Pluk de rozen

Het leuke, en ik vind ook nog steeds het bijzondere, aan het wereld wijde web in het algemeen en de sociaal netwerksites in het bijzonder is dat je er virtueel mensen tegen kunt komen die je jarenlang niet hebt gezien. Zo had ik in april 2015 een vriend van 30 jaar geleden, Edwin, een berichtje gestuurd, welke dan vervolgens in een mapje komt die hij dan bij toeval of bewust eens moet openmaken om het te kunnen zien. Onlangs, kreeg ik er reactie op. Hij had het berichtje al eerder gelezen, maar toen hij wilde reageren wist ie niet meer waar ie het had gezien, om het na lange tijd weer tegen te komen en dus alsnog te reageren.

Het gaat goed met hem, hij is inmiddels getrouwd, heeft drie kinderen en een leuke baan. Met zijn moeder gaat het ook goed, wij waren 30 jaar geleden allemaal zo rond de 20, dus kwamen we bij elkaars ouders thuis, omdat we daar nog woonden en kenden daardoor ook de vaders en moeders. Maar niet alles wat hij mee te delen had was leuk. Hij vertelde dat zijn broer Richard en ook een vriend, Gerrit, die tot onze groep uit die tijd behoorden overleden zijn. Richard door een noodlottig ongeval op het werk en Gerrit door ziekte. Mensen die mij kennen weten dat ik zulke informatie niet alleen maar voor kennisgeving aanneem, dat hakt er behoorlijk in en ik word meteen 30 jaar in de tijd  teruggeworpen. Herinneringen uit die tijd buitelen over elkaar heen, ik zie alles weer voor me alsof het gisteren was, en ook zaken die niet zo heel erg vooraan in het geheugen liggen dringen zich dan opeens naar voren.

Eind 1986 kreeg ik mijn eerste flatje aangeboden in de Dalfsenstraat in Den Haag, ik weet nog dat Edwin en Richard zijn meegegaan toen ik kon gaan kijken of ik het wilde. Richard en Gerrit hebben in die tijd ongelofelijk veel hulp geboden, ze hebben een wandje geplaatst tussen twee kamers, hebben geholpen met de meubels in elkaar zetten, en Richard die net z'n rijbewijs had is samen met mij sanitair wezen kopen in de Waldorpstraat, wat hem meteen zijn eerste aanrijding opleverde, waar ik me nog heel erg schuldig door voelde, weet ik nog.

Het is een periode geweest dat we veel dingen met elkaar ondernamen, ik kan me herinneren dat we wekelijks gingen zwemmen, naar de Efteling gingen, verjaardagen bij elkaar vierden, of gewoon zomaar avondjes met elkaar doorbrachten. We waren allemaal rond de 20 zoals ik al zei, ons hele leven lag nog voor ons, alles was nog mogelijk, en het is nu terugkijkend heel wrang en verdrietig dat de toekomst niet voor iedereen zo onbegrensd was als het destijds leek. Richard en Gerrit hebben de 40 niet of nauwelijks aangeraakt en hebben beiden vrouw en kind(eren) achter gelaten.

Het moet voor mij nog even een plaatsje krijgen, maar de herinneringen aan hen zijn me echt heel dierbaar. Ik moet altijd weer denken aan de wijze woorden van mijn tante Stien: "Pluk de rozen, zolang het kan".

Gerrit bezig met het wandje 

Richard aan het zagen

Meubels in elkaar zetten, dat kon ik ook, samen met Gerrit.

Edwin