Ja ik wil

De verkiezingsstunt van Frau Merkel door afgelopen maandag plotseling de deur open te zetten naar de goedkeuring van het homohuwelijk in Duitsland heeft zich sneller ontwikkeld dan zijzelf kon vermoeden. Het was het belangrijkste thema van haar politieke tegenstanders, en zij hoopte hen een stap voor te zijn, maar had vermoedelijk er niet op gerekend dat de SPD, haar coalitiepartner, in samenwerking met de Groenen en die Linke direct een stemming zouden afdwingen, zodat vrijdag de Duitse Bondsdag met een ruime meerderheid de invoering van het homohuwelijk ook in Duitsland mogelijk maakt. Het is nu net of Frau Merkel degene is die dit voorstel vanuit haar hart heeft gedaan, maar het was gewoon verkiezingstechnisch een goede zet. Zelf heeft ze als goed gristen tegengestemd.

Nu word mij altijd verweten archaïsch in het leven te staan, en het nieuwe met tegenzin en argwaan tegemoet te treden, maar zelfs toen het leven in concubinaat in menig familie nog tot grote opschudding leidde en het huwelijk als de enig juiste samenlevingsvorm breed maatschappelijk werd gedragen en moeders vol trots zeiden dat hun kinderen ‘keurig vanuit huis’ getrouwd waren, vond ik het huwelijk al een zinloos bekrompen instituut. Hooguit wenselijk omdat het in die tijd meer rechten verschafte of het belastingtechnisch beter uitkwam dan samenwonen. Als je met iemand je leven wilt delen dan kun je dat heel goed zonder het ‘ja-woord’, en als je besluit het niet meer te willen kun je gewoon uit elkaar gaan zonder al te veel gedoe. Veel van die ‘keurig vanuit huis’-huwelijken eindigden in een scheiding, het gaf geen extra garantie.

Dat is hoe ik er tegenaan kijk, anderen mogen dat anders zien, en die zien dat gelukkig ook, want er wordt nog steeds getrouwd en voor velen is het op dat moment de mooiste dag uit hun leven. Lange tijd was het huwelijk alleen voorbehouden tussen man en vrouw. Partners van gelijk geslacht konden niet met elkaar trouwen, het heeft mij, zoals je zult begrijpen, nooit bezig gehouden, maar toch vonden homo’s en lesbiennes dat ook zij recht hadden op een huwelijk, en daar hadden ze gelijk in. Liefde is liefde en als je dat graag bekroond ziet met een huwelijk mag het niet uitmaken van wie je houdt.

Zoals bekend was Nederland in 2001 het eerste land waar het huwelijk tussen mensen van gelijk geslacht mogelijk was. Want het homohuwelijk an sich bestaat eigenlijk niet. Het is gewoon een burgerlijk huwelijk, het is volledig gelijkwaardig aan het huwelijk tussen man en vrouw. Na Nederland volgde België in 2003. Canada was in 2005 het eerste niet Europese land waar het kon. Langzaam maar zeker kwamen er steeds meer landen bij waar een huwelijk tussen twee mannen of twee vrouwen mogelijk was, vaak ging dat niet zonder slag of stoot, maar het lukte uiteindelijk, en veel mensen zagen hun grootste wens daarmee in vervulling gaan.

Opvallend, maar niet verrassend, is dat Zuid Afrika het enige Afrikaanse land is waar een homohuwelijk is toegestaan. Ook in Azië moet men er niets van hebben, hoewel Taiwan het eerste Aziatische land lijkt te worden waar het mogelijk zal zijn. In Oost Europa en Australië kent men wel geregistreerd partnerschap, maar een huwelijk is daar nog en brug te ver.

Er blijkt dus nog een wereld te winnen qua huwelijken tussen partners van gelijk geslacht. Zoals gezegd hou ik me er niet zo mee bezig, maar hoor via het nieuws of door juichende berichtjes op social media als er weer een land is opengesteld voor het homohuwelijk, en dan ben ik blij met de mensen voor wie het zo veel betekent. Maar ik merk dat ik al zover ben dat ik het eigenlijk als iets vanzelfsprekends ben gaan beschouwen: Je houdt van iemand en als je in een beschaafd land woont, en je wilt kun je met elkaar trouwen, ongeacht geslacht. Ik was dan ook in volste overtuiging dat het in Duitsland al lang en breed kon en was enigszins verbijsterd dat het niet zo was en het nu met de verkiezingen in aantocht ineens als belangrijk agendapunt wordt gezien. Ik gun het de Deutsche Schwulen van harte dat ook zij nu met malkander in de echt kunnen worden verbonden. 

Deze column is ook te lezen op de website van Roze Golf