Jarig

Ik ken mensen van rond mijn leeftijd die, als waren ze nog kinderen, de nacht voor hun verjaardag niet slapen en op de dag zelf zich graag in het middelpunt van de belangstelling zetten en zelfs precies bijhouden wat ze van wie krijgen en wie er kaarten heeft gestuurd, dan wel op enigerlei wijze ze hebben gefeliciteerd. Zulke mensen fascineren mij enorm, want ik begrijp het totaal niet. Waarom in godsnaam kun je je daar zo obsessief mee bezig houden?

Nodeloos te zeggen dat ik op mijn eigen verjaardag laag profiel hou, ik vier het al jaren niet en dat bevalt me prima. Ik vind het enig en leuk om vrienden uit te nodigen en me culinair voor ze in te spannen of een gezellige avond met ze door te brengen waarbij er veel gekletst en gelachen wordt en ook wel een serieus gesprek plaats vindt, dit alles onder het genot van een lekker wijntje en wat kleine hapjes. Maar m'n verjaardag vieren, nee, er komen dan zoveel mensen dat je met niemand écht contact hebt, je loopt zelf in de rondte met koffie, gebak, drankjes, versnaperingen, ik hou meer van kleinere gezelschappen zoals hierboven beschreven.

Natuurlijk zijn de hartelijke en lieve felicitaties middels Facebook erg leuk, en op mijn werk is het ook onmogelijk om er omheen te gaan, dus is er een traktatie voor de collega's en de handjes en de zoenen voor mij plus een geschenkje van de naaste collegae. En de hele week al mooie en grappige kaarten in de brievenbus, plus nog de cadeautjes die ik mag ontvangen, en dat strekt zich uit van ver voor mijn verjaardag tot enige weken na mijn verjaardag wanneer ik met een lieve vriendin op haar uitnodiging een hapje ga eten. Dus op al deze kleine momenten van geluk voel ik me al jarig genoeg, en prijs me gelukkig met zulke lieve vrienden en collega's.

Maar meer nog geniet ik van al die heerlijke momenten met elkaar door het jaar heen omdat we er zin in hebben iets met elkaar te gaan doen en van elkaars gezelschap genieten, gewoon omdat het kan. Wel komen er op mijn verjaardag de beelden van vroeger als kind weer terug en heb ik het er met mijn moeder over, want voor haar maak ik vanzelfsprekend een uitzondering, hoe het was toen ik werd geboren en de zorgen die er meteen waren (couveusekindje), wat een oppassend kind ik wel niet was (de woorden van mijn moeder!), maar ook dat ik geen makkelijke eter was, mijn moeder me meer ontzag dan mijn vader bij de opvoeding in het algemeen, kortom mijn vroegste vroeger. En wat koester ik dat ik daar nog met haar over kan praten, want ooit komt de tijd dat alles wat zij me heeft verteld mijn vaststaand verleden zal zijn waar niets meer aan toegevoegd kan worden.