Je kunt van de andere 7.529.999.999 mensen op de
wereld niet verwachten dat zij jou allemaal leuk, lief en aardig vinden. Laat
staan dat ze allemaal de manier waarop jij je leven leidt zullen begrijpen en
accepteren. Zeker niet als je tot een minderheid behoort, wat de LHBT-community
nu eenmaal is. Hoe er ook gestreden wordt voor acceptatie, gelijke rechten, het
er mogen zijn, er zullen altijd mensen zijn en blijven die anderen, welke anders
dan zij zijn, niet willen omarmen. Dat geldt niet alleen voor LHBT’ers maar ook
voor andere groeperingen in de samenleving.
Het begint al bij de man/vrouw verhoudingen,
wereldwijd worden door cultuur, geloof, angst, maar bovenal ingesleten
geplogenheid vrouwen weggezet als minder capabel dan mannen. Ook in onze
westerse wereld. Daar helpt zo’n wonderlijke actie van TU Eindhoven om enkel
vrouwen aan te nemen voor de vacatures voor wetenschappelijke medewerkers niet
aan mee, het benadrukt enkel wat er al jarenlang verkeerd is gegaan. De beste
kandidaat vervult de functie, zulks moet losstaan van het feit of het een man
of een vrouw betreft.
In de politiek heb je, als je zo de social media
eens bekijkt, links of rechts en die slaan beiden door naar extremen. Het grote
grijze of veelkleurige midden wordt niet benoemd, waardoor enkel de
tegenstellingen worden benadrukt, vaak, of liever gezegd, juist ook door de
politici zelf. Men staat elkaar met woorden naar het leven, en soms zelfs
letterlijk. Mensen op de vlucht voor oorlog en geweld zijn de inzet in de
discussies waarbij men hen ofwel meteen terug wil sturen naar het land van
herkomst of hen behandeld als onmondige kinderen die voor alles zielig zijn. En
het gaat er hard aan toe.
De steeds harder wordende samenleving waarin
stellingname de boventoon voert en men steun zoekt bij gelijkgestemden omdat de
meesten niet alleen iets willen vinden maar zich gesterkt voelen door de ‘ik en
velen met mij’-platitude, is ook voor LHBT’ers een trieste werkelijkheid.
Acceptatie van anders geaarden lijkt in de huidige tijd wel minder te worden,
maar ik denk dat er altijd mensen zijn geweest die het om wat voor reden dan
ook niet kunnen en willen accepteren. En in de huidige tijd waarin meningen te
pas maar vaker nog te onpas worden geuit vanuit intense boosheid en haat tegen
alles wat anders is vindt men allicht sneller medestanders die al dan niet
anoniem dat ook vinden, ‘Jij zegt wat of ik denk’.
Over homoseksualiteit wordt dan vol walging
medegedeeld dat het naast goor en smerig ook vooral onnatuurlijk is. Vaak
vanuit het geloof, hun God, Allah, Jahweh, of hoe het opperwezen ook mag heten
heeft de mensch geschapen om zich voort te planten, en dat lukt nu eenmaal niet
met twee mannetjes of twee vrouwtjes. Om over het op een andere manier krijgen
of adopteren en opvoeden van kinderen nog maar te zwijgen.
Dan maakt mij het bericht over Freddie en Lance zo
vrolijk die het tegendeel van de onnatuurlijk-bewering bewijzen. Freddie en
Lance zijn twee mannetjesflamingo’s in de dierentuin van Denver die al sinds
2014 een koppel zijn. De verzorgers ontdekten dat de twee vogels elkaar leuk
vonden toen ze een paringsdans uitvoerden en een nestje gingen bouwen. Ze zijn
nu ook ouders geworden, ze zorgen voor het ei van een andere flamingo die er
geen interesse voor toonde.
Flamingo’s, geen wonder, het zijn natuurlijk toch
de Gerard Jolings van het dierenrijk met die roze veren. Maar homoseksualiteit
komt in het dierenrijk regelmatig voor, onder o.a. apen, albatrossen, pinguïns
en zelfs schildpadden zijn gaykoppels bekend die hun levenlang bij elkaar
bleven. In een dierentuin in Sydney heeft een homo-pinguïnkoppel een niet
gewenst ei uitgebroed en zijn zo ouders geworden van een jong.
De andere dieren in de groep hebben er geen enkel
probleem mee, ze worden niet uitgestoten noch gedood vanwege de schaamte die ze
zouden brengen over de groep. Nee, de onnatuurlijkkaart kan niet meer
uitgespeeld worden anno 2019, en zijdelings merkt de oplettende lezer ook op
dat het niet blij zijn met je ei/kind ook voor kan komen en niet iets is om je
voor te schamen, al is dat nog een no go in onze samenleving.
We kunnen nog veel leren van de dieren, hoewel, er
zijn diersoorten die hun jongen soms doodbijten, en ofschoon ik er bij
gelegenheid wel begrip voor kan opbrengen als ik zie hoe sommige kinderen zijn,
moeten we dat toch niet willen met elkaar. Het is net dat hele dunne laagje
vernis wat ons separeert van de dieren, het zou mooi zijn als we dat verder
zouden kunnen ontwikkelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten