen. Daar zaten namen bij als Conny Vandenbos, Gert Timmerman en Rita Corita. De nationale finale was op 27 februari, maar op 9 februari werd bekend gemaakt dat de tweelingbroers Hein en Wim Vader, die onder de naam Padre Twins bekend waren, zich terugtrokken. Als reden werd opgegeven dat zij het liedje 'Katinka' wat voor hen was geschreven bij nader inzien niet zo goed bij hun stemmen vonden passen. Veel later hebben de broers verteld dat het onder druk van de platenmaatschappij was, die vonden het liedje niet passen in het repertoire wat zij voor hen voor ogen hadden.

Het in die tijd populaire duo de Spelbrekers (Theo Rekkers en Huug Kok) namen hun plaats in, dus het liedje over die kleine kokette Katinka met haar wipneusje, gekleed in korte rok met nauwe coup wat was bedoeld voor de destijds 19 jarige Padre Twins, werd nu gebracht door twee heren op leeftijd. Dit wat ranzige gegeven stond niet in de weg dat de Spelbrekers wonnen en voor Nederland naar Luxemburg gingen om het aldaar te zingen. Wim Vader: "Wij zaten naar de televisie te kijken. Ons nummer werd het winnende liedje! Dat was vreselijk". In Nederland is 'Katinka' uitgegroeid tot een songfestivalklassieker, maar op het Eurovisie Songfestival kreeg het geen enkele punt en strandde met nul punten onderaan. 

Zelf denk ik dat het liedje van Rita Corita, 'Carnaval', geschikter was. Hieronder ziet u het clipje zoals Rita het zong op 27 februari 1962, met haar geweldige mimiek en veel woorden en namen die internationaal goed in het gehoor liggen (men diende nog in de eigen taal te zingen) zou het een inzending zijn geweest die in ieder geval niet op nul punten was geëindigd.

Padre Twins.

Spelbrekers.

Rita Corita: 'Carnaval'

Mocht het clipje niet te zien zijn klik hier.