Kleine jongens worden groot

Achttien was ie toen Johan bij mij op de afdeling kwam werken en we hadden vrijwel direct een klik. Zo nu en dan gingen we ook privé met elkaar om, meestal kwam hij dan bij mij een hapje eten of gingen we films kijken en kletsen over van alles en nog wat, en veel humor, dat hadden we ook. Verkeerde keuzes in vriendinnetjes, was een terugkerend gespreksonderwerp, maar zoals hij me gisteren vertelde was dat een beetje een verkennende fase, zoals dat hoort op die leeftijd.

Want gisteren zo'n jaar of tien na onze eerste ontmoeting was ik op visite bij Johan en Greta, zijn vriendin, en het was geweldig om te zien hoe leuk ze het hebben in hun fantastische woning in Gouda, ik bedoel als je een TV-scherm hebt in je douche annex stoomcabine ben je een bevoorrecht mens. Maar daarnaast zag ik dat wat ik toen al zag schemeren in zijn wat onrustige en turbulente bestaan, een van nature evenwichtig mens die toen nog bezig was zijn balans te vinden.

Het zou een avond worden met een Thais thema, want daar hadden zij vorig jaar een fijne vakantie gehad en er was een film van gemaakt door Greta. Johan spande zich culinair in en dat was niet tevergeefs, heerlijke Thaise soep en rijst met een kip/kerrie gerecht had hij gemaakt, het smaakte voortreffelijk. Als dessert was er homemade tiramisu, niet Thais maar overheerlijk!

Ik genoot van de gezelligheid en dat er weer iemand van vroeger een leuk leven heeft opgebouwd, ik kan daar intens blij van worden, bovendien behoort Johan tot de selecte groep mensen bij wie, hoe lang je elkaar ook niet gezien hebt, de tijd wegvalt en je meteen de draad weer oppakt.
Er is de belofte gemaakt om de volgende keer Indonesisch te koken. Ik verheug me er nu al op!