Jong

Zou ik weer jong willen zijn? Ik ben nog wel niet stok maar ook zeker niet meer piep, en van de week kwam die vraag plots in me op, en het antwoord verbaasde me zelf eigenlijk, want het antwoord was: 'Nee, in godsnaam, nee!' Maar om het even te nuanceren, ik zou in deze tijd niet jong willen zijn. Ik zou alleen weer jong willen zijn in de tijd dat ik het ook was, die tijd snapte ik als jongmens, ik zou me nu geen raad weten.

Hoe ouder je wordt, hoe minder je hoeft, dus kan ik mij als aankomend bejaarde goed handhaven in de tijd van nu en pik de dingen er uit die ik leuk vind, de jongeren van nu moeten daarentegen heel veel, meer dan wij vroeger en zekerheden die vroeger voor ons golden bestaan niet meer of staan op losse schroeven. 

Ook is het zo dat het verschil tussen oud en jong wat is vervaagd, vijftig is het nieuwe dertig zeg maar, ouderen waren vroeger echt oud terwijl dat nu vaak vitale mensen zijn die midden in het leven staan. Dat moet natuurlijk niet tot in het oneindige doorgaan, want dan krijg je het soort excessen als in het programma waarin obesitas moeders er net zo uit willen zien als hun tienerdochters, en dat zijn vrij onsmakelijke beelden. Datzelfde geldt ook voor mannen trouwens. Voor iedereen is het mogelijk om waardig oud te worden, alleen is daar een beetje discipline voor nodig, maar sommigen vinden zichzelf dat blijkbaar niet waard. Het is een keuze.

Nu ik zelf langzaam richting het nieuwe dertig ga merk ik dat ik goed in mijn vel zit, ik ben dus blij niet meer jong te zijn, ik moet er niet aan denken dat ik nog zou moeten rondhangen in disco's. Ik kan me herinneren dat, toen wij de koningen van de dansvloer waren, er van die mannen rondliepen die ver over de houdbaarheidsdatum heen waren en waarvan we toen tegen elkaar zeiden: "Sla me in m'n gezicht als ik op die leeftijd hier nog rondloop". Toch ben ik bang dat er vrienden uit die tijd zijn die dat toen ook vonden nu echter nog steeds dit soort etablissementen frequenteren, ze hebben de klok niet horen luiden. Gelukkig heb ik die behoefte niet meer, er zijn zoveel leuke andere dingen voor in de plaats gekomen met vrienden en vriendinnen die ook zijn meegegroeid met hun interesses: theater, musea, etentjes al dan niet bij vrienden thuis, daagjes of weekendjes weg.

Maar, zoals Annie M.G. Schmidt het al aanraadde, heb ik wel het kind in mezelf bewaard, en kan ik soms nog kinderlijk enthousiast worden van dingen, en dat is ook goed, en als ik eerlijk ben en er zou een teletijdmachine bestaan, zoals die van professor Barabas, en ik zou weer jong kunnen zijn in de tijd van mijn jeugd, dan zou ik, die toch wel enige vliegangst ken, er in stappen en me laten terugflitsen om het nog één keer te beleven, maar dat kan natuurlijk ook mijn nostalgische inslag zijn die hier spreekt.

Koning van de dansvloer.