maandag 28 september 2015

De wind van verandering

"The winds of change are always blowing,
and every time I try to stay.
The winds of change continue blowing,
and they just carry me away."
Willie Nelson & Julio Iglesias, 1984

Sinds september 2001 ben ik bewust alleenstaande, toen zwaaide ik mijn laatste langdurige verloofde uit, en omdat ik goed ben in huishouden, hield ik het huis, en ik woon er nog. Daarna zijn er nog wat would-be verloofdes geweest tot ik inzag wat ik van het begin af aan eigenlijk al heb geweten: ik ben geen mens voor een relatie, ik ben leuker zonder, voor mezelf en voor m'n omgeving. De reden dat ik tóch ooit aan het hebben van een relatie ben begonnen had alles te maken met het maatschappelijk verwachtingspatroon. Ik was er ook vrij laat mee, na wat gerommel in de marge had ik mijn eerste vaste relatie op 22 jarige leeftijd. Op die leeftijd heb je natuurlijk nog heel wat te leren en ben je geestelijk nog in de groei, moet je jezelf nog plaatsen ten opzichte van alles en iedereen, maar goed iemand vond mij leuk, en dat op zich vond ik al een bijzonderheid. 

Die relatie is de langste die ik gehad heb, 6 jaar. In die relatie cijferde ik mezelf volledig weg, dat is natuurlijk fout één die je nooit moet maken, maar dat zit blijkbaar in me want in relatie drie (de laatste) deed ik dat ook. Fout twee was dat wij zijn gaan samenwonen in een voor ons beiden nieuw huis in een andere plaats dan waar we beiden vandaan kwamen. Alles in me schreeuwde dat ik het niet moest doen, maar het was gezien weer die maatschappelijke druk de meest logisch volgende stap, en dus deed ik het. Het heeft anderhalf jaar geduurd en toen kón ik niet meer, mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen, die toch al niet zo heel groot is, waren tot een minimum gereduceerd en ik moest zoals dat zo mooi heet 'voor mezelf kiezen'. 

Dit betekende dat ik het financieel erg zwaar kreeg, maar dat maakte me op dat moment niet uit, het voelde of ik stikte en ik moest weer adem kunnen halen, daar ging mijn aandacht naar uit. Op zich gingen we redelijk goed uit elkaar totdat verloofde een erg jaloerse nieuwe man kreeg. Ik kwam te wonen in hartje Rotterdam en ik kwam tot rust en tot mezelf. Na 6 maanden verhuisde ik naar het noorden van de stad en na zo'n 2 jaar kwam er ook voor mij een nieuwe verloofde. Dat ging met vrij veel gedoe gepaard, verloofde zat nog in een relatie maar begon wel al wat met mij, later bleek dat dat verloofdes normale manier van doen was, 'nooit oude schoenen weggegooien voor je nieuwe hebt' is denk ik verloofdes credo. Want toen ik onze relatie op de avond dat wij met vrienden Sint Nicolaas zouden vieren beëindigde (ik weet mijn momenten te kiezen), was een vervanger voor mij al in de picture en ik geloof dat verloofde daar nóg mee is, dus was het achteraf gezien wel degelijk een fantastische surprise die ik op die bewuste avond als een zegen in een vermomming aangereikt heb.

Tussen de langdurige relaties door (ik vind alles wat een jaar of langer duurt een relatie) zijn er geweldig leuke liaisons geweest waar ik, net als op de drie relaties trouwens, met een glimlach en plezier aan terugdenk. De wind van de verandering waaide en het is gegaan zoals het gegaan is. Verloofde drie kwam zo'n 3 jaar na nummer twee en dat ging vrij rap, binnen no time woonden we samen in mijn huis, zijn verhuisd naar de woning waar ik nu nog woon en zolang we maar bezig waren met veranderen en opknappen ging het allemaal wel, hoewel verloofde niet de makkelijkste was en ik weer in de wegcijfermodus schoot. Die verloofde was en is nog steeds de verpersoonlijking van het lied "Je Bent Als Een Wilde Orchidee", die slechts van bewondering leeft. En daar kan ik wel enigszins in meegaan, maar iemand die constant de aandacht zoekt, altijd in het middelpunt wil staan, zich consequent omringd met, en laat bewieroken door kritiekloze bewonderaars is vrij vermoeiend om niet te zeggen strontvervelend, dus na 3½ jaar was de koek op en de trommel leeg en leek het ons beter om er een punt achter te zetten.

Sindsdien dus geen relatie meer aangegaan en vanaf die tijd ook noem ik mezelf een Bewust Alleenstaande (BAer). Ik heb, denk ik meer dan de gemiddelde mens, tijd voor mezelf nodig. Omdat ik blijkbaar hoog sensitief ben, is rust en stilte een must om de drukte van alle dag aan te kunnen en te kunnen verwerken. Ik heb fantastisch leuke vrienden waarmee ik van alles onderneem, en daar geniet ik met volle teugen van. Maar een relatie, ik moet er niet aan denken, niet alleen vanwege de constante aanwezigheid van iemand om me heen, maar ook omdat ik het op mijn leeftijd esthetisch niet meer verantwoord vind. Dat is mijn mening en daar mag iedereen het hartgrondig mee oneens zijn.

Nota bene:
Om nog even op de drie verloofdes terug te komen. Ik prijs me gelukkig dat ik me in drie geweldig leuke warme families heel erg welkom heb gevoeld. Helaas heb ik in twee families ook een sterfgeval meegemaakt van een vader en een moeder, maar voel ik me tegelijkertijd heel bevoorrecht dat ik deze mensen heb mogen kennen. Vervolgens heb ik nadrukkelijk niet de namen van de verloofdes genoemd, ze zijn voor zover ik weet gelukkig met de keuzes die zij in het leven gemaakt hebben en ik verzoek degenen die deze verloofdes hebben meegemaakt mijn gekozen discretie te respecteren. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten