Gisteren stond ik op en was van plan wat huishoudelijke taken te volbrengen, maar meer dan wasjes draaien en ophangen is er niet van gekomen. Na het ontbijtje op de lanai beetje gelezen, gesurft (over het wereld wijde web), spelletjes gedaan met een muziekje op de achtergrond en net toen ik bedacht dat ik in de schoonmaakstand zou gaan was het lunchtijd. Ik vond dat ik eigenlijk wel heel geriefelijk zat op de lanai, ik werd er zen van, dus zo de dag verder doorgebracht.
Ik ken mensen die hun leven helemaal dichtplannen om maar niet met zichzelf geconfronteerd te worden, terwijl juist zij dat zo nodig hebben. Aan de andere kant denk ik dat ze volledig zouden instorten omdat de persoon waarmee ze dan moeten dealen juist dát is waarvoor ze vluchten in drukdoenerij. Hun leven is zo anders gelopen dan verwacht en ze willen het niet onder ogen zien. Zij hebben, vermoed ik, dat aldoor maar doorrennen nodig om zichzelf te kunnen handhaven. Uiteindelijk wreekt zich dat natuurlijk op één of andere manier.
Ik vind dat niets doen en de rust die dat geeft toelaten ondergewaardeerd is. De meeste mensen móeten altijd wel iets van zichzelf. Ik ben na mijn dagje met het oorkussen van de duivel weer helemaal opgeladen. Nu heb ik als bewust alleenwonende natuurlijk het voordeel dat ik geen kinderen of partner heb die rommel maken of dingen van me verwachten en is zo'n ledigheidsdagje makkelijk in te plannen of in dit geval zelfs organisch te laten ontstaan. Ik tel mijn zegeningen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten