De eerste keer

Er zijn veel eerste keren in een mensenleven, zeker als kind zijn het er ontelbare, eerste woordjes, eerste stapjes, eerste schooldag, enz. Als je ouder wordt worden als vanzelf de eerste keren minder totdat de laatste keren het van de eerste gaan winnen, maar daar gaat het nu niet om.

Zo nu en dan doe je nog eens iets voor het eerst, en dan ben je er net zo trots op als toen je voor het eerst alleen met de bus ging naar oma. Het is heerlijk om je soms weer zo als een kind te voelen.
Ik had dat gisteren toen ik Jeroen tekste of hij al wist waar we in ons weekendje heen zouden gaan.
Ik zat vanwege de geplande reisjes naar Barcelona en Nijmegen helemaal in de voorpretmodus.
Londen leek hem een leuk idee. Ik was meteen vóór, Londen is leuk en ik zei 'm dat we dan in het hotel zouden moeten gaan waar ik vier jaar geleden logeerde, St. Giles,  heel centraal gelegen.

Even googelen en voor ik het wist zat ik midden in het online regelen van de hotelkamer.
Ik ben nog van de generatie die naar het reisbureau gingen om een reis te boeken, dus dit was een belangrijke eerste keer voor me en opwinding maakte zich dan ook van mij meester, toen ik de bevestigingsmail ontving mengde dat zich met kinderlijke trots.

Overmoedig Bemoedigd door deze geslaagde actie heb ik ook de vlucht heen en terug online voor elkaar gekregen, en voelde ik me dus een man van de wereld.
Het idee dat ik met een paar klikken zomaar weg kan, ver weg desnoods, heeft iets heel onwezenlijks en vrijbuiterigs voor me. Ach, het kind in mij zit er nog steeds.

Londen, on the other hand, is niet nieuw, in 1997, 2008 en 2011 heb ik er hele leuke vakanties doorgebracht, en als ik met Jeroen uit de grond omhoog kom bij metro station Tottenham Court Road,
zal ik ook roepen: "Ik ben weer thuis!"