Euh....hallo!?

En zomaar ineens had ik gisteren onder de grond in de metro 4G-bereik, of dat per ongeluk was of dat Rotterdam het stilzwijgend heeft bewerkstelligd, dat zullen we de komende tijd zien. Voordien deden foontjes het niet als de metro onder de grond verdween, dat is geen grote ramp met een reis van zo'n half uur, 's-morgens lees ik toch altijd ouderwetsch de courant, maar voor de terugweg kon ik alleen maar voordat ik de grond in ging en als ik er weer uitkwam dingetjes checken op mijn telefoontje. Zomaar zitten en rondkijken terwijl je openbaar wordt vervoerd is er, voor mij, niet meer bij, ik heb geen idee wie er nog meer bij me in de metro zitten. De nieuwe tijd zeg maar.

Nu las ik juist ook gisteren in de krant een heel klein artikeltje waarin minister Opstelten meedeelde dat "Er altijd plekken zullen zijn waar men niet kan bellen met een mobiele telefoon, zoals in een bosrijk gebied of pakeerkelders". Ook weersomstandigheden kunnen van invloed zijn op de dekking. Het alarmnummer 112 is vanaf die locaties, of door die omstandigheden dan ook niet bereikbaar met een mobiele telefoon.
Dat is een vrij angstig bericht. Mocht je überhaupt aandrang hebben om alleen in een bos te gaan wandelen is je bij deze de lust ontnomen. Maar ook als je samen bent, en er valt iemand en breekt een been, dan kun je niet van uit het bos 112 bellen, je moet dan de gewonde laten liggen en met vleugels aan je voeten het bos uit rennen op zoek naar bereik en dan hoop je nog maar te weten waar het slachtoffer zich bevindt.

Aan de andere kant deden mensen VMT (voor de mobiele telefoon) van alles zonder zich maar een moment te bekommeren over wat er wel niet zou kunnen gebeuren als je op een verlaten weg zonder ANWB praatpalen stil kwam te staan, je in het bos verdwaalde (dat is mij met een groepje mensen overkomen in Oostenrijk tijdens een boswandeling). Grappig dat we nu direct panikeren als we niet bereikbaar zijn of anderen niet kunnen bereiken, en ik doe er zelf ook aan mee, maar niet zo extreem als de hedendaagse jeugd die met het altijd maar bereikbaar zijn zijn opgegroeid en niet anders weten. Ik kan me nog vakanties herinneren dat de thuisblijvers je een fijne vakantie wensten en pas weer van je hoorden als je terug was, het enige teken van leven wat ze van je kregen was een ansichtkaart, en pas een week na terugkomst kon je de foto's (laten) zien de je had gemaakt. En daarom kan ik nog wel eens stil staan bij de wonderen van de techniek en blij zijn dat ik ook weet hoe het was zónder.