Politieke dissidenten en homoseksuelen hebben het heel zwaar in het Rusland onder Poetin, in het bijzonder door een in juni 2013 in werking getreden wet die uitingen van homoseksualiteit verbiedt, dit leidde in binnen- en buitenland tot ophef. De Amerikaanse president Obama reageerde door niet zelf naar de Spelen toe te gaan, maar in plaats daarvan een delegatie te sturen van enkele prominente homoseksuele sporters, ook de Franse president, de Britse premier en de Duitse bondspresident gaan niet.
Nederland daarentegen pakt eens flink uit door minister Schippers van Volksgezondheid, welzijn en sport, premier Rutte, koningin Máxima en koning Willem-Alexander een leuk bedrijfsuitje te gunnen. Nu stelt Nederland op wereldschaal niet zo heel veel voor, en legt de afwezigheid van eerder genoemde wereldleiders veel meer gewicht in de schaal dan de aanwezigheid van dit poppenkast kwartet uit een miniatuurlandje, maar het gaat vooral om het misplaatste superioriteitsgevoel en de blijken van totale onverschilligheid die ze hiermee uitdragen naar de slachtoffers in Rusland en een gedeelte van hun eigen Nederlandse bevolking toe, door wie ze, laten ze dat zeker niet vergeten, op hun huidige positie verkeren.
Wim-Lex heeft het aan de vooravond van zijn inhuldiging zelf gezegd: "Als de bevolking ons niet meer wil stappen we op". Dat is met zo'n houding als deze dichterbij dan hij denkt.
Rutte heeft beloofd dat hij zeker, mist er tijd voor zal zijn, de mensenrechten zal gaan aankaarten. Er zijn werkelijk mensen die dat geloven. Daar is een mooie Engelse uitdrukking voor: 'First he got to grow a pair'. Het gaat niet gebeuren. Homo's en de Oranjes is ook nooit zo'n gelukkige combinatie geweest, partners van homoseksuele medewerkers werden door mama Beatrix nooit geïnviteerd. En toen er maar een vermoeden was dat Prins Friso wel eens gaysueel zou kunnen zijn was het paleis te klein om dat in alle toonaarden te ontkkennen. Voor mensenrechten hoefde je bij Máxima thuis al helemaal niet aan te komen, daar deden de Zorreguietaatjes niet zo moeilijk over, die waren er niet in het Argentinië onder de dictatuur van Videla waar papa onderdeel van uitmaakte.
En dan is er het excuus dat sport verbroederd, en sport en politiek gescheiden moeten worden gehouden. Yeah, right. Dat kennen we nog van de Olympische Spelen 1936 in Nazi Duitsland, werd het daarna ook zo'n gezellige tijd. De sporters hebben er jaren voor getraind, is ook zo'n platitude. Dat klopt, dat is hun eigen keus geweest, in Nederland is niemand verplicht om te gaan trainen voor olympisch kampioen, daar komt bij dat de meeste sporters van dat niveau zeer egocentrische op zichzelf en hun prestaties gerichte mensen zijn, dus die olympische overwinning is alleen belangrijk voor henzelf. Mij interesseert het echt niet, mij interesseren de niet aanwezige mensenrechten in Rusland veel meer.
Sport heeft ook zo'n totaal uit z'n verband gerukte welhaast goddelijke status, wat er ook gebeurd, sport móet doorgaan, er is in Nederland ook werkelijk discussie over het feit dat er een aantal voetbalwedstrijden niet door kunnen gaan vanwege de nucleaire topconferentie eind maart in Den Haag. Alsjeblieft zeg, het is een spelletje, laten we gewoon doen met elkaar.
Het spreekt voor zich dat ik geen minuut zal kijken naar wat er de komende weken allemaal gaat gebeuren in Sotsji op sportgebied, maar een ieder die daar de mensenrechten openlijk aan de kaak stelt, zoals Ban Ki-moon dat gisteren heeft gedaan kan op mijn steun en bewondering rekenen. Die mensen verdienen werkelijk een medaille.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten