Nieuwe buren

Naast dat dit de titel is van een literaire thriller van Saskia Noort, kan je er allemaal voor komen te staan, de oude vertrouwde buren gaan verhuizen, en er komen nieuwe mensen wonen. God verhoedde dat het dan net zo gaat als in het boek van Saskia. Ik ben niet zo'n mens wat z'n buren overloopt, ik ben meer van het groeten en pakjes aannemen, wat ze ook voor mij doen, maar bij elkaar over de vloer komen we niet.

Ik woon als laatste op een korte galerij en heb 4 naaste buren, de eerste zijn een lief stel die al half november hun huis in een nadrukkelijke kerstsfeer brengen waarbij de hoeveelheid van groot belang is, daarnaast woont een gezin waarvan de zoon nog thuis woont, en waarvan de man, Patrick, altijd heel hartelijk is en altijd even een praatje maakt, dan de mensen die nu zijn verhuisd, daar kom ik zo op terug, en daarnaast en direct dus ook naast mij, buurman Aad over wie ik het wel eens gehad heb, die mij afgelopen zomer heeft geholpen met het boren en van de kat van z'n vriendin die zich had misdragen op mijn lanai.
Zoals gezegd, heb ik voor ieder van hen wel eens postpakketjes aangenomen, net als zij voor mij, we werpen bij elkaar met kerst een kaartje in de bus, en afgelopen zomer heb ik bij Aad z'n plantjes en de post verzorgd toen ie op vakantie was, en Patrick heeft mij wel eens helpen sjouwen om iets naar beneden te dragen.

De buren die nu weg zijn kwamen hier 7 jaar geleden wonen, in eerste instantie 3 jongens, ik meende dat het studenten waren, qua inrichting zag het er zo uit. Naderhand waren er banen, want zag ik ze in pak lopen. Soms was het er best druk, er werd veel gekookt en als je langsliep rook je zo nu en dan de onmiskenbare geur van wiet, met voetbalwedstrijden kon je wel eens gejuich horen, maar nooit last van ze gehad, als er een verjaardag was lag er altijd een briefje in de bus dat er lawaai zou kunnen zijn, maar dat was er eigenlijk nooit. Soms zag ik ook wel eens een meisje de deur uitstappen, of soms meende ik dat de samenstelling van de jongens was veranderd, maar ik heb er nooit zo erg op gelet.

Afgelopen week zag ik één van de jongens met z'n armen vol overhemden op de galerij lopen. "Zo ben je aan het opruimen?" vroeg ik hem. "Nee", was het antwoord, en ik meende iets van een weemoed in zijn stem te horen, "Ik heb een woning nu voor mezelf, want hij gaat samenwonen met zijn vriendin, dus gaan we/ik er uit". We/ik, ja, want ik verstond het niet zo goed en dacht dat het stel er misschien zou blijven wonen. Maar nee, het is helemaal leeg, en vanmorgen lag, als stille getuige van het einde van een tijdperk, voor de deur letterlijk hun hele huisraad van de afgelopen 7 jaar. De blauwe bank die prominent en volgens mij als enige meubelstuk in de kamer stond, alle keukenapparatuur alsook, en dat vond ik een symbool voor het einde van hun 'jonge honden leven', het basketbalnet wat op hun lanai hing. Alles ging met het grof vuil mee, en met die spullen ook hun onbezorgde bromance tijd. Het moest er natuurlijk van komen, iedere vriendengroep heeft z'n eigen Yoko op een bepaald moment.

Met dat ik gisteren op weg ging naar mijn werk en het stilleven voor de deur zag kwam Patrick er aan met z'n hondje en ik zei: "Je krijgt nieuwe buren". (zij woonden direct naast hem). "Ja" zei ie, "Het is afwachten wat je er voor terugkrijgt, hè". En daar heeft hij gelijk in, afgelopen jaar kwamen een stukje verder nieuwe mensen wonen waarvan ik inschatte dat het de buurt enigszins wat naar beneden zou bijstellen, en mijn vermoedens bleken juist, ik heb een ordinaire schreeuwerige ruzie meegemaakt, alsmede politie bij hen aan de deur. Ik hoop dat wij verblijdt zullen worden met groetende, pakjes aanpakkende, kerstkaarten gevende nieuwe bewoners.