Emotie-eten

'In nood leert men zijn vrienden kennen' luidt het wat gezwollen gezegde, en misschien is dat ook wel zo, de mensen die je na staan, zullen er ook voor je zijn in tijden als het wat minder gaat. Zelf ben ik erg voor een variant hierop: 'In nood leer je jezelf kennen'.  En nu wil ik direct de term 'nood' wat nuanceren, als je ziet wat er allemaal voor vreselijks gebeurd in de wereld, kun je nauwelijks van nood spreken, maar toch in mijn kleine wereldje is sinds enige weken wat opschudding, niets levensbedreigends, maar de zekerheid is er een beetje onder weggeslagen, de regie is niet helemaal meer in mijn eigen handen en ik ben autistisch genoeg om dat als vervelend te ervaren. Ik hou erg van controle over mijn eigen leven te hebben, geen deining, rust, reinheid en regelmaat, vooral regelmaat.

Ik leer mijzelf nu dus kennen in een tijd van onzekerheid en het blijkt dat ik dus een emotie-eter ben, ergens wist ik dat wel. Tijdens mijn laatste scheiding was ik uitgenodigd bij vrienden voor een avondje verstrooiing en over die avond word nu nog gesproken als de Avond van de Grote Voorraadplundering. De gehele voorraad zoutjes is er die avond doorheen gegaan, of om het preciezer te zeggen in míj gegaan. Nu word je nergens prachtiger slank van dan van een scheiding, dus was het niet echt heel erg. En nu merk ik het weer, de onrust in mij nu doet me grijpen naar alles wat eetbaar is, ik koop het dus ook onder het mom van "Ik mag dit nu wel, want ik heb het ook niet makkelijk". Gelul natuurlijk, de situatie veranderd er niks door, de onzekerheid blijft, ook met een reep chocolade achter de kiezen.

Ik merk ook dat de ommekeer nadert, ten eerste onderken ik het, ten tweede is je vol voelen en dan toch nog dooreten niet echt een fijn gevoel, en ten derde kan ik over de oorzaak ervan, het gedoe op mijn werk, fijn kletsen met mijn leidinggevende en diverse collegae die er dezelfde visie op nahouden als ik. En door er zo nu en dan eens een blogje aan te wijden, scheid ik niet alleen de hoofd,- van bijzaken, en breng op die manier de voor mij broodnodige structuur aan in het gebeuren, het werkt bovendien ook heel therapeutisch, alles wat je opschrijft intikt is uit je hoofd, en kan ik mede daardoor op de been blijven.


Ook mag ik van mezelf niet meer met mijn ogen rollen als iemand die persoonlijke stress ervaart (terug)grijpt naar eerder afgeleerde (slechte) gewoontes. Mea Culpa.