Het koekjesdebacle van het Koningshofje

"I can dress myself, I don't need mum to help me anymore. And when I sit on my father's chair my feet can reach the floor"

Barbra Streisand, 1965

In 1969 werd ik 4 jaar en ging ik naar de kleuterschool. Ik kan me nog herinneren dat we gingen kijken, dat was samen met mijn moeder en met mijn zus Els. Wat toen het meeste indruk op me heeft gemaakt was de 'watertafel'. Dat is het best uit te leggen als een grote gootsteen van graniet, ik meen dat er bootjes in waren. Volgens mij hebben we toen ik eenmaal op school was er niet zo heel veel mee gespeeld. 

De kleuterschool heette 'Koningshofje' en was op loopafstand van ons huis in de Wapserveenstraat in Den Haag. Ik heb er fragmentarische herinneringen aan. 's-Morgens als we binnen waren moesten wij kleuters eerst onze stoeltjes afstoffen alvorens we begonnen, deze activiteit werd met vertedering gadegeslagen door de moeders die hun kinderen naar school hadden gebracht. Als het mooi weer was en we buiten gingen spelen werden er soms speeltoestellen tevoorschijn gehaald. dat ervoeren wij als een hoogtepunt, het gebeurde denk ik niet zo vaak. 

Als je jarig was mocht je naast de klas trakteren een keuze maken uit twee mutsen die de juffrouw dan maakte, ik weet dat ik de Chinese muts koos, die had je de hele dag op én je mocht met je stoeltje naast de juffrouw zitten. Veel knutselen en tekenen. Er was een blokkenhoek, een poppenhoek en de eerder genoemde watertafel. Mijn juffrouw was juffrouw Thecla (Eykelhof), verder waren er ook nonnen werkzaam waarvan ik alleen de naam zuster Adelaïde nog kan herinneren. Zij liepen in habijt, maar plotseling verschenen ze in burgerkleding, de zusters kwamen dat als een soort modeshow aan ons kleuters tonen met de mededeling: "Ach ja die kappen op ons hoofd waren zo lastig als het waaide, ze konden zo maar in de boom waaien, hoor". Gek dat ik dat na al die jaren onthouden heb. Het moet in 1970 zijn geweest na de congregatie van 1969 heb ik even opgezocht.

Één voorval staat me nog helder voor de geest en het openbaarde toen al mijn aversie tegen onrechtvaardigheid. Als een kind een klusje voor juffrouw Thecla had gedaan dan kreeg die de helft van haar koekje die ze bij de thee kreeg 's-middags. Op een keer mocht ik ook een klusje doen en ik hoopte heel erg op dat halve koekje, maar een meisje had ook iets voor haar gedaan. Juffrouw Thecla brak haar koekje doormidden en gaf de helft aan het meisje. Ik kreeg niets! De teleurstelling! Het onrecht! De andere helft lag op een schoteltje naast haar theekopje, maar niet voor lang. Ik vond dat ik dat eerlijk had verdiend en at het op. Ik kan me de grote ontsteltenis die zich van juffrouw Thecla meester maakte alsook het mij tegenover de voltallige klas als lichtend voorbeeld stellen voor alles wat verderfelijk was nog goed herinneren, maar ook dat ik dacht: "En tóch had ik lekker dat koekje!"

De blik van juffrouw Thecla naar dat omgedraaide jongetje spreekt boekdelen.
Maar wie is toch dat kereltje door wie de foto toch enigszins is mislukt.....?