Allelujah

Toen ik over de film  'Allelujah' las dacht ik meteen daar wil ik graag heen. Afgelopen dinsdag met Talitha eerst een hapje wezen eten om vervolgens naar LantaarnVenster te gaan. Ik had kaartjes gereserveerd en er waren besproken plaatsen, wij zouden in het midden op de achterste rij zitten. Zouden, want eenmaal in de zaal zaten daar al mensen en die man zei dat de film naar deze zaal was verplaatst en dat de vaste plaatsen niet meer golden. Mijn eerste gedachte was dat hij met zijn company bij de verkeerde film zat, maar ik ben niet van het golven maken waar het futiliteiten betreft dus gingen we een rij ervoor zitten. Daar kwam een Libellezomerweekvrouw met haar man aan die de plaatsen hadden waar wij op zaten en zij hield wel van deining maken, met een 'ik heb hier zo geen zin in' schoof ik samen met Talitha twee stoelen op. Libellezomerweekvrouw kon op haar besproken plek zitten maar was ondanks dat toch licht geagiteerd, waarschijnlijk omdat wij er nogal schouderophalend schamper over deden, choose your battles, honey. Uiteindelijk na de previews en reclames begon de film en het gezelschap achter ons kwam in beweging want ze zaten bij de verkeerde film. Mensen.....

Maar goed de film: 'Allelujah' is gebaseerd op een toneelstuk van Alan Bennett, en een toneelstuk naar een film vertalen kan goed uitpakken maar soms ook wat minder. Dit laatste is bij deze film het geval. Het gegeven van de film is interessant, het speelt zich af in een geriatrisch ziekenhuis Bethlehem (The Beth) in een Noord Engels stadje in de provincie. Het staat op de nominatie om wegbezuinigd te worden. We maken kennis met Dr. Valentine (Bally Gill) die door de film heen ons als publiek als voice-over het één en ander vertelt over het zorgsysteem in Engeland. Hij is arts in The Beth en werkt er met de strenge maar toegewijde verpleegster Gilpin (Jennifer Saunders). De bewoners worden gespeeld door niet de minste acteurs en actrices, o.m. Derek Jacobi als Ambrose, David Bradley als Joe Colman en er is een kleine rol weggelegd voor Judi Dench als Mary Moss, wat wel een sleutelrol in het verhaal is. 

De geweldige acteerprestaties van met name Jennifer, Derek en David zorgen dat je geboeid blijft kijken, dat is niet vanwege de verhaallijnen die wat rommelig overkomen. Er komt een tv ploeg in het ziekenhuis, maar die lopen, ook voor de kijkers, eigenlijk alleen maar in de weg en dienen als een kapstok om de persoonlijke verhalen van de personages te kunnen belichten. De meest interessante verhaallijn is die van Joe en zijn zoon Colin (Russell Tovey), een moeizame vader-zoonrelatie. Uiteindelijk komt er een bizarre twist in het verhaal wat totaal niks toevoegt en waarschijnlijk in het theater wel werkt, maar nu volledig doodslaat. En alsof dat nog niet genoeg is, is er voor de film een stuk aan toegevoegd wat helemaal nergens mee te maken heeft, dan enkel en alleen de Britse gezondheidszorg tegen het licht houden waarbij Dr. Valentine in een soort voice-over monoloog ons daar eens even kond van doet en zelfs de kijkers rechtstreeks toespreekt over hoe gepassioneerd en vol opoffering zorgmedewerkers zijn. Het hoort absoluut niet in deze film thuis, een volledige dissonantie.

Kortom een film met een lach en een traan, waarin heel goed wordt geacteerd, maar met een zwalkend verhaal en een aantal onnodige soms zelfs storende elementen. Ik zou u niet aanraden ervoor naar de bioscoop te gaan, maar komt ie ter zijner tijd op tv of de streamingsdiensten kunt u 'Allelujah' gerust opzetten.