Geduld

Deze column zal ik vandaag voorlezen in het programma 'Uit De Kast' van radio Capelle, dit is ook de link waar de uitzending later op terug is te luisteren. Ook zal de column gepubliceerd worden op de website van 'Roze Golf' van RTV Oost. 

‘Geduld is een schone zaak’ of ‘Keulen en Aken zijn niet op één dag gebouwd’, zomaar twee spreekwoorden om aan te geven dat zaken die men, op wat voor manier dan ook, voor elkaar wenst te krijgen nu eenmaal tijd vergen. Vaak lijkt het ook op de processie van Echternach van voor 1947, u weet wel drie stappen naar voren en weer twee terug. Een mooi voorbeeld daarvan, vooral in deze dagen, is de nu enige jaren voortdurende en steeds terugkomende Zwarte Pieten discussie. Dat het tijd was voor het al oude Nederlandse kinderfeest om met de tijd mee te gaan en enige veranderingen aan te brengen lijkt me evident, maar daar waar dat in het verleden op een natuurlijke wijze ging, splijt het nu de samenleving in twee groepen. Men is of extreem tegen verandering of extreem voor, wat zich uit in verbazingwekkende acties van zowel de voor- als de tegenstanders. Zelf bevind ik me in geen van beide groepen, ik vind er niet zo heel veel van, het is meer het fanatisme van pro en anti wat me verwondert.

De stoplap dat we dit feest al decennia zo vieren is maar ten dele waar. In de loop van de geschiedenis is het Sint Nicolaasfeest steeds aan verandering onderhevig geweest en zijn de beide sprookjesfiguren veranderd al naar gelang de tijdgeest. In mijn jeugd in de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw ging er van het koppel enige dreiging uit, wat gaandeweg veranderde naar twee kindervrienden, die zonder roe naar Nederland kwamen, geen kinderen meer mee in de zak terug naar Spanje namen alwaar zij brood met speldjes of erger nog met spinnen te eten kregen. Kom daar in deze tijd eens om met al die gewenste prinsjes en prinsesjes, de ouders zouden zich verenigen en moord en brand schreeuwen, want zulk een bangmakerij kun je die tere kinderzieltjes toch niet aandoen!

En zoals gezegd is de tijd rijp voor weer een verandering zodat men in lengte van dagen dit kinderfeest kan blijven vieren, maar daar zit ‘m nu juist de crux. In deze tijd wil men alles nú voor elkaar krijgen, niks geleidelijk aan. In één keer moeten de zaken die als belangrijk worden gezien veranderen in plaats van op een organische wijze. Daardoor zie je dat ook in dit geval er een processie van Echternach plaatsvindt, met stapjes vooruit en stapjes terug omdat het te snel is voor de één en niet snel genoeg gaat voor de ander, en men haastig verschillende aanpassingen doorvoert om die later weer af te zwakken of terug te draaien. Ik vond het leuk en gepast om zo dicht bij de verjaardag van Sint Nicolaas dit als voorbeeld te gebruiken, maar in de huidige samenleving kun je het op alles plakken. Door de tijd waarin we leven en zeer zeker gevoed door social media, waar we zo ongeveer sinds het begin van deze eeuw steeds meer mee te maken kregen en wat nu zo groot is geworden dat je merkt dat het soms met ons mensen aan de haal gaat.

Er branden discussies los op ontelbare internetfora. Overal zijn mensen die zich al dan niet terecht miskend, beledigd, geschoffeerd of gediscrimineerd voelen en zich met anderen die zich er in herkennen in een eigen hokje gaan zitten roepen, klagen en eisen, alleen zichzelf horend en doof voor roepers, klagers en eisers uit andere hokjes. Het elkaar overschreeuwen is de tendens. Je ziet het overal terug in alle lagen van de bevolking bij alle groeperingen en ook wij uit de LHBT-wereld doen er hartstochtelijk aan mee.

Laat ik voorop stellen dat het voor iedere groepering in de samenleving belangrijk is om er te mogen zijn en er een eigen door de maatschappij geaccepteerde plaats in te kunnen hebben. Om het bij de LHBT-gemeenschap te houden, zoals ik al in een andere column heb beschreven is het soms essentieel om de plaats die je toekomt in de samenleving op te eisen en te bevechten, het liefst met woorden, maar soms moet het met daden, wat eind jaren 60 noodzakelijk was voor de LHBT-gemeenschap. Begonnen in Amerika en langzaam maar zeker over een groot deel van de wereld verspreid. En nu zo’n kleine 50 jaar later zie je dat door volharding voor een eigen plek in de maatschappij in een groot deel van de wereld het er voor LHBT’ers zoveel beter uitziet dan 50 jaar geleden.

Met veel geduld en stapjes voorwaarts en soms weer terug is er veel voor elkaar gekomen, maar we zijn er nog lang niet. Er is een website, www.rainbow-europe.org, waar je op verschillende onderdelen kunt zien hoe het met de gelijkheid en rechten van LHBT’ers in alle 49 landen van Europa is gesteld. Het loont de moeite om er eens een kijkje te nemen om te zien hoe we het in Europa doen qua LHBT-rechten. Er is een top 49 waar alle Europese landen in gerankt zijn als alle onderdelen met elkaar zijn vergeleken. Op 1 staat Malta met 91%, en Azerbeidzjan staat op de 49^e plek met 4.70%. De onderste tien laat wel wat verassends zien in mijn optiek. Naast Rusland, Armenië en Turkije die je daar helaas ook wel verwacht, staan moderne West Europese landen als San Marino en Monaco op respectievelijk plaats 44 en 45.

Nederland staat op een mooie 10e plaats met ruim 64%, maar negen landen doen het dus beter dan wij, waaronder Portugal (6), Frankrijk (5) en België (4). Er is dus nog ruimte voor verbetering. Zeker in de huidige tijd waar de acceptatie van LHBT’ers wat lijkt af te nemen en geweld tegen hen voor mijn gevoel toe neemt.

In de zaak waar twee homoseksuele mannen die hand in hand liepen en door vier jongens in elkaar zijn geslagen waarbij gebruik is gemaakt van een betonschaar, is door het OM besloten dat zij niet worden vervolgd voor discriminatie of homohaat. Hun advocaat stelt: ‘Het is eigenlijk huis-, tuin- en keukengeweld, zoals iedere zaterdag op de Korenmarkt in Arnhem gebeurt’. Daarmee geeft het OM een verkeerd signaal af.

Een duidelijke stap terug dus, maar met geduld, vastberadenheid en kleine succesjes moet de top 3 voor Nederland toch wel te halen zijn. Vergeet niet dat Nederland het eerste land was waar in 2001 mensen van gelijk geslacht met elkaar in het huwelijk konden treden en er nadien zo’n 35 landen wereldwijd volgden. Ieder land in z’n eigen tijd. Maatschappelijke veranderingen gaan nu eenmaal niet in een oogwenk, hoe graag sommigen dat ook zouden willen, en hoe men in de huidige tijd ook slecht met geduld kan omgaan en er steeds meer groepen in de samenleving hun terechte plaats opeisen. Ook in de LHBT-gemeenschap zie je dat terug waarin steeds meer sub-groepjes van zich laten horen en een eigen letter opeisen om zich gezien en gehoord te voelen. Geduld, lieve mensen, Keulen, Aken, weten jullie nog wel?

De in de gay community zeer geliefde Liza Minnelli nam in 1993 een lied vol hoop op waarin ze zingt: “De strijd die we aan het strijden zijn, ik beloof je we zullen winnen. Is het niet morgen dan de dag erna of de dag daarna”.  Geduld is mooi en ook goed, maar laten we tegelijkertijd te allen tijde alert blijven dat onze verworvenheden niet afbrokkelen.