Misofonie

Gelukkig heeft het een naam! Ik dacht altijd dat ik een bepaalde vorm van onverdraagzaamheid had, maar net zoals aan buitensporig drukke kinderen het label 'adhd' wordt gehangen, zodat het opvoeden gestaakt kan worden en er begrijpend geknikt dient te worden als het betreffende kind zich onuitstaanbaar gedraagt, ben ik  niet onverdraagzaam, maar lijd ik aan misofonie.

Mensen met misofonie kunnen heftige gevoelens van irritatie, walging of zelfs woede ervaren bij geluiden die door andere mensen geproduceerd worden. Eetgeluiden (smakken, slurpen, slikken), kindergeluiden in het algemeen (hoge irritante stemmetjes, dreinen, zeuren, janken, kortom alle kindergeluiden wat verder gaat dan ademhalen) en de moeder aller walgelijke menselijke geluiden: repetitief neus ophalen, -,rochelen, en -,hoesten. Of wat te denken van snurken? Er is nog wel meer, maar deze voorbeelden geven wel een idee.

En hoewel ik nu iemand geoorloofd met vlakke hand in het gezicht kan slaan vanwege een irritant geluid, ik lijd immers aan misofonie en er zijn nog geen bewezen behandelingen voor, heb ik het vrij goed onder controle. Ik weiger mijn doorgaans opgeruimde humeur te laten beïnvloeden door deze aandoening, dus ga ik daar waar het kan de makers van de geluiden uit de weg.

In het openbaar vervoer waar je soms een tijd aan elkaar bent overgeleverd, verander ik van plaats zodra door mensen gemaakte geluiden me irriteren. Ik betaal ook voor het reizen en heb recht dat op een voor mij zo plezierig mogelijke manier te doen, net zoals zij klaarblijkelijk het recht hebben om achter mij gezeten om de 3 seconden hun neus op te halen en er een rochel achteraan te laten horen.

Omdat ik in een omgeving werk waar ook kinderen toegelaten worden, wordt mijn bewust kinderloze leven soms opgeschrikt door de ergste uitwassen van het fenomeen 'Het Gewenste Kind'. Na al die jaren heb ik er geleerd mee om te gaan. Ik zie, en vooral hoor, het aan en weet dat de temptatie voor mij maar 5 minuten duurt, maar dat het voor de slordig aangeklede, slecht gekapte, licht overspannen ouders met vale vlekkerige huid en vermoeide wanhopige blik in hun ogen 24/7 is.

Dus het valt alleszins wel mee met mij, maar dit blogje is voor meer begrip voor alle mensen met misofonie, misschien moet er een vereniging komen, of polsbandjes. Een dag van de misofonie vind ik op zich ook een heel goed idee, of een benefietavond met diverse artiesten die belangeloos meewerken met zo'n telefoonteam om aandacht te vragen voor misofonie. Aan de andere kant moet je daar weer heel voorzichtig mee zijn omdat sommige artiesten de misofonie alleen maar versterken.