Onder de groene hemel

'Onder de groene hemel', de wat ouderen onder ons weten dat dit de beginregel is van het lied "Het Land Van Maas En Waal" van Boudewijn de Groot, en kunnen waarschijnlijk het hele lied woordelijk meezingen. Het is ook de titel van een musical met nummers geschreven door Boudewijn en Lennaert Nijgh, het gouden duo uit de jaren 60 en 70 die weergaloze mooie teksten en muziek maakten.

Gisteren met vriend Harry naar de musical geweest. Thomas Cammaert, die ik al in andere producties heb gezien in kleinere rollen had nu één van de hoofdrollen samen met Sophie Veldhuizen en René van Kooten. Leuk waren ook Anne-Mieke Ruyten en Jan Elberse als de ouders. Samen met een aantal frisse jonge talenten en in de band niemand minder dan Boudewijns zoon Marcel maakten zij, om maar meteen even in hippiesferen te komen, er een ware happening van.

Als groot liefhebber van het werk van Boudewijn en Lennaert heb ik natuurlijk verschillende optredens in het theater van Boudewijn gezien met zijn geweldige band. De man heeft zo'n charisma dat het volstaat hem met zijn gitaar de prachtige teksten over het voetlicht te zien en horen brengen. Een musical dus nu, en ik hoopte dat de nummers niet al te vermusicaliseerd zouden zijn, met lange uithalen en tralala-arrangementen. En ik was enorm verrast over hoe de fantastische cast zich deze welhaast onaantastbare heilige muziek eigen hebben gemaakt. 

De breekbare mooie liedjes bleven ook in de musical zo, soms zelfs alleen met begeleiding van een gitaar, er werd ook een aantal keer twee nummers in één gevlochten, en daar waar het kon in het verhaal en met het betreffende lied werd er een echte showstopper gepresenteerd zonder dat het over the top werd. "Picknick", het door Boudewijn nooit meer gezongen "Welterusten Meneer De President", het onvermijdelijke "Pastorale", wat mij altijd weer vochtige oogjes geeft, "Prikkebeen", "Malle Babbe" en het lied waar men natuurlijk niet om heen kon "Het Land Van Maas En Waal" werden allemaal heel bruisend en met choreografieën en al gebracht. 

Het verhaal gaat over een hippie jongen (Thomas Cammaert) en een keurig meisje uit Heemstede (Sophie Veldhuizen) die verliefd worden en waar hun toekomstige zoon (René van Kooten) door hun leven vlindert in verschillende gedaantes om er zeker van te zijn dat hij ooit geboren zal gaan worden. Veel herkenbare zaken uit die tijd, en natuurlijk wordt er zo nu en dan een komische lijn getrokken met het heden. Vanwege het tijdsbeeld, het hele hippiedom en het verhaal is er ook wel iets van de musical "Hair" in te herkennen. 

Ik vind de voorstelling een aanrader, even een avond in de jaren 60 en 70 vertoeven, wat wil een mens nog meer in deze verwarrende tijd. De musical is nog tot en met mei te zien door het hele land.