Eric op de fiets

Zij de al langere tijd mijn blogjes lezen, zullen zich misschien nog kunnen herinneren dat ik in het najaar van 2016 en van 2017 tijdelijk emplooi had bij lunchroom Cappuzzino. De lunchroom is er niet meer en één van de eigenaren, Eric, is begin april dit jaar aan een reis begonnen naar China. Op de fiets. Het land China. Op de fiets. Even ter vergelijking toen ik een keer vanuit Rotterdam naar huis in Capelle had gefietst, heb ik daar dagenlang nog naweeën van gehad.

Hij heeft zoiets al eens eerder gedaan, en hij houdt nu voor de geïnteresseerden een Facebookpagina  bij waarop hij verslag doet van zijn avonturen onderweg. Ook vanwege zijn rol als graag geziene voormalige gastheer van de lunchroom is er in de lokale krant een plaatsje ingeruimd voor zijn verhalen. Vorige week is hij vanuit Turkije de grens over gegaan naar Iran. Nogmaals, op de fiets. Het land Iran. En wat hij daarover schreef heeft me ontroerd. Citaten uit zijn verslag:

"Dan loop je het Iraanse gedeelte binnen, is toch altijd wel een soort van spannend bij een grenspost. Maar ik word omringd door een achttal militairen, die meer oog voor mijn fiets hebben dan voor mij. Ik krijg allemaal handen van een soort politiemensen die mij welkom heten in hun land. Ik zwaai nog wat naar links en naar rechts, de slagboom gaat open en ik ben weg. 

En dan wordt er steeds getoeterd en gezwaaid 'welcome' geroepen en stoppen er auto's voor je om met je te praten. Iedereen wil weten wat je hier doet, waar je vandaan komt, etc. Overal waar ik langskom wilden mensen op de foto en vroegen mij binnen om thee te drinken. 105 km gefietst om van Khoy naar Marand te gaan. Moest ook weer stoppen voor de zoveelste keer en meteen kreeg ik een kop thee in mijn hand gedrukt. Dat was wel lekker en blijft leuk. Helaas liet de navigatie het afweten bij het zoeken naar een hotel. Twee jongens liepen ongeveer 5 km mee tot het hotel. Ook om hun Engelse taal te oefenen en ze hebben geholpen met een Iraans simkaartje dus 's avonds mee uit eten genomen.

Pinksteren, dat gaat aan mij voorbij. Teheran gaat niet aan mij voorbij en komt steeds dichterbij. Vandaag helemaal vlak gefietst naar Abhar, 91 km. Weer twee keer van de weg gehaald om thee te drinken. Mensen zetten hun auto langs de weg en staan dan met een thermoskan thee in de lucht.
De boodschap is mij duidelijk: tijd voor een bakkie thee. Totaal nu 6407 km van huis."

De gastvrijheid en oprechte interesse van de mensen die Eric tegenkomt is wat me zo ontroerd, juist in een land waar de bevolking in de recente geschiedenis zoveel ellende heeft meegemaakt. Een vreemde wordt er gemeend hartelijk welkom geheten, Zo kan het ook, en het maakt dat mijn tanende geloof in de mensheid weer een stukje positiever is bijgesteld.

Op uitnodiging thee drinken langs de weg. 

De twee jongens die hebben geholpen met het simkaartje en onderwijl
hun Engels konden oefenen.