Toen ik vorig voorjaar naar mijn eerste sollicitatiegesprek voor mijn huidige baan ging, wist ik nog niet precies waar het was. Ik wist wel dat ik er op de fiets kon komen, maar wist de route nog niet. Daartoe de mevrouw van Google Maps aangeroepen die mij dan in mijn oor zou vertellen waar ik heen moest terwijl ik fietste. In de straat ging het al mis, het oordopje viel uit en het draadje waar het aan vastzat (ja, ik weet er bestaat ook draadloos) raakte verward in mijn wiel zodat mijn foontje met een klap op straat viel. Ik weet nog dat ik dacht: dit overkomt natuurlijk niemand die gaat solliciteren, wat een gedoe weer. Je wilt op een sollicitatiegesprek in ieder geval op tijd komen ook. Nou ja, lang verhaal kort, draadje moest worden losgeknipt, dus dag oortjes, ik was op tijd op het gesprek en ben na nog een gesprek aangenomen en werk er vooralsnog met wederzijds welnemen.
Het foontje echter, zo kwam ik later achter, had een barst in het scherm door de val op straat. Jammer want ik had 'm nog niet zo lang, maar hij deed het gewoon als was 'm niets overkomen. Maar toch zo'n barst... Vriend Chris had al gezegd dat zulks te repareren valt, ook een adres opgegeven waar, maar dat bedrijf was gesloten toen ik ging kijken en blijkt nu failliet. Maar ja, omdat ie het gewoon doet is het ook niet zo'n heel erge prioriteit voor mij. Afgelopen zondag tussen het barbecueën door kwam het weer op mijn gehavende foontje en na enig googelen kwam naar voren dat Cool Blue aan reparaties doet en ook van mijn type foon.
Een afspraak was snel gemaakt, op tijd en de operatie duurt dan twee uur. Gisteren stapte ik het Cool Blue hospitaal binnen en het was of ik in een parallelle samenleving stapte. Een soort starship Enterprise vibe met allemaal in het blauw geklede mensen en veel schermen. Ik werd aan een wachttafel gezet, je kon koffie of thee nemen, maar ik was enigszins gespannen, je brengt toch je kleintje voor een operatie. Op een bepaald ogenblik werd mijn naam afgeroepen en kon ik met de kleine patiënt naar een intakegesprek. Ik had natuurlijk al bij het aanmelden aangegeven wat er aan de hand was. Maar de assistent van dokter Blue deed het jasje van mijn foontje uit en kwam tot de ontdekking dat ook in de achterkant een barst zit. Ik had geen idee! Het is destijds nogal een klap geweest dus. Hij moest nu even met de dokter zelf overleggen. Ja, de achterkant moest ook vervangen, maar daarvoor moesten onderdelen besteld worden. Pas donderdag kon de operatie plaatsvinden. Er was even wat verwarring, omdat ik dacht dat ik foontje daar moest laten, maar ik kreeg 'm weer mee om donderdag terug te komen voor de twee uursbehandeling.
Nou, wat een belevenis weer. Nog een beetje verdwaasd stapte ik mijn eigen universum weer in en liep richting de markt, ik was er nou toch, en kwam een minuscuul Indisch dametje tegen die aan mij vroeg: 'Meneer, weet u waar de kappersacademie is?' Ik wist dat en wist ook dat zij de verkeerde kant uitliep. Ik vertelde haar dat ik dezelfde richting op moest en we samen konden oplopen. "Weet u zeker?" vroeg ze halverwege, niet helemaal overtuigd van mijn richtingsgevoel, wat overigens niet geheel onterecht is. "Jawel hoor" antwoordde ik, en met een ondefinieerbaar handgebaar wees ik waar de academie zit. Uiteindelijk herkende ze de straat waar het moest zijn en waar we ook inliepen. Ze was nog op tijd ("ik moet er om één uur zijn, en ze zijn heel streng"). Zo heeft de tevergeefse reis naar het Cool Blue hospitaal toch nog iets positiefs opgeleverd, anders liep die vrouw nu nog stromeloos in de rondte.
Donderdag ga ik met de kleine opnieuw naar de dokter in de hoop dat ie dan wel geholpen kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten