Onica

De hectische tijd ging z'n vierde week in en nóg was er geen besluit genomen, waren er geen knopen doorgehakt, en dat trekt een zware wissel op ons als werknemers. Plots verschenen er gisteren twee dames in de winkel en die gaven ons wat we na het koude éénrichtingverkeerseisenpakket zo gemist hadden, het gevoel dat wij mensen waren. Mensen die er toch echt wel toe deden, die niet onder het kopje 'en dergelijke' vielen, die niet als laatste in de rij bij de onderhandelingen middels de bonden gehoord konden worden.

Zij deelden pakketjes uit van Onica, en dat raakte ons, daar kregen we tranen van in onze ogen, dat deed ons goed. Een klein gebaar wat in z'n eenvoud zo groots was. De dames waren speciaal naar ons gekomen omdat ze wisten dat wij het moeilijk hadden, zo ongelofelijk lief. In het pakketje werd gewag gemaakt van het interactieve platform Onica (neem vooral even een kijkje op hun site www.onica.nl). Een plek waar je als je moeilijkheden op je werk hebt terecht kunt voor advies, een luisterend oor, e.d. Het pakketje bestond uit een hele warme, begripvolle boodschap en wat handcremetjes en thee. Hartverwarmend.

Later die middag was er een, naar mijn idee, voorbarige juichstemming (wijn, rozen, groepsfoto (waar ik voor bedankte)), maar velen waren werkelijk door het dolle omdat het bedrijf voorlopig was gered van een faillissement. Ik las het woord 'voorlopig' heel duidelijk waar de rest er in hun enthousiasme waarschijnlijk overheen lazen. Bovendien waren de buitenproportionele loonsverlagingen nog niet van tafel en moet daar nog een akkoord met de vakbonden over worden gesloten liefst voor de rechtszaak daarover die op 16 februari dient. Ik probeerde beide onder de aandacht te brengen, maar dronken van de euforie (en de wijn misschien) als zij waren leek het of ik Russisch sprak. Ik liet ze maar begaan, het is voor iedereen een heel intensieve, zware tijd, en dit was de strohalm waar zij zich vol hoop aan vastklampten. Ik was meer onder de indruk van de dames van Onica.