Voor mensen die willen weten hoe Canadese Robert en ik elkaar kennen, lees blogje "The days of the purple shirt" dan is het meteen duidelijk. Sinds mijn bezoek aan Toronto vorig jaar had ik Robert niet meer gezien, en ik wist dat mij een grote verrassing stond te wachten, want in die 15 maanden is hij enorm afgevallen en, had ik middels foto's gezien, was het weer de Robbie zoals ik hem had leren kennen. Ik zag hem aankomen uit de lift toen ik in de hotellobby zat te wachten en ik was met stomheid geslagen, zelfs zo dat ik niets kon uitbrengen toen hij me voorbij liep en naar buiten ging. Ik had namelijk in mijn fantastische Engels hem doen laten begrijpen dat ik buiten stond, dus daar was zijn blik op gericht. Ik er achteraan gesneld en toen we elkaar hartelijk begroeten raakten mijn armen elkaar weer bij het omhelzen.
Omdat hij bijna 2 jaar in Rotterdam heeft gewoond zijn we even als een soort Memory Lane door de stad gaan lopen en hebben bij Dudok, waar hij in die tijd vaak kwam, wat gedronken en moesten we natuurlijk zo'n anderhalf jaar bijpraten. We besloten te dineren bij het altijd bruisende Bazar, ook zo'n plek die er eind vorige eeuw al was om vervolgens weer te gaan wandelen en plotseling uit te komen bij het vuurwerk bij de Erasmusbrug, een verrassing en ook dát is Wereldhavendagen.
Vandaag vliegt hij heel vroeg weer terug naar Toronto, en het was heerlijk hem weer te zien en te spreken. Er breekt een spannende periode voor hem aan omdat hij is gevraagd voor een heel belangrijke functie in Oxford, Engeland, iets wat, zoals hij het zelf verwoordde, geen 'step' maar een 'leap' voorwaarts voor hem zal betekenen, maar wat inhoud dat hij dan ook naar Oxford zal moeten verhuizen, en dat is niet iets wat je zomaar licht besluit. Voor mij, ik zou het leuk vinden, want dan zouden we elkaar vaker kunnen zien. Londen-Rotterdam doe je sneller dan Toronto-Rotterdam. Ik wens hem veel wijsheid toe met deze beslissing.
 |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten