Gevoel

Ik heb het wel eens eerder gezegd dat als ik mijn geboortestad Den Haag bezoek het altijd een gevoel van thuiskomen geeft. Het is niet zo dat ik ziek van heimwee mijn dagen doorbreng, maar Den Haag zal altijd een plekje in mijn hart houden. Geboren, getogen, zoiets. Nu is het voor mij een klein uurtje reizen en dan ben ik er, het is binnen handbereik zeg maar, dat wetende is voldoende. En gaandeweg het jaar kom ik er met enige regelmaat. Ik kan me dan ook zo goed voorstellen dat als je je geboorteland verlaat, uit vrije wil of gedwongen, het land hoe dan ook altijd een onderdeel van je zal blijven zijn, dat kan niet anders. Tegelijkertijd ben ik wel van mening dat je niet moet doorslaan en het land waar je woont ondergeschikt maakt aan het land van waar je geboren bent. In je hart is plaats genoeg voor beiden. Het gevaar bestaat dat je de plek waar je niet bent gaat idealiseren tot een soort Utopia, en je het in je gedachten veel mooier maakt dan het werkelijk is. Maar dat is een andere discussie.

Den Haag dus. Of het met het overlijden van mijn moeder te maken heeft weet ik niet, maar dat kan zomaar zijn, ik had begin deze week een hele intense behoefte om naar Den Haag te gaan. Ik móest gewoon even door de binnenstad wandelen, even mijn Haagse hart ophalen, even die plekken bezoeken waar wij met ons gezin zoveel stappen hebben gezet, en er zoveel herinneringen zijn. Den Haag zelf had er ook zin in, want het weer was er uitnodigend warm, maar niet te. De wandeling van het station naar de binnenstad is al heerlijk en ik heb me tot ver in de namiddag vermaakt.

Geluncht heb ik op het Plein, of zoals Nederland het sinds de hit van Harrie Jekkers (Klorkestein) heeft leren kennen, het Plèn. Dat is vlak naast de Tweede Kamer en je ziet dan politiekers in het wild rondlopen, ik zie dan een bekend gezicht, maar de naam wil me niet te binnenschieten, maar Sharon Dijksma met haar altijd vrolijke jonge meisjesstem kon ik gisteren dan toch benoemen. Verder fijn gewinkeld, en na onverwacht afgelopen zondag in Rotterdam gewinkeld te hebben kan ik volmondig zeggen dat doordeweeks winkelen voor mij veruit favoriet is. In mijn gedachten met mijn moeder de winkels doorgenomen die er ooit waren maar nu zijn vervangen door andere neringdoenden. Wie weet heden ten dage nog van Van Nunen-Boes? Het pand van de ooit zo majestueuze Maison de Bonneterie staat er nog steeds, en ondanks dat Hennes & Mauritz er z'n  intrek in heeft genomen voel je nog steeds de grandeur van weleer. H&M heeft het goed opgepakt en er een net even andere uitstraling aan meegegeven dan gebruikelijk. En dan de Bijenkorf, of liever gezegd het trappenhuis van de Bijenkorf, met de prachtige glas in lood ramen. Ze kunnen verbouwen wat ze willen, maar daar mag niets aan veranderd worden. Gelukkig maar.

Ik heb mijn broodnodige Haagse lucht weer ingeademd en ik weet al dat ik over niet al te lange tijd toch ook nog een keer naar de buurt zal gaan waar ons gezin heeft gewoond, mijn ouders meer dan dertig jaar. Lezers die mij al wat langer volgen weten dat ik dat enkele jaren geleden al heb gedaan en toen meldde dat het de laatste keer was, omdat er zoveel veranderingen waren, meer dan me lief was, en dat het dus goed was zo. Maar mijn gevoel geeft aan dat, met over mijn schouder mijn vader en moeder meekijkend, ik het toch nog een keer moet doen. En naar je gevoel kun je maar beter luisteren.

Zijne Majesteit was ten (werk)paleize.

In de Papestraat kwam ik deze bijzonder mooie bewoner tegen.