De Hond bijt zich vast

Op Facebook zag ik plots een bericht van Marc de Hond die als invalide passagier van vliegtuigmaatschappij Transavia een terechte klacht had. Als hij tijdens de 4 uur durende vlucht naar het toilet zou moeten, dan zou de stewardess aan medepassagiers vragen om hem naar het toilet te dragen. Dit is werkelijk hun officiële policy. Anno 2017 bij een vliegtuigmaatschappij van een westers welvarend land natuurlijk niet te tolereren. Dat vond Marc ook en zag het als zijn taak om als bekende Nederlander met een handicap hier aandacht voor te vragen en met succes. Zijn bericht was in no time zo'n 40.000 keer gedeeld.

Er bestaan hulprolstoelen voor in vliegtuigen, alleen bij Transavia hebben ze ervoor gekozen om in geen van hun vliegtuigen een hulprolstoel aan boord te hebben, ondanks dat de wet per 1 januari 2017 voorschrijft dat met kleine aanpassingen, wat zo'n rolstoel is, gehandicapten gefaciliteerd moeten worden. Door de aandacht die deze klacht krijgt is Transavia de rolstoelvraag aan het evalueren. In de vele reacties die hij kreeg op zijn Facebookbericht waren ook mensen die reageerden met "Dan vlieg je toch met een andere maatschappij" Ik denk dat Marc daar zelf ook wel opgekomen zou zijn, maar dan pak je het probleem niet aan, en ik vermoed dat hij het niet zozeer voor zichzelf aandacht heeft gegenereerd, maar voor de gehandicapte mens in het algemeen. Als het mevrouw van Dam was geweest met dezelfde ervaring dan zou het hooguit een item bij het programma "Kanniewaarzijn" zijn geweest, maar nu hij het in het nieuws brengt is de kans groter dat er wat aan gedaan gaat worden.

Het verhaal van Marc zal nagenoeg bekend zijn, op 25 jarige leeftijd werd bij hem een tumor in zijn ruggenmerg ontdekt. De tumor wordt verwijderd, maar door een fout tijdens één van de operaties raakten de zenuwen in zijn ruggenmerg bekneld, met een dwarslaesie tot gevolg. In 2008 schreef hij een boek over deze ervaring, welke ik destijds ook heb verkocht, en wat mij raakte was de zwarte bladzijde in het boek die het einde van de periode van hoop markeerde en waarna hij zijn leven met een dwarslaesie beschreef. Als er iemand is die deze zeer ingrijpende ervaring heeft weten om te buigen naar een positieve levenshouding is het Marc. Ik heb daar mateloze bewondering voor.

Ik ben Marc eens tegen gekomen in Amsterdam, of liever gezegd, ik zat op een terras toen iemand met een ongelooflijke vaart met zijn handbewogen rolstoel langs racete, toen dacht ik nog: 'die gast moet enorme sterke armen hebben.' Later in de Leidsestraat sprak hij me aan met de vraag of ik hem even een duwtje wilde geven een winkel in met een hoge stoep. Dat heb ik gedaan, en toen ik er op ging letten, zag ik dat maar heel weinig winkels in de Leidsestraat rolstoeltoegankelijk zijn. Als valide mens merk je daar doorgaans niet zo veel van, net zoals je geen idee hebt hoe het is om als blinde of dove je in de samenleving te bewegen.

Toen mijn moeder in haar scootmobiel reed hebben we het wel eens meegemaakt dat de lift op het metrostation het niet deed, dan moesten we doorrijden naar een station verderop om daar uit te stappen om met een andere metro weer terug te gaan naar het station waar we moesten zijn, omdat de lift aan de andere kant het wel deed. Dat zijn zaken waar je als lopend mens geen hinder van ondervind. Als je eens bewust om je heen kijkt zo in het dagelijks leven zal het je opvallen dat het voor mensen met een handicap, ondanks alle verbeteringen de afgelopen jaren, niet altijd makkelijk is om hun weg te vinden.

Zo zou ik nooit een invalide vriend op bezoek kunnen vragen, omdat mijn woning uitsluitend met een trap te bereiken is. De drie woongebouwen in mijn straat zijn dan wel met een brug aan elkaar verbonden, en twee gebouwen hebben een lift, maar als je die neemt moet je om bij mijn woning te komen alsnog een trap af. Daar dacht ik gisteren, naar aanleiding van Marc's bericht, aan.

Zo zie je dat er op het gebied van toegankelijkheid voor rolstoelgebruikers nog best veel te verbeteren valt. Transavia is nu aan zet. Ik ben benieuwd.