"Er zij licht" zeide hij, en er was licht

Hij is in dit geval Gaston, de man van mijn nicht Leonie. Regelmatige lezers van mijn blog is de catastrofe van vrijdag 13 april 2018 nog in het geheugen gegrift. Vrijdag de dertiende indeed. Bij het wisselen van de gloeilamp ging het pronkstuk van mijn interieur, een art nouveau lamp, kapot. Toen ik het zelf tegen beter weten in probeerde te repareren, maakte ik het nog erger, en kwam het glazen kapje los, alsook de fitting. Ik kreeg het niet voor elkaar dat weer te maken, mede omdat het zo oud is durfde ik niet teveel los te maken of druk uit te oefenen.

De lamp verdween naar de berging, één lamp deed het nog wel, maar daar kan ik niet tegen, een lamp moet het doen zoals bedoeld of niet. Ik leefde mijn leven door zonder het pronkstuk en het was al zo'n beetje uit mijn systeem verdwenen, toen ik in mei van dit jaar samen met vriendin Talitha in Brussel was en het art nouveau café Le Cirio bezocht om te dineren en daar zo'n zelfde lamp zag staan. Met als enige verschil dat er drie lampjes aan zaten, maar dan weer niet van die mooie glazen kapjes. En plotseling werd het voor mij duidelijk dat die lamp z'n plaatsje in het interieur weer terug moest krijgen.

Het verhaal aan mijn zus verteld en zo kwam haar schoonzoon Gaston in het vizier die meer dan handig is. Dat blijkt wel uit het feit dat binnen no time de lamp met nieuwe bedrading weer staat te pronken op de kast. En nu ie er weer staat kan ik zeggen dat de lamp node is gemist.

De lamp staat weer op z'n oude plek te schijnen. 

De lamp in Le Cirio die alles in werk zette.