Gouwe pinda's

Met vriend en toekomstige buurman Johan, nou ja, hij komt vanaf januari op loopafstand van mij wonen, naar de voorstelling 'Gouwe Pinda's' geweest. 'Gouwe Pinda's' gaat over de drie Indische zussen op leeftijd, Nonni (Bodil de la Parra), Titi (Esther Scheldwacht) en Son (Nadja Hüpscher), die gezamenlijk in hun serviceflat wonen. Het stuk opent met Son die tv zit te kijken naar een aflevering van "Golden Girls", we zien het niet maar horen de dialogen ervan en het is meteen een mooie parallel met henzelf want met het gekibbel en tegelijkertijd hun onvoorwaardelijke liefde voor elkaar zijn ze gewoon de Indische variant daarop.

Ze leven in hun eigen wereld die bol staat van verhalen over de talloze familieleden, de tijd in Indië, de komst destijds naar Nederland en natuurlijk eten. De rolverdeling van de drie is duidelijk. De oudste, Nonni komt niet meer buiten maar zwaait in huis de scepter over de keuken en het eten en is bezig het familieverhaal op te schrijven, maar niet alles moet erin komen, niet de verhalen 'waarover men niet spreekt'. Titi is de meest mondaine van het stel, met nadrukkelijk zwart geverfd haar in opzichtige kleding probeert ze, al ver over de 70, zich nog steeds los te wrikken uit het keurschijf waar ze al jaren met haar zussen in zit. De jongste, Son, heeft traumatische herinneringen aan Indië, maar dat kan volgens haar oudste zus helemaal niet. 'Je was nog maar een baby, pappie heeft jou nooit gekend die zat in een ander kamp.'

Het is een heel mooi en ook leuk stuk door de drie actrices met veel humor en een Indische tongval gespeeld, maar er is ook tragiek als er een verloren gegaan fotoalbum opduikt en blijkt dat er foto's instaan van Son als baby in de armen van pappie. Nadja Hüpscher heeft me echt ontroert als de lieve aandoenlijke Son, en ook de licht hysterische Titi  en de 'wat niet weet wat niet deert-mentaliteit van Nonni, het past allemaal zo mooi in elkaar en geeft goed weer waar de Indische gemeenschap mee te maken heeft gehad na hun aankomst in Nederland begin jaren 50. Over hun trauma's werd niet gesproken. Soedah, laat maar al. En toch is dat velen op latere leeftijd opgebroken. Ook deze zussen ontkomen er niet aan.

Toch is de boventoon van dit stuk er één van humor en te horen aan de vele Indische mensen in het publiek ook van herkenning. Ook Johan die via vaders kant Indisch bloed door d'aderen heeft stromen herkende in de vele met Indisch accent gesproken uitspraken zijn opa.

We hebben enorm genoten!