De telefonische gast

In onze live uitzendingen van het programma Uit De Kast hebben we in iedere uitzending gasten die geïnterviewd worden. Dat kunnen mensen zijn die naar de studio komen of mensen die worden opgebeld. Nu is het wel eens voorgekomen dat de gast die telefonisch benaderd wordt op dat moment de telefoon niet aanneemt. Dat is wel vreemd, want je hebt 'ja' gezegd tegen een telefonisch interview, je hebt te horen gekregen wanneer je gebeld gaat worden, je hebt dus een afspraak gemaakt, en dan toch ben je er niet of heb je je bedacht. Ik vind dat op z'n zachts gezegd niet netjes. Het is een live programma en er moet dan ter plekke iets bedacht worden, je zadelt anderen dus met een probleem op.

Nu was ik gisteren zelf een telefonische gast in een programma. Het was voor de uitzending van 31 december aanstaande van Roze Golf, waarin Rop Janze op oudejaarsavond in de studio zit en mensen gaat bellen. De oplettende lezer merkt al op dat dit programma van te voren wordt opgenomen, en daar is niets mis mee. Ter vergelijking: Bing Crosby zong "White Christmas" in op 29 mei 1942 om het met kerst van dat jaar uit te brengen. Ook ik had de tijd opgekregen wanneer ik gebeld zou worden en ik zat klaar. Rop en ik hadden even wat smalltalk en we gingen het hebben over vuurwerk, dat was afgesproken, en ik vertelde een ingekorte ad lib versie, zeg maar een single versie, van een blog van 10 december 2015 die nog verrassend actueel is. Een fragment:

Omdat ik me er niet mee bezig houd heb ik het waarschijnlijk niet goed begrepen. Ik meende dat er was overeengekomen dat consumentenvuurwerk niet meer als zodanig verkocht zou gaan worden en er voor liefhebbers van knallen en kleuren op oudejaarsavond centraal in de stad of het dorp het één en ander afgestoken werd, ten einde overlast en ongelukken tot een minimum te beperken. Maar nu ik bij het folderpakket gisteren wel drie verschillende folders heb ontvangen van diverse vuurwerkaanbieders blijkt dat dus niet zo te zijn. Oké dan.

Ik kan me nog herinneren dat er vroeger wel eens een wat beduimeld stencilachtig blaadje in de brievenbus lag, die daar, zo zag het er tenminste uit, door schichtig voortbewegende gestaltes in het holst van de nacht illegaal in waren gestopt en waarop tijd en plaats stonden aangegeven waar je vuurwerk kon aanschaffen, een soort ondergrondse in vredestijd. Maar deze folders zaten gewoon in hetzelfde pakket als die van Blokker en Kruidvat en waren echte brochures in vier kleuren druk.

Het is een aanname van mij, maar ik heb zomaar het idee dat die extreme piet-moet-blijven-mensen nagenoeg dezelfde mensen zijn die zich vol overgave storten in de van-me-vuurwerk-blijve-ze-af-discussie (sic). Naar alle waarschijnlijkheid ook onder het mom van cultuur. Volgens mij zijn het voornamelijk mannen die het laatste stukje oergevoel wat nog niet is weggedomesticeerd koesteren en dat zomers doen door te barbecueën en in de winter door met oud en nieuw vuurwerk af te steken. Zelf. Het man-maakt-vuur-oergevoel. 

Veel mensen hebben plezier aan het zelf afsteken van vuurwerk, het schijnt leuker te zijn dan als het voor je wordt afgestoken zoals ik dacht wat afgesproken was, die verandering is nog een brug te ver voor velen, en ik mag daar niets van vinden want dat zou een gotspe zijn omdat ik zelf helemaal niet van veranderingen hou. Het is misschien de spanning dat er iets ergs gebeuren kan wat het plezier in het zelf afsteken vergroot, ik weet het niet. Ik hou me er ver van, en vind het voornamelijk t*r*ngh*rr**. Erger vind ik het voor de dieren, zowel huisdieren als dieren in het wild. Voor hun scherpe gehoor zijn die knallen veel erger dan voor ons en waar wij weten wat het is kunnen zij heel bang zijn en volledig in paniek raken. Ik hoop dat de vuurwerkafstekers daar rekening mee willen houden, met de dieren.

Van dit excerpt heb ik elementen gebruikt in het interview om de vuurwerkdiscussie levend te houden, omdat ik ieder jaar oprecht denk dat we nu wel klaar zijn met het consumentenvuurwerk. Ondertussen merkte ik ook dat telefonisch geïnterviewd worden toch heel anders is dan in de studio gewoon face to face met iemand praten. Het is mijns inziens niet makkelijker, maar erg leuk om gedaan te hebben en tof van Rop om me ervoor te vragen.